Nazywam się Hrabia Vulpes. Jestem srebrnym magiem aspektu energii. Jak inni mi podobni pracuję nad rozwojem tej niezwykłej sztuki. Pragnę wam dziś opowiedzieć o jednym z moich eksperymentów.

Jego obiektem był siedemnastoletni Gerwazy Bębczarz. Do dnia 14 sierpnia 2008 roku był on nieszczęśliwym człowiekiem. Czarnowłosy nastolatek mieszkał w małej wiosce na północy Polski. W szkole radził sobie w miarę dobrze, lecz nie miał żadnych przyjaciół. Jego rodzice coraz częściej kłócili się, a w ich kłótniach coraz częściej pojawiało się słowo „rozwód”. Samotny i nieszczęśliwy, nie mógł znaleźć oparcia nawet w rodzeństwie, ponieważ jego siostra była od niego znacznie młodsza. Tego pięknego dnia napotkałem go na ulicy pobliskiego miasteczka. Aura smutku, jaka go otaczała przykuła moją uwagę. Właśnie wtedy wybrałem go na obiekt mojego eksperymentu.
Gdy wieczorem położył się spać zmieniłem jeden mały fakt z jego przeszłości. Tworzyło to tymczasową, alternatywną wersję rzeczywistości. Sam zaś śledziłem go słuchając jego myśli i obserwując czyny.
Gerwazy obudził się o 8:47. Słońce wdzierało się do jego pokoju rozświetlając go. Coś było nie tak. Na krześle obok łóżka wisiały nie tylko jego ubrania. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, że przytulona do niego leży obok blond włosa dziewczyna. Zaspany umysł nie był zdolny do paniki. Próbował sobie przypomnieć, jak ona się tu znalazła. Gdy chciał wstać, dziewczyna objęła go mocniej. Przez chwilę przyglądał się jej. Była piękna. Jej włosy lśniły w blasku słońca. Widział jej krągłe piersi, lekko przysłaniane przez piżamę. Nagle usłyszał głos mamy.
- Wstawajcie! Śniadanie!
W głosie Pani Bębczarz słychać było szczęście. Gerwazy od dawna nie słyszał radości w tonie jej głosu. Dziewczyna otworzyła oczy. Były w kolorze głębokiego błękitu. Uśmiechnęła się.
- Nie jesteś głodny? - spytała.
Chłopak jeszcze nigdy nie był tak blisko dziewczyny. Przez chwilę nie potrafił nic powiedzieć.
- Racja. Już wstaję - wykrztusił po chwili.
Starając się na nią nie patrzeć usiadł na łóżku. Ubierał się powoli w swoje ubrania. Co chwilę zerkał na tajemniczą dziewczynę. Nie mógł się opanować.
- Ubraliście się już? - spytała mama wchodząc do pokoju - Gerwazy. Lidia. Jajecznica wystygnie!
Chłopiec spojrzał na mamę. Ubrana była w kolorowy strój, zupełnie nie pasujący do jej stylu z ostatnich tygodni. Po raz pierwszy usłyszał imię dziewczyny. Z niczym się mu nie kojarzyło. Nie miał pojęcia, kim ona jest.
Przy śniadaniu rodzice Gerwazego rozmawiali radośnie o planach jakiejś wycieczki. Byli szczęśliwi jak nigdy dotąd. Jedząc jajecznicę próbował zrozumieć, co się stało.


Jakże zabawni są ludzie. Nawet jej doświadczając, nie chcą uwierzyć w magię. Odrzucają wszystko, co jest dla nich zbyt trudne. Zasłaniają się wiarą, choć naprawdę magia nie jest zła, jeżeli się jej używa do czynienia dobra.


Po śniadaniu Lidia zaproponowała mu wycieczkę rowerową. Próbując ustalić, kim ona jest, zgodził się z nią jechać. Ku jego zdumieniu wybrana przez nią trasa była tą samą, którą on zwykle jeździł w wolnym czasie. Zaczynała się w małej dolinie, gdzie niczyja ziemia rodziła dzikie kwiaty. Tam zatrzymali się na chwilę.
- Uwielbiam drzewa - powiedziała Lidia. - Mogłabym się przechadzać wśród nich godzinami.
- Ja też - przytaknął chłopak.
Przyglądał się drzewom. Nie były zniszczone, choć mógłby przysiąc że kilka dni wcześniej jego rówieśnicy strzelali tu do puszek. Jeszcze poprzedniego dnia liście były podziurawione. Jednak on miał przed sobą nietknięte rośliny.
- Pamiętasz, jak się poznaliśmy? - dziewczynę wzięło na wspomnienia - Jechałam rowerem przez park. Nie zauważyłeś mnie i wpadłeś mi pod koła.
- Przepraszam - szepnął odruchowo.
- Nie musisz - stwierdziła całując go w policzek. - Gdyby nie ten wypadek, nigdy bym cię nie poznała.
Gerwazy usiłował sobie przypomnieć to zdarzenie. W ostatnim miesiącu był w parku prawie codziennie.
- Wydaje mi się, jakby to było wczoraj - rozmarzyła się Lidia. - A tymczasem to już prawie trzy tygodnie.
No tak. Trzy tygodnie temu został dłużej w szkole. Nie chciał oglądać kłócących się rodziców. Zamiast wracać przez park na przystanek, poczekał na następny autobus.


To był ten mały fakt, który zmieniłem w jego życiu. Jak mały kamyczek tworzy lawinę, tak pozornie nie mająca znaczenia decyzja zmienia ludzkie życie.


Była już prawie dziesiąta, gdy dojechali do miasteczka. Zostawili rowery przy kościele i skierowali się do rynku. Wielu ludzi witało ich z uśmiechem. Lidia odpowiadała na powitania radosnym „Dzień dobry!” nawet ludziom, których Gerwazy widział po raz pierwszy. Nagle zza rogu wyszedł chłopak, który najczęściej kłócił się nim kłócił. Jego widok oznaczał dla chłopaka tylko jedno - kłopoty.
Patryk szybko podszedł do nich.
- Cześć Gerwazy. Jak leci? - powitał ich.
- Dobrze. A u ciebie? - odpowiedział machinalnie zdumiony chłopak.
- Ujdzie. Mógłbyś mi na jutro przynieść tę książkę o fotografii?
Nim Gerwazy zdążył odpowiedzieć, odezwała się Lidia.
- Co robisz?
- Ech... Idę do chłopaków, gramy mecz po południu. A wy?
- Idziemy na pączki - odparła dziewczyna z przekonaniem.
- Lepiej się pospieszcie. Właścicielka ma jakieś sprawy rodzinne i zamyka za dziesięć minut.
Gerwazy spojrzał na zegarek. Była 10:20. Lidia pociągnęła go za rękę.
- Do zobaczenia, Patryk! Musimy się spieszyć!

Sklep ze świeżymi pączkami był po drugiej stronie rynku. Gerwazy zawsze tam wpadał po lekcjach. Świeżo smażone, ciepłe pączki nie były drogie, więc ludzie zazwyczaj tworzyli sporą kolejkę. Tego dnia jednak w sklepie nie było nikogo. Gdy dobiegli do drzwi właścicielka prawie zamykała.
- O, to wy! - zawołała zamiast powitania.
- Już pani zamyka? - spytała Lidia.
- W sumie tak, ale jest jeszcze kilka pączków, jeśli chcecie.
- O, tak. Prosimy.
Kobieta otworzyła drzwi i zaczęła szybko pakować pączki z lady do papierowej torby. Lidia zaczęła grzebać w swoich kieszeniach.
- Gdzie jest mój portfel? Ciągle go gubię.
Gerwazy się uśmiechnął. Swoje pieniądze miał w kieszeni.
- Ja zapłacę - stwierdził podając sprzedawczyni monetę pięciozłotową.
- Dzięki - uśmiechnęła się dziewczyna.
- Macie, gołąbeczki - zaśmiała się właścicielka sklepu, podając im paczkę.
Gerwazy spojrzał na nią, potem na Lidię. Zastanawiał się, od jak dawna on i nieznajoma są parą.
Lidia musiała być dziewczyną jego życia, skoro zakochał się w niej w przeciągu trzech tygodni od pierwszego spotkania. Uśmiechnął się. Była piękna i miła. Wciąż nie wiedział, co się właściwie stało, ale zaczynała mu się podobać nowa sytuacja.
Droga powrotna prowadziła przez sąsiednią wieś, znajdującą się najbliżej miasta. Zatrzymali się tam obok małego sklepu. Kupili dwie butelki coli. Nagle podeszła do nich banda chłopaków.
- Patrzcie! Frajer ma dziewczynę! - zaśmiał się jeden z nich.
Jego towarzysze zarechotali. Podeszli bliżej.
- A może wolałabyś mnie, maleńka? - spytał bezczelnym tonem ten sam chłopak.
TRZASK!!! Lidia z całej siły uderzyła go w twarz.
- Najpierw wytrzeźwiej! - warknęła.
Chwyciła Gerwazego za rękę.
- Dziewczyna cię broni! - zarechotał chłopak z bandy.
- Dziewczyna cię bije - odparł krótko Gerwazy.
- Idziemy - przerwała nadchodzącą kłótnie Lidia.
Pociągnęła go mocniej w stronę rowerów. Machnęła ręką.
- Boli. Twardy ma idiota łeb... Następnym razem ty go walnij.
Uśmiechnęła się do niego. Odwzajemnił uśmiech.


Wieczorem, przed kolacją, Gerwazego czekała kolejna niespodzianka. Jego dziewczyna zaproponowała mu wspólną kąpiel. W drodze wyjątku nie obserwowałem go wtedy. Jednak potężna aura szczęścia mówiła sama za siebie. Zabawne, ludzie potrzebują do szczęścia zarazem wiele i niewiele.
Wieczorem Lidia i Gerwazy położyli się wspólnie do łóżka. Człowiek ma w sobie wiele mocy, gdy prawdziwie kocha. Kryjąc się przed ich zmysłami słuchałem ich rozmów. Widziałem jak się przytulają, aż do chwili gdy znaleźli się w krainie snów.

Wtedy zdecydowałem się zbudzić Gerwazego. Czas istnienia fałszywej rzeczywistości kończył się, a ja musiałem zadać mu kilka pytań. Szturchnąłem go w bok. Jego dziewczyna prawie się zbudziła, ale podtrzymałem jej sen.
- Kim jesteś? - spytał pewnym głosem chłopiec.
Roześmiałem się.
- Nabrałeś pewności siebie przez ten dzień - stwierdziłem.
- Skąd wiesz? Nie odpowiedziałeś na moje pytanie!
Uśmiechnąłem się. Takiej reakcji spodziewałem się. Ściągnąłem z jego szafy duże szachy. Powoli je rozkładając przedstawiłem mu się.
- Nazywam się Hrabia Vulpes. Dla ciebie jestem kimś w rodzaju czarodzieja. To ja zmieniłem twoje życie poprzedniej nocy. Na pozostałe pytania odpowiem ci przy szachach.
Usiadł naprzeciw mnie. Miał białe.
- Dobra - stwierdził. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytał mnie.
- To mój eksperyment nad wartością szczęścia i prawdy w ludzkim życiu.
Westchnąłem. Szybko wykonywaliśmy ruchy. Grał świetnie. Straciłem kilka pionków i gońca. Od dawna nie miałem tak dobrego przeciwnika w szachach. Dla innych magów rozrywką było zazwyczaj korzystanie z mocy na szkodę zwykłym ludziom. Moja kolej. Zaszachowałem jego króla koniem i zadałem pytanie.
- Czy chciałbyś wrócić do poprzedniej rzeczywistości?
Uciekł. Wycofałem figurę.
- Dlaczego miałbym tego chcieć? - spytał szachując mojego króla.
Zasłoniłem pionkiem. Zbił moją królową.
- Ta wersja jest tylko snem. Słodki, urojony świat spełnionych marzeń. To kłamstwo.
Nie odpowiedział. Kolejny raz szachowałem mu króla koniem. Przeniósł figurę na drugi rząd pól. Zastanawiał się głęboko nad odpowiedzią. Postanowiłem postawić mu ultimatum.
- Jedną z rzeczywistości muszę dziś w nocy zniszczyć. Jeżeli wybierzesz prawdę, obudzisz się w szarym, smutnym świecie. Wybór kłamstwa sprowadzi na ciebie śpiączkę i wieczną egzystencję w doskonałym świecie.
Zaszachowałem wieżą, mój koń i jego pionki uniemożliwiały mu powrót do poprzedniej linii.
- Ale jeżeli wybiorę prawdę, na zawsze stracę Lidię. Rodzice się rozwiodą. Znów będę sam.
Skinąłem głową. Jego król był teraz w trzecim rzędzie szachownicy. Szach-mat zdawał się w tej pozycji prawie niemożliwy.
- Każesz mi wybierać między szczęściem a prawdą - stwierdził.
- Tak - odparłem zadowolony, że już to zrozumiał.
- Nie wiem, co wybrać. Chcę być szczęśliwy, ale życie w kłamstwie też nie jest ciekawe.
Uśmiechnąłem się. Przesunąłem wieżę.
- Szach mat - stwierdziłem. - Podejmuj wybór!
Pokręcił głową i przemieścił pionek.
- To tylko pat. Remis.
Miał rację, nie zauważyłem tej możliwości.
- Wybieraj - ponagliłem go.
- Nie. Taki wybór jest niemożliwy!
- Trzy... - wyszeptałem. - Dwa...
- Idź do diabła! - warknął Gerwazy.
Gdy przebrzmiało „zero” rzeczywistość ścisnęła się w małą nić. Nić wciąż istniała, lecz nie była w stanie na nic wpłynąć.


Biedny chłopak. W sumie podjąłem decyzję za niego. Wybrałem prawdę, ale nie do końca. Nam ( Srebrnym Magom ) nie wolno decydować między dobrem a złem - musimy pozostać neutralni. Dlatego też zawsze kierujemy się tzw. „Prawem Kompromisu”. Ci z was, którzy praktykują tę niezwykłą sztukę, zapewne dobrze wiedzą o co mi chodzi. Dla pozostałych tekst prawa kompromisu:
„Gdy sytuacja wymaga wyboru między dobrem a złem, a każdy z wyborów wymaga użycia magii wobec istoty rozumnej, należy użyć niewielkiej ilości energii tak, by istota ta sama była w stanie doprowadzić to wybranego przez nią stanu.”


Chłopiec obudził się w normalnej rzeczywistości. Siedziałem spokojnie na fotelu obok jego łóżka.
- Ty sukinsynu - wyszeptał. - Odebrałeś mi wszystko.
Uśmiechnąłem się spokojnie.
- Jeżeli dzisiejszy dzień przeżyjesz tak jak ten wyśniony - stwierdziłem. - To wszystko będzie dobrze.
Spojrzał na mnie zdumiony, po czym wybiegł zjeść śniadanie. Choć wiedziałem, co będzie dziś robił, tym razem nie śpieszyłem się podążać za nim. Przyjrzałem się tylko kilku zdarzeniom. Nieźle się uśmiałem, gdy kazał swoim rodzicom przestać się kłócić i gdy przegnał z doliny nastolatków, którzy niszczyli drzewa. Potem pędził jak na złamanie karku do miasta.
Tam było najlepsze. Ryczałem ze śmiechu, widząc miny przechodniów których witał ochoczo. Z witaniem nieco przesadził, bo do sklepu z pączkami pędził jak zawodowy sprinter. To odniosło spodziewany skutek - na swą ukochaną wpadł z niezłym impetem.
- Przepraszam - powiedzieli jednocześnie.
- Nic się nie stało - odpowiedziała.
- Lidia? - zawołał ze zdziwieniem chłopak.
- Tak. A bo co?
- Zawsze tu przychodzisz?
Oboje weszli do sklepu. Poprosili o pączki.
- Tak. Tu są zawsze świeże.
Nagle zaczęła przeszukiwać kieszenie.
- Zgubiłaś portfel? - spytał znając odpowiedź.
- Tak. Nie mogę go znaleźć.
- Ja za ciebie zapłacę.
Położył pieniądze na podkładce.
- Dziękuję - odpowiedziała dziewczyna rumieniąc się. - Ale ja nie znam twojego imienia.
- Gerwazy - odparł chłopiec.
Uśmiechnął się. Na chwilę mu się pokazałem. Gdy dziewczyna wyszła pierwsza, spojrzał w moją stronę.
- Dziękuję - wyszeptał.


Wynik mojego eksperymentu jest dość dwuznaczny. Ludzie pragną szczęścia, ale nie lubią być oszukiwani. Zadziwiające, że poznając bliżej ich rodzaj przywiązujemy się do nich. Zwyczajni ludzie są niezwykli, sami nie zdają sobie sprawy ze swojej potęgi. Współpraca z człowiekiem daje jednak niesamowite możliwości - pozwala dokonywać wielkich rzeczy wręcz przez przypadek.

O ile w życiu istnieją przypadki...