zabiłam ją.
trzasnęłam cudzą pięścią w szybę.
rozbiłam na marmurze,
a była tak urokliwa,
nieśmiała i lubieżna
zarazem

między moimi ustami
a żyłką pod dolną powieką
nad jego policzkiem,
między moim słowem
a jego cierpliwymi palcami
na klawiaturze wtorków.

zatłukłam pogrzebaczem,
zachłannym na dopowiedzenia,
na kropkę nad niepewnym „i”.

zapragnęłam hałasu słów.
przygniotłam ciężarem
wyłudzonego wyznania.

głupia. teraz wiem.
z ciszą się tak nie postępuje.

30.08.2009.