Od dawna wiadomo, że komunikacja miejska utrudnia życie swoim klientom, zamiast czynić odwrotnie. Przewoźnicy zdzierają grubą kasę za bilety miesięczne (za jednorazowe niestety też). W mojej okolicy dojazd do centrum pewnego miasta kosztuje prawie 5 złotych w jedna stronę. A to jedyne 18 kilometrów. Czy to aż tak daleko?

Weźmy przykładowo trwający już od nie wiadomo jak długiego czasu strajk kierowców PKS Bielsko-Biała. 4 września. Pierwszy dzień szkoły, takiej naprawdę. Przecież już są lekcje, nauczyciele sprawdzają obecność i te rzeczy (wtedy uczniowie jeszcze nie chodzą na wagary). Stoję na przystanku, bo chodzę do liceum. Czekam pięć minut, dziesięć, dwadzieścia - moja cierpliwość jest poważnie nadwerężona. W końcu, po dwudziestu siedmiu minutach autobus się pojawia. Coś tu mi jednak nie pasuje - jedzie w odwrotną stronę niż zawsze. Tak, prawie pół godziny spóźnienia i jeszcze sobie zmienia trasę. Gratulacje!

Gdyby zrobić grafik niepunktualnych jazd autobusów to w ciągu tygodnia wyszłoby około trzech godzin spóźnienia. Jestem minimalistką, jeszcze wierze w niektórych kierowców, próbujących nie utrudniać nam życia. Oni są w pracy, a inni dopiero do niej podążają.

Czasami miałabym ochotę wziąć za ucho spóźnialskiego kierowcę, wlec go przez 10 minut drogi do szkoły za sobą, dalej trzymając za narząd słuchu - przedstawić nauczycielowi jako dowód rzeczowy spóźnienia. Przepraszam, ale jak tak dalej pójdzie to niektórzy z nas będą wstawać godzinę wcześniej by jechać do szkoły. A doba licealisty składa się z około 18 godzin nauki (dojazd do szkoły + szkoła + powrót ze szkoły + zjedzenie posiłku + nauka) 1 h relaksu i reszta ewentualnie zostaje na sen.

Stan w jakich są niektóre pojazdy mechaniczne też pozostawia wiele do życzenia. Nie wspominam tu o brudnych szybach, podłogach, popisanych siedzeniach... Do tego się już przyzwyczaiłam - widzę to pięć dni w tygodniu od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Zacinające się drzwi, odkręcające się rurki, za które musimy się trzymać, nieprzyjemne zapachy wydobywające się niewiadomo skąd (nie mówię o zapachach współpasażerów), zepsuta klimatyzacja, trzeszczące głośniki, hamulce w stanie wskazującym na zużycie. Nie proszę chyba o za wiele. Ja domagam się komfortu jazdy za to, że płacę 75 zł miesięcznie. Tak, 75 złotych.

Bardzo chętnie większość moich znajomych zmieniła by przewoźnika na tańszego, nie spóźniającego się, z miłym personelem. W polskich realiach jest to niestety nie możliwe. Mamy więc trzy wyjścia z sytuacji: pogodzić się z tym co jest teraz i nastawiać się optymistycznie; nie jeździć autobusami, tylko samochodem (co jest jednak bardziej kosztowne przy takiej odległości), lub zmienić pracę/szkołę. Ja się nie dam wybieram opcję pierwszą... I will survive!