Czasem było ciężko
Wspinać się po szczeblach
Po kolejne elementy
Starej układanki
Którą wrzuciłeś kiedyś
W rwącą rzekę koło
Naszego wspólnego domu
Gdzie mogliśmy się
Chować pod stołem
W starych szafach
Pachnących naftaliną
I jeść upieczone ciastka
Opychać się nimi bezkarnie
Z twarzami umazanymi dżemem

Teraz
Znowu
Krzyczę
I zmieniam
Koleje własnego losu
Jak zgubiona wśród
Betonowych budynków
Cudów architektury
Nie trwających
Jak ten zamek
Patrząc z najwyższego punktu
Oka

Kolejne zmiany
Łódka już dawno
Zaklinowała się na wyschniętym
Kawałku rzeki
Zatrutej kolejnymi ciałami
I radioaktywnymi odpadami

Wszystko widziałam
Ja tu byłam
Ale nie byłam twoją częścią
Gardzę wyborami
Kiełkującymi z rozczarowania
Rozgoryczenia
Do opanowania

Zadzwonił do mnie
Miasto nie śpi
Czeka tylko
Mam tam być
Punktualnie

Niebo spadło
Zdusiło brakiem tlenu
I nie obowiązkiem dawania
Autorytetów