opowiem ci swoje patrzenie, chcesz? więc zmruż oczy:

są miejsca, które potrafią wessać w siebie, gdy tylko
postawisz stopę na lądzie. nawet jeśli trafisz tam przez granice
sennych światów.

na zachód od miasta Reykjavik, jak do mekki, pielgrzymują wierzący
w odmładzające właściwości białego błota, które wypluwa rzeka.
ludzie i ich nadzieja na nieśmiertelność. to się nie zmienia.
idę z nimi, choć myślę, że z czasem wszyscy przemienimy się
w to, czym teraz z namaszczeniem smarujemy niedoskonałe ciała.

jeszcze chwila. zanurzam się w zielonkawo-niebieskiej wodzie.
pachnie siarką, ale wiem, że kiedy umrę, chcę żeby moje prochy
wrzucono w ten gorący błękit. jeśli wyparuję, to prosto do nieba.
opieram się o brzeg gładki jak porcelanowy talerz. rozpływam.
znikam.

co widzisz, kiedy mówię: Błękitna Laguna?