- fragmenty nagrania z wtorku -

O spotkaniach „Terapia księżycowa” dowiedziałam się z cyfrowej prasy oraz ulotek informacyjnych. Z treści wynikało, że wygadanie traumatycznych przeżyć przynosi psychiczną ulgę. W pierwszej chwili pomyślałam, że to brednie. Kiedy jednak stwierdziłam, że antydepresyjne pigułki oraz szeroko rozumiana farmakologia w moim przypadku nie skutkuje, pomyślałam kolokwialnie, iż może coś jest na rzeczy. W necie wyszukałam opowieści anonimowych alkoholików i narkomanów, którzy twierdzili, że metoda wyżalenia skutkuje. Fakt faktem procentowa skuteczność metody nie jest oszałamiająca, wręcz bliska zera, ale jak to mówią ”tonący brzytwy się trzyma”. Dlatego dzisiaj jestem tutaj.

Myślę, że jeżeli ktokolwiek mógłby mnie zrozumieć muszę zacząć swoją opowieść od dziecięcych marzeń i mojej siostry. Marzeń i pomysłów miałam tysiące, ale wymienię kilka (które mają znaczenie w tej historii) – chciałam mieszkać w zamku, mieć kochającego męża księcia o imieniu Piotr, czworo dzieci – dwie córki i dwóch synów, podróżować po świecie, w tym polecieć w kosmos, być piękną, sławną, mądrą, twórczą. Arleta, moja młodsza siostra, bardzo lubiła wymyślone przez mnie zabawy, w których przewijały się między innymi ww. marzenia.

Moja siostra jest wspaniała, utalentowana i bardzo ją podziwiam. Dzięki niezwykłym cechom charakteru, pracy własnej oraz szczęśliwym układom gwiazd (to taki żart) zrealizowała prawie wszystko, co ja kiedyś wymarzyłam. Może to wydawać się niewiarygodne, ale poznała człowieka z książęcym tytułem o imieniu Peter. Więcej, mieszka w pałacu otoczonym romantycznym kwiecistym ogrodem. W tym roku urodziła bliźnięta – chłopca i dziewczynkę, czyli razem z 5 letnim Henrym oraz 3 letnią Igą (no właśnie, magia nie?) ma czworo dzieci – dwie córki i dwóch synów. Ze swoim sławnym mężem siostra zwiedziła cały świat. Arleta, podobnie jak Peter, jest reżyserem. Kręci świetne filmy, a jedna z jej produkcji miała nominację do Oskara (najważniejszej nagrody filmowej). Oczywiście jest też bardzo piękną kobietą, stąd często jej zdjęcia są na okładkach elektonicznych magazynów i pism. Mogłabym ciągnąć dalej przykłady, ale myślę że przytoczone wystarczą do zrozumienia, dlaczego tak bardzo chciałam polecieć na Marsa. Arleta zrealizowała moje wszystkie marzenia oprócz tego jednego. Acha, dodam, że jestem starą panną i nie mam żadnych dzieci. Zaledwie dwa razy byłam za granicą. Nie nauczyłam się żadnego obcego języka, dlatego wolę spędzać wolny czas w Polsce. Pracuję jako protokolantka w sądzie, czyli do sławy daleka droga. I jak już tak mam wywlekać swoją mierność i żałośnie się uzewnętrzniać to ... W sądzie między piętrami chodzę po schodach, ponieważ nie potrafię nawet obsługiwać (elektronicznej) windy. Próbowałam kilka razy wciskać wszystkie możliwe guziki i nic. Raz zatrzasnęły się drzwi i nie dość, że winda nie ruszyła się z miejsca, to jeszcze nie mogłam się z niej wydostać... po nerwowym kwadransie udało mi się przypadkowo otworzyć drzwi i wyjść. Od tego zdarzenia przemieszczam się na nogach. W razie pytań rumieniąc się odpowiadam, że nie jeżdżę windą, żeby schudnąć. Tragedia, wiem. Nigdy tego nikomu nie mówiłam.

W każdym razie organizowana była polska wyprawa na Marsa. Nie jakaś pierwsza, nie najważniejsza na świecie, ale zawsze to coś. Żeby się zareklamować pewna kosmiczna agencja jedno miejsce w rakiecie przeznaczyła dla sławnej osoby, czyli Arlety. Siostra ze względu na drobną wadę serca nie chciała lecieć. Poza tym zdecydowała, że nie chce zostawiać męża i dzieci samych na Ziemi. Wiedziała jednak, jak bardzo mi zależy i dlatego załatwiła, że zamiast niej poleci jej siostra, czyli ja. Przedstawiła mnie w samych superlatywach, oczywiście. Obiecała agencji, że będzie firmować swoim nazwiskiem coś tam i coś tam (nie jest to istotne). Kochana, idealna siostra.
Jakże ja byłam szczęśliwa, podekscytowana perspektywą kosmicznej podróży. Czułam, że nareszcie coś ważnego stanie się w moim skromnym, banalnym życiu. Brak mi słów – by wyjaśnić radość. To było jak sen – spełnienie najfantastyczniejszego marzenia. Poza tym cieszyłam się, że lecą sami Polacy, że nie będę mieć problemów komunikacyjnych.

Cała wyprawa trwała prawie 3 lata, a dokładnie 900 dni.
W skład profesjonalnego zespołu wchodziło 4 mężczyzn oraz 1 kobieta. Nie ma sensu opisywać kto był lekarzem, kto pilotem, kto od napraw, kto od obsługi robotów, czy marsjańskich pojazdów. Cała piątka była wszechstronnie przeszkolona, uzdolniona i każdy z nich perfekcyjnie znał się na wszystkim. W module 8 metrów na 8 metrów przez 900 dni, dzień w dzień, od rana do rana - pięcioro idealnych ludzi i ja sierota zamazana. To był koszmar! Ze względu na brak rozrywek zespół zrobił ze mnie kozła ofiarnego i błazna. Wytykali mi niekompetencje na każdym kroku. Rozmawiali w różnych językach, najczęściej po hiszpańsku i chińsku – żebym nie mogła zrozumieć z czego się śmieją. (Wiadomo astronauta musi mieć wszechstronną wiedzę, a poza tym znajomość języków obcych – ponieważ statystycznie mało jest wyłącznie polskich wypraw z wyłącznie polskim zespołem). Tyle dni w jednej puszce – pół roku lecieliśmy w jedną stronę, pół roku z powrotem. A nawet jak byliśmy na czerwonym globie, to na zewnątrz wyszłam raptem kilka razy (bo i tak się na niczym nie znam, a ktoś musi w bazie siedzieć, w razie czego). Pamiętam moje pierwsze wyjście poza puszkę. Niska grawitacja powodowała, że czułam jakbym fruwała, a nie chodziła po podłożu. Niesamowite. Byłam taka podekscytowana. Potem powiedziano mi, żebym usiadła za sterami rowera księżycowego. Dziwiłam się, że zamiast opon jest siatka z metalowych prętów. Jeden z astronautów stwierdził, że obsługa rowera jest prosta, a poza tym niezależnie, w którą stronę pojadę – nie mam z czym się zderzyć. Nacisnęłam jakiś przycisk i łazik zaczął szaleć – kręcić się wokół własnej osi, potem jak szalony jechał do tyłu. Ja krzyczałam z przerażenia, a oni pokładali się ze śmiechu – właśnie to jest przykład naszych codziennych relacji. Oni zbierali i badali próbki, obsługiwali urządzenia – szczególnie ważne była maszyna produkująca paliwo z dwutlenku węgla, którego na Marsie jest pod dostatkiem oraz helu, przywiezionego z Ziemi. Czasem chodzili na spotkania z zagranicznymi załogami w celu wymiany doświadczeń – wiadomo ja zostawałam (bo ani doświadczeń, ani nawet języka angielskiego nie znałam). Nic pożytecznego nie umiałam, a jak cokolwiek próbowałam zrobić, albo powiedzieć to tylko się kompromitowałam przed załogą. Czułam się tak fatalnie, gorzej niż śmieć. Przeklinałam, płakałam, prosiłam – ale to jeszcze bardziej pobudzało elitarne towarzystwo, żeby mnie poniżyć i bawić się moim kosztem. Poskarżyć się nie miałam komu – to byłoby samobójstwo – bez pomocy grupy nie dałabym rady przeżyć i wrócić na Ziemię. Oni to wiedzieli i ja to wiedziałam. Byłam ofiarą w międzyplanetarnej pułapce i jedynie, co mogłam zrobić to starać się przetrwać.
Przez 900 dni w małym pomieszczeniu skazani byliśmy wyłącznie na własne towarzystwo. Przyznaję się do własnej głupoty, ale pragnęłam ukojenia nerwów, miłości i intymności. Naiwnie kilka razy dałam się nabrać na obietnicę przyjaźni i przespałam się z astronautami. Pani astronautka podkochiwała się w dowódcy wyprawy i dlatego potem cały czas dręczyła mnie docinkami o majtkach na głowie. Astronauci nie byli lepsi – przy śniadaniu, czy kolacji komentowali sobie moje szczegóły anatomiczne. Nie dość, że zrobili ze mnie idiotkę, to jeszcze dziwkę. A jak zaczęłam się obrażać, robić strajki głodowe i zamykać na całe dnie w izolatce – to jeszcze doszedł kolejny epitet. Zaczęli mnie nazywać wariatką i wysłali stosowny raport psychologiczny do centrali na Ziemię (w razie czego byli kryci).


Nigdy przyrzekam, nigdy więcej nie chcę, żeby moje marzenia się spełniały. Nienawidzę kosmosu, nienawidzę Marsa, nienawidzę astronautów, nienawidzę małych zamkniętych pomieszczeń. Jedynego czego chcę to zapomnieć o tej nieszczęsnej międzyplanetarnej podróży!