"Zabierz mnie tam, gdzie panuje wieczne szczęście..."

Było zimne, grudniowe popołudnie. Śnieg grubą warstwą pokrywał wszystko dookoła. Lekcje właśnie się skończyły i wszyscy czym prędzej chcieli wrócić do domu. Mimo wczesnej godziny, już powoli zapadał zmrok. Alejką szkolną przemierzała młodzież zebrana w specyficzne grupki. Wśród jednej z nich szła z wolna para przyjaciół.
Opowieść ta zaczęła się już dawno temu, lecz jest to jedynie mniej ważny wątek opisujący poznanie się dwójki dzieci, wielką miłość dziewczyny i brak zainteresowania ze strony chłopca. Chłopak ten bardzo lubił ową dziewczynę, jednak jedyne co mógł jej dać to była przyjaźń. I właśnie tu zaczyna się cała historia, która prowadzi do wielkiego nieszczęścia trójki ludzi.
- Nie jest ci zimno? - Wolter zawsze starał się troszczyć o swoją przyjaciółkę. I teraz widząc że idzie osowiała zmartwił się. Dostrzegłszy, że nie ma na sobie rękawiczek, szybko zdjął swoje i jej wręczył.
- Dziękuję, Wolter - na twarzy Uriel rozbłysnął uśmiech . Dobrze wiedziała, ze Wolter nigdy jej nie kochał i nie będzie, ale każdy jego miły gest, nawet ten najdrobniejszy, sprawiał jej ogromną radość, a sama przyjaźń dodawała jej energii i chęci do życia. Uriel nigdy nie była wymagająca. Do szczęścia potrzebowała bardzo niewiele. Właśnie dlatego Wolter, widząc, że jest wyjątkowa stwierdził, że zasługuje na to szczęście i nawiązał z nią kontakt, który starał się utrzymywać w jak najlepszych stosunkach.
Grupka kolegów zaczęła się powoli oddalać. Uriel, widząc to, przyśpieszyła kroku. Sprawiało jej to wielką trudność, ale się nie poddawała. Nagle stanęła jak wryta, ściskając się wpół. Ból był tak przeraźliwy, że nie mogła utrzymać się na nogach.
- Uriel! - Wolter szybko przyskoczył do dziewczyny i w ostatnim momencie chwycił ją.- Uriel, uważaj na siebie, przecież wiesz...- chłopiec posadził ją na pobliskiej ławce. Otworzył jej plecak i wydobył z niego pudełko z lekarstwem.- Nie wzięłaś- wyjął tabletkę i podał dziewczynie. Chwilę potem rozpuścił jej w wodzie proszek.- Pij- Uriel niechętnie łykała lekarstwo, ale chłopiec był pod tym względem surowy. Strasznie się gniewał, gdy dziewczyna nie zażyła leku. Odkąd dowiedział się o jej chorobie, dbał o nią i miał na nią czujność. Starał się jej nie spuszczać z oczu i chronił ją jak najlepiej potrafił, aby nie stała jej się krzywda.
- Już. Poczułam się lepiej - wyszeptała. - Możemy już iść.
- Nie możesz iść w takim stanie. Odpocznij i pójdziemy dalej.
- Nie, Wolter. Proszę, nie zatrzymujmy się. Dam radę - chłopiec nie mógł pojąć dlaczego Uriel się nie zgadza na odpoczynek, ale szedł tuż przy niej trzymając ją, aby nie upadła. U bramy szkolnej zatrzymała się i spojrzała głęboko w oczy Wolterowi, mówiąc:
- Nie chcę wracać jeszcze do domu. Zabierz mnie na spacer.
- Ale... - nie dała mu dokończyć. Pociągnęła go w stronę wzgórza, a chłopak zrozumiał już, że dziewczyna ma gorączkę i nie mógł nic zrobić w tej sytuacji. Uriel, będąc bowiem w tym stanie, nie dawała nigdy za wygraną jeżeli nie miało coś pójść po jej myśli. Szedł więc za nią w milczeniu, będąc w głębokim przekonaniu, że w końcu się zmęczy i odpuści sobie. Jednak nie było widać po niej, ani śladu wysiłku. Szli już dobre trzy godziny, a chłopak nie miał kompletnego pojęcia gdzie się znajdują. Wokół było tylko szczere pole i końca jego nie było widać. Już miał zamiar siłą ją zaciągnąć w drogę powrotną, gdy wtem znowu zasłabła i osunęła się na ziemię. Ze złością przyklęknął obok niej, nie zważając na głęboki śnieg.
- Uriel! W tej chwili wracamy! Masz za dużo zdrowia?! - dziewczyna z trudem uniosła się na rękach.
- Nie zabieraj mnie tam... Nie chcę, proszę idźmy dalej! - Wolter nic nie mógł pojąć, lecz z westchnieniem wziął ją na plecy i ruszył w dalszą drogę, która zdawała się nigdy nie skończyć. Ale i on, wykończony długą wędrówką w końcu zasłabł. Upadł z wysiłku i spojrzał głęboko w oczy przyjaciółki. Dostrzegł, że nie mają już w sobie tego blasku co kiedyś, wtedy gdy ją poznał. Była bardzo zmieniona na twarzy. Od razy naszło mu na myśl, że jest z nią coraz gorzej. Lecz z równą łatwością z jaką przyszły te spostrzeżenia, odepchnął je, gdyż nie chciał dopuścić do siebie tego strasznego faktu. Jak dziś pamiętał ten dzień, kiedy dziewczyny długo nie było w szkole. Wtedy nikt jej nie odwiedzał. W końcu on postanowił zobaczyć co się z nią dzieje. Od tego dnia odwiedzał ją codziennie, bez względu na pogodę i na to co mówili inni. Jej niesamowity sposób bycia i brak użalania się nad sobą i swym nieszczęściem, oczarował go od razu. Jednocześnie nie mógł do niej poczuć mięty. Mimo to czuł, że nie powinien jej tak zostawiać, że do jego obowiązków należy zaopiekowanie się nią. Uriel chorowała na ciężką chorobę, której niestety nikt nie potrafił zdiagnozować. Polegała ona na tym, że nagle słabła, z byle powodu leciała jej krew z nosa, dostawała gorączki i majaczyła. Żaden lekarz nie znał na nią pewnego lekarstwa, zatem przepisywane antybiotyki i witaminy nie dawały najmniejszego skutku, ani poprawy. Także leżenie przez dziewczynę w łóżku nie miało dla niej żadnego sensu, gdyż musiałaby spędzić w nim chyba całe życie.
Uriel widząc jego zmęczenie zdołała tylko wyszeptać:
- Przepraszam... - na twarzy Woltera wymalowało się przerażenie, a jego serce napełnił niepokój.
- Nie! Uriel, nie! - przeniósł ją szybko na swoje kolana i próbował ocucić. Wiedział jak wiele może stracić razem z nią. Walczył teraz z czasem o jej życie. Uriel, co prawda, jedynie zemdlała, ale zdarzało jej się to zbyt często. Po ostatniej wizycie, lekarz nie dawał szans na jej przeżycie, jeśli jeszcze raz się to zdarzy. W jednej chwili Wolter uświadomił sobie to wszystko, co mu z trudem przychodziło przez te lata. Zrozumiał ile tak naprawdę znaczyła dla niego Uriel. Jedyne czego nie mógł pojąć to to dlaczego ludzie rozumieją swoje błędy dopiero wtedy gdy jest już za późno na odwrót. Lecz... Nie, nie było jeszcze za późno. Jeszcze może wszystko naprawić. Jeśli jednak nie zrobi tego teraz, być może, że wszystko przepadnie. Nachylił się i odgarnął z jej twarzy włosy.
- Ja, Wolter Düsseldorf, biorę ciebie, Uriel za żonę i ślubuję ci miłość, wierność oraz, że cię nie opuszczę aż... - chłopak zawahał się- nigdy, kochanie... nigdy- następnie ucałował ją w policzek. - Niestety nie mam dla ciebie obrączki, ale to nie ma znaczenia. Ważne, że jesteśmy już razem.