Ruina Homerowsko - Platońska

- Dziwne miasto.

- Dużo pyłu. I kurzu.

- I cholernych gruzów. Nigdzie nie można spokojnie pójść, wszędzie jak nie zerkniesz pod nogi, to je stracisz.

- A jak się nie rozejrzysz, stracisz głowę.

- Co za różnica. Prędzej czy później i tak ją stracimy. No wiesz, psychicznie. Lub żołądki. Zdrowotnie.

- Taki już sołdata los, raz przy wódce, a raz w błocie.

- Idziemy?

- Idziemy.

15 pułk czerwony armii białogwardyjskiej. Czy to nie brzmi głupio? Białogwardziści, a na hełmach czerwony pas i tylko belki na kombinezonach białe, o dziwo. Chociaż nie, szare, od kurzu. Albo i nie, bo już dawno postrzępiły się, nici wywlekły i potracili je, zresztą bez większej przykrości. Za jedno im było.

Jak dotąd nie spotkali w mieście jeszcze nikogo swojego, a buszowali po nim ładny tydzień, przemierzali wzdłuż i wszerz, w poszukiwaniu może nie tyle prawdziwych czerwonych, a choćby marnego wyjścia, bo monotonia, jaka ich otaczała okazywała się nie do zniesienia.Za to czerwoni byli, niezmiennie naiwni i głupi. Dawali się podejść, nawet kiedy bluzgali krwią, wciąż stroili zdziwione miny. I zieloni, znaczy się – jankesi, siły porządkowe, czasem w komitywie z niebieskimi Oenzetami, do spółki bogacący się na tutejszych zgliszczach.

Oszwabiali ich bez sumienia, to znaczy – najpierw handlowali, sprawdzali, czy gra jest warta świeczki, oddalali się i skrycie, bezczelnie, zza węgła mordowali wyszczerzonych frajerów z zachodu. Jak gra warta nie była – mordowali i tak, dla zabicia czasu lub dla rozrywki. Stawali potem nad nimi i śmiali się im w twarz, tak bezbronnie wyglądali utytłani w kurzawie, w podziurawionych kulami kombinezonach US Army, w długich płaszczach przysypanych piachem, z rozrzuconymi groteskowo kończynami, a czasem i bez nich, z niemowlęco przymkniętymi powiekami lub wgapionymi w brudnoszary firmament pustymi oczodołami niczym w padniętej, dryfującej do góry brzuchem ryby. O oczach wiedzieli, bo zawsze ściągali im hełmy z maskami i tubami z filtrem powietrza, powodowani instynktowną ciekawością choćby o to, jak pochlastany typ wygląda i kogo właśnie dopadli. Bez masek, przypominających nieco postacie demonów o stalowych pyskach, prezentowali się zdecydowanie łagodniej, takie zmęczone, obolałe, posiniaczone, obwisłe twarze, z włosami pozlepianymi od potu.

- Amerykańce, tfu – mawiali. – Na naszym chcą robić i kara słuszna ich dosięga. Było tak, jest tak i tako będzie.

- I taka ich cholerna mać.

Czasem Amerykańce miały przy sobie zagraniczne wódki, nie jakieś tam wstrętne siwuchy albo mętny, niedodestylowany, garnizonowy bimber pędzony z byle jakiego gówna. Niczego poza wódkami nie nosili – bo i po co, żołnierski ekwipunek powinien być jak najbardziej skondensowany, inaczej z wojaczki nici.

- Dobre te ich wódki – powiadali dwaj białogwardziści.

- Dobre, bo dobre, ale nasze niewątpliwie lepsze.

- Bez ochyby – dodawali z patriotycznego obowiązku.

Białogwardziści nazywali się Platon i Homer, to znaczy takie mieli przezwiska i ich się trzymali, bo tak wygodniej.

Zatrzymywali się w byle jakich budynkach, zależało im tylko na jako takim dachu i ścianach ku względnej ochronie – o temperaturę nie dbali, bo zawsze była taka sama, ciepła, w dodatku dusznie i denerwująco. Sypiali dobrze i długo, bo nikt ich nie poganiał i nigdzie im się nie spieszyło. Martwili się tylko z powodu braku porządnego wiktu oraz papierosów. Amunicję znajdywali gęsto przy trupach, ale papierosów nigdy – dopiero później zorientowali się, że i tak by z nich nie skorzystali – bo niby jak, jedyny otwór to ten, do którego wciśnięta była rura z dopływem czystego powietrza. Musieliby odłączyć ją, a wtedy rzeczywiście tytoń doprowadziłby ich do pewnej śmierci. O tyle bardziej efektownej, że natychmiastowej. O jedzenie nie martwili się również, poddano ich specyficznej operacji, dzięki której bez obaw mogli odżywiać się trupami, bądź to wrogów, bądź to towarzyszy, regulamin tego nie określał. Byli dumni, że właśnie oni, białogwardziści w pełni osiągnęli założenie Napoleona – wojna żywi żołnierza. Ale on był tylko sranym mówcą, a oni praktykami, dlatego uważali się za lepszych i to chyba pochlebiało im najmocniej.

- Zjadłbym nieczłowieka – powiedział kiedyś Platon.

- Znajdź tu takiego – odparł beztrosko Homer i wskazał szerokim gestem, bo za ścianami ich aktualnego legowiska rozciągało się przecież miasto.

- Chciałbym.

- Są ghule.

- Ghule to też ludzie, tyle, że inni.

- Tacy Żydzi? – podłapał. – Nikt ich nie lubi, są cwani, brzydcy, dziwni i z nikim nie chcą się zadawać?

- Bingo. Tacy Żydzi. Ghule jednak żyją, a Żydzi niekoniecznie.

- Trzeba więc wybić ghule i przerobić je na, dajmy na to, miętusy. Potem siądziemy i będziemy ssali miętusy z ghuli. Wojna żywi żołnierza.

- Niemcy mieli lepiej – obruszył się Platon. – Mieli broń, mieli żarcie, wszyscy ich kochali i w dodatku mogli się spokojnie myć bez narażania na szwank narodowego budżetu wojennego.

- Kwestia punktu widzenia – odparł Homer. – Ja jednak wolę miętusy. Myć się nie lubię. A i tak nikogo tu nie ma, więc po co mi jakakolwiek miłość?

- Ja jestem – poprawił Platon.

- Wolę byś mnie nie kochał. Nie mógłbym spać po nocach, chodziłbym w kółko jak Hitler, ze złączonymi z tyłu rękoma, zwariowałbym.

- Jak chcesz – powiedział Platon, wzruszył ramionami i zmienił temat. – Patrz, niebieściaki, tam za oknem, sikają sobie.

- Zsikam się na nich i ja, co ty na to?

- Zastrzelą cię i tyle, głupio wyjdzie. Lepiej jak my będziemy strzelać, a oni będą zastrzeliwywani.

- Nie będę strzelał do sikającego. To amoralne – zastrzegł Homer.

- Poczekamy, aż się odleją i wtedy ich kropniemy – wyjaśnił i wyjrzał chyłkiem za okno.

- A jak nie będą chcieli się odlewać? – ciągnął dalej zaniepokojony etyk Homer.

- To walimy od razu. W końcu człowiek, który nie sika jest nie-sikającym, prawda?

- Prawda – zgodził się po namyśle.

Platon wychylił się jeszcze raz, tym razem z karabinem snajperskim w pogotowiu. Rozejrzał się, zamrugał, rozejrzał się jeszcze raz i cofnął głowę, ostrożnie domykając okno.

- Kurwa – powiedział. – Poszli sobie. I nawet się nie posrali.

- Przynajmniej nie będzie śmierdzieć – zauważył Homer i poszedł spać.