Strych… Ten cholerny strych… Ukochana wylęgarnia pomysłów... Parna ucieczka od problemów i rzeczywistości. A teraz wróg. Najgorszy. I całego świata. Każdy chce go zniszczyć. Nikt nie potrafi. Brzmi to totalnie absurdalnie, ale to prawda. Strtych jest żywy, myśli i, co gorsza, podbija świat. Leje po bombach i ślady po kulach ukazywały się jedynie oczom wyobraźni. Zaczęło się bardzo niewinnie. Normalne sprzątanie, wyrzucenie kilku rzeczy na strych. I wszystko. Po paru takich porządkach, rzeczy na górze należało w jakiś sposób upchnąć. Największe stosy układałem z książek i gazet. Zabawnym przeżyciem było "pływanie" w morzu makulatury. W dalszej kolejności zagubione zabawki, pamiątki z tysiąca wycieczek i pierdoły, które gromadzą się w wyniku codziennego życia. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie to, że w końcu strych zaczął dawać pewne oznaki swojego życia. Jednego razu bił z niego potworny gorąc. Po wejściu było jeszcze gorzej. Do okropnego upału doszła też niesamowita duchota. Powietrze było gęste jak przed naprawdę silną burzą. Gdyby ktoś chciał zawiesić tam karabin maszynowy, ten lewitowałby po prostu w powietrzu. Ale cóż – kolejna porcja różności nie mogła czekać. Gorąco i upał nie mogły mi przeszkadzać. Innym razem miało się wrażenie, że podłoga faluje jak woda. To zjawisko było całkiem ciekawe i nawet zdążyłem zrobić parę zdjęć, ale niestety nic z nich nie wynikło. To były prawdopodobnie pierwsze symptomy. Czego? Pochłaniania wiedzy. Strych miał niezłą pożywkę z książek historycznych, fantastycznych, sensacyjnych i innych. Gdyby doliczyć do tego czasopisma o tematyce militarnej i miniatury czołgów, żołnierzy, wówczas okazałoby się, że strych powoli staje się wielkim dowódcą, jak Rommel, Patton czy chociażby Kutrzeba. I tak niestety było. „Góra” chłonęła coraz więcej i więcej. Stawała się coraz potężniejsza. Pomyślicie – czy ktoś nie mógł temu zapobiec? Sam piszący próbował. Pierwsza próba, podpalenia, o mały włos nie spowodowała zalania domu. Nawet wynieść się z niego nic nie dało, bo albo zamykał klapę wejściową (wejściem na strych były rozkładane schody), albo gasił światło, a nawet zmiękczał podłogę. Kiedy człowiek próbował po niej iść, zapadał się w niej jak w roztopionym maśle. I w końcu zaczął przejmować kontrolę nad światem. Pierwsza była armia polska, która rozpoczęła całe to zamieszanie, a mianowicie III wojnę światową. I tak Niemcy, Francja, Anglia, Rosja, Turcja. Wszyscy, cały świat włączył się do wojny. Cholera, nawet Luksemburg dołączył. Zabawnie wyglądała ich armia. W ciężkich napierśnikach i stalowych, średniowiecznych hełmach. Dobrze, że nie walczyli kijami, mieczami i łukami. A przecież przywódcy tych krajów nawet nie bardzo wiedzieli o co walczą! Zapytany o to prezydent Niemiec zaczął się jąkać, zataczać i w końcu padł na podłogę. Martwy. Strych okazał się naprawdę przebiegły. Ale teraz to nieistotne. Walka wciąż się toczy, strych jest niezniszczalny, a ja siedzę w starym bunkrze. Coraz bardziej zacieśnia się wokół mnie krąg żołnierzy francuskich. Zginę. Ale z honorem. Wyjdę z bunkra z białą flagą i odbezpieczonym granatem w kieszeni spodni. Tak chcę umrzeć. Jak prawdziwy Polak, a nie pachołek diabelskiego strychu.