Gabi - przywołujesz obrazy z dzieciństwa, może przekazywane przez naszych rodziców, może zapamiętane . Patrzysz na przemijający czas oczami dziecka zapatrzonego w kuszące słodycze w kolorowych papierkach umieszczonych w ogromnych słoikach na półkach. Urywane kadry z przeszłości, atmosfera "Sklepów cynamonowych" Bardzo mnie wzruszyłaś tym wierszem
Serdeczności, świetne

Dal- Tak, to święto widziane oczami dziecka było bardzo wesołe i kolorowe
msh- Od Ciebie ocena świetna to nie byle co

Dziękuję serdecznie moim wiernym czytelnikom

Gabi, nigdy nie widziałem takiej sceny, aż do dziś. Dziękuję

Ładny obrazek,chwyta za serce...pozdr

Wszystkie pochwały już się wylały, więc może jeszcze tę jedną zmieszczę, że niżej świetny dać tu się nie da, no chyba że się uweźmie zgreda
Brawo gabi.

Takich utworów życzę Tobie z całego serduszka.
Cieszę się, że tak oceniają też inni.
to poślij buziaka też dla mnie

Gabuniu - wycofałam "sieć", bo oni mieli sporo racji - to był raczej kawałek prozy, a nie wiersz, ale ponieważ udało mi się w nim umieścić wszystkie podteksty, o które mi chodziło, nie przerabiałam go i zabrałam do domu na pamiątkę.
Może się pokuszę kiedyś oddać to w bardziej poetyckiej formie...
Dziękuję Ci...

barwny, wspomnieniowy wiersz, taki obrazek z nutą nostalgii za tym, co minęło... a ostatnia strofa jest najlepsza . pozdrawiam .

Dzięki Gabi! Niedawno wspominałam "jarmarki" spod cmentarza! W dzieciństwie było to dla mnie radosne święto! Wiersz mnie po prostu zachwyca!

Gabi - oczywiście bardzo realistycznie opisałaś Zaduszki sprzed lat... kilkudziesięciu! Nawet jako mała dziewczynka nie mogłaś z autopsji znać prawdę o opisywanych czasach , zapewne znasz je z opisu rodziców, bo Ibisz, wymaluj jak żywe czasy gomułkowskie! Utwór świetny! Ja jestem tak stary , że pamiętam jeszcze "Ziutka Słoneczko"!

... a gdzie "pańska skórka", poważniej, czytając Twój wiersz zastanawiałem się cały czas, nie nad treścią Twojego, nader obrazowy, autentyczny, jak fotografia lekko zbrązowiała, ale nad tym jakimi odrazami będą malować nasi obecni dziesięciolatkowie.

Wychodzi mi trochę mniej ciepło.

Sory za dygresję, za to dam notkę, a domyśl się jaką.
Pozdrawiam

jedyne co tu zgrzyta to : "sierści
różnej maści" a reszta bez zastrzezen ach jak ja sie ciesze ze ja moge poczytac

Piękna stara fotografiaPrzyjemnie się czyta i z taką radością i z jakimś żalem że dorośli nie umieją tak patrzeć i rozumieć jak dzieciJestem zachwycony tym obrazem i sposobem w jaki go przywołałaśPo prostu Świetnie

Fidey - Hi,hi to chyba najkrótszy komentarz, ale za to bardzo treściwy..Dzieki wielkie!
Po prostu ja- dziękuję za odwiedziny i miłe słowa

aż się chce to wszystko zobaczyć, świetne zakończenie, mhm wczytalam się z przyjemnością. pozdrawiam

Niestety, nie jestem w stanie powiedzieć (napisać) niczego nowego.
Śliczny obrazek, bardzo działający na wyobraźnię. A lukrowane ciotki urocze.

Malowane słowem...Nie wiedziałem, że aż tak można...

Dzien Zmarlych?
Gdy bylem malym chlopcem, stalem w kolejce po wypieki sprzedawane pod brama. Ten smak! Wokol ciemnosc rozswietlana przez plomyki zniczy. I dudnienie dzwonow pobliskiego kosciolka. Gwar, jak w centrum handlowym podczas wyprzedazy. Sniegu sobie akurat nie przypominam. Choc to nienajgorsza pora na pierwszy opad. Za to klimat utkwil w pamieci na zawsze. Za jego przywolanie ocena dobra.
Ps. Juz dawno nie bylem na cmentarzu...

na czym polega to przegadanie? skoro rozumiesz perspektywę narracyjną?Na opisie wyglądu Pań - to najważniejsza część sytuacyjna na cmentarzu, nie ma znaczenia kto tam leży, tylko jaki kapelusz i futro ma ta co przechodzi aleją. To " przegadanie" jak to nazwałeś jest w istocie najważniejszą częścią w przekazie. A puenta - to nie "Dziady " Mickiewicza z dramaturgią, tylko swoista gorycz upływającego czasu. Przy tylu komentujących tylko Ty masz problem ze zrozumieniem treści, może w Twoich stronach obce Ci są tego typu "obrzędy".
Pozdrawiam

Jacek- myślę, że zupełnie nie z Twojej winy (kwestia wieku) nie jesteś w stanie wyobrazić sobie tego święta z tamtych lat…
>>skoro uważasz, że przegadałam tę jedną strofę, to będę niezmiernie wdzięczna, jeśli spróbujesz ją zapisać tak jak należy …oczywiście z zachowaniem wszystkich rekwizytów, bo o to tutaj chodzi…
>>co do puenty to absolutnie się z Tobą nie zgadzam…Dlaczego ? Na to święto naprawdę czekały i być może czekają tylko dzieci…dla dorosłych , zwłaszcza takich, którzy stracili swoich najbliższych, to święto zawsze kojarzy się ze smutkiem…
Oczywiście Twoja opinia jest dla mnie ważna…jednak w takim samym stopniu jak opinia innych moich czytelników…
Pozdrawiam i dziekuję za dobry

.
Gabi - Twoja akwarelka jest cudna.
Każdy region ma swój specyficzny koloryt, ale wiele motywów się powtarza.
W Poznańskiem nie ma takich straganów, nie świętuje się tego dnia na wesoło, chociaż do bardzo smutnych ten dzień nie należy. Tylko w samym Poznaniu przed cmentarzami sprzedawane są tzw. „rury poznańskie” – specjalne ciastka, w kształcie kilkunastocentymetrowych kwadratów, ale wygięte po przekątnej, jakby zaokrąglone na kolanie lub na piecowej rurze. Chrupiące, twarde, ale smak niezapomniany.
W niektórych miastach poza Poznaniem wypiekane są „pierniki”, zdobione kolorowym lukrem – smakowo nie mają wiele wspólnego z powszechnie znanymi korzennymi piernikami. Kolorowe cukierki ani „pańska skórka” są u nas nieznane. Za to wystrojone w futra i nowe kozaczki, pod fikuśnymi kapelusikami „dostojne paniusie i nobliwe cioteczki” – jak z Twojego obrazka.
Ty – zamiast malować, piszesz… Ale efekt podobny…
(świetne!)
Serdecznie pozdrawiam

Przeczytałam z przyjemnością. Wiersz przyciąga realnością opisu. Sprawia, że chcemy zatrzymać się na dłużej i chłonąć niecodzienność sytuacji.

I znowu piękny powrót dzieki Twojemu tekstowi.Dziekuję