Przepraszam, może się to wydać zbyt emocjonalną reakcją, ale nie zdarza się często, bym miała łzy w oczach po przeczytaniu jakiegoś wiersza...
A przy tym miałam i niech to mówi samo za siebie...
Dlatego najwyżej...

Próbowałem się skupić na przesłaniu, ale zasłania mi je użyte 4 razy "się", "ruszam głową kołysze się pokój", "w skrzypiące powieki wdziera się podłoga", "wsłuchuję się we wczorajsze słowa / zza okna wychyla się jutrzejsze niebo", już kiedyś o tym pisałem, ale mam alergię na "się" od kiedy sam napisałem tekst z nadmiarem tegoż "się"

Przede wszystkim dziękuję za komentarze, Miladoro to fantastyczne wzbudzić w czytelniku takie emocje, nie spodziewałem się tego pisząc

Alicjo, takze podziękowania i również czuję satysfakcję ogromną.

creep, podziękowania za komentarz i jednocześnie podpowiedź, słuszna w przypadku tym o którym wspomniała Miladora

twojego imienia nie potrafię otworzyć wargami
jest absolutem jak horyzont - najbardziej ten kawałek mi sie podoba. Jest nasycony energią zauroczenia.
Poza tym chyba pozostaję na etapie koleżanki z posta powyżej, zanim zrozumiała: nadal chyba podążam błędnymi tropami.

Miałam okazję już go komentować gdzie indziej.

Świetny! wbija.

Pozdrawiam

Hmm. Obiecałem-wróciłem. Przeczytałem kilkanaście razy. Generalnie jest ciekawie. Ale - jako że jestem rasowy malkontent - dwie uwagi. Pierwsza: "zastygłe w modlitwie niezdarnej" - nie wiem czy konieczna ta inwersja, dla mnie naturalniej byłoby: zastygłe w niezdarnej modlitwie. Ale nie upieram się. No i sprawa druga: "pędzą skłębione cumulonimbusy" - z tego co pamiętam, cumulonimbusy już z samej definicji są kłębiaste, więc "skłębione" wydają mi się zbędnym dopowiedzeniem. Zatem, skreśliłbym jakby te SKŁĘBIONE. Ale mogę się mylić. Kurcze, ale ze mnie malkontent, normalnie aż sam sobie bym coś powiedział Te dwie uwagi poddaję pod rozważenie. pozdro

Powiedziano już wszystko o tym wierszu, no prawie wszystko, co do interpretacji to w zasadzie można dwojako, ale efekt końcowy ten sam
Pozostaje mi tylko dołączyć się w ocenie do pozostałych

kabanos odpowiedź na Twoje pytanie jest w wierszu a, że tego nie widzisz no cóż nic na to nie poradzę.../TA odległość/
inwersja przemyślalem macie rację, ceerep i Ty pozdrawiam

Kurcze, coś mi zeżarło taki piękny długi koment. Nie wiem, czy uda mi się jeszcze raz odtworzyć to samo, ale spróbuję.
Jeśli chodzi o inwersję, to uważam, ze podjąłeś bardzo słuszną decyzję. Inwersja to taki środek, który nie dodaje uroku wierszowi a zazwyczaj sprawia, że tekst sprawia wrażenie sztucznego. Lepiej ich unikać.
Miejscami przedobrzyłeś troszkę, zbyt wiele dopowiedziałeś, na przykład tutaj:

zza okna wychylone jutrzejsze niebo

ale w zasadzie nie razi to w żaden sposób. Mam wrażenie ponadto, że wiersz ma tak delikatną konstrukcję, że gdyby chciało się coś w nim ruszyć, to trzeba to zrobić z rozwagą, żeby jej/konstrukcji nie naruszyć. Mogłaby się rozsypać
Jeśli zaś chodzi o drugą strofę i wers, o którym wspomniał kabanos, tutaj rysują się co najmniej trzy obrazy, dzięki temu wersowi właśnie:

co dzieli oddechy i zastygłe motyle

Można rzeczywiście odczytać tak jak powiedziałeś i odnieść to do odległości, która dzieli, ale można ten wers potraktować również jako pytanie o motyle i oddechy, co je dzieli, w sensie, że różni. Można też odnieść to do drzew, o czym wspomniał kabanos, ale wtedy rzeczywiście trzeba by zrobić, że dzielą. Tak że masz tutaj, Tadziu, trzy obrazki i w moim odczuciu jest to akurat dobre dla tego wiersza.

Ogólnie jednak to naprawdę bardzo dobry wiersz.
To chyba tyle ode mnie. Jak mi się jeszcze coś przypomni, wrócę.

Pozdrowienia