PAJĄK I BURSZTYN

Pająk o powyginanych komicznie nogach wybierał się właśnie na poszukiwanie swojej nowej siedziby. Dotychczasowa przestała mu odpowiadać ze względu na deszcz żywicznych kropel, który się nad nią rozpadał. Pająk był przygnieciony brzemieniem smutku. Jego pajęcza rodzina zginęła (a może raczej znieruchomiała bezpowrotnie) na jego oczach. A było to tak:

Pewnego słonecznego poranka Pająk huśtał się radośnie na utkanym własnonóżnie babim lecie. Powietrze było przesycone blaskiem porannego słońca, a kropelki rosy drżały na wysmukłych łukach traw. Wtem, pajęczą idyllę przerwał nagły hałas dochodzący zza rosnącej nieopodal kępki zarośli. Roztańczony (i z lekka skołowany od podniebnych wzlotów) Pająk wykonał nagły zwrot i osiadł delikatnie na konarze drzewa. W napięciu czekał, aż rozruszany krzak wyda na światło dzienne przedzierającego się przezeń intruza.

Wreszcie, przy akompaniamencie trzaskających wesoło gałązek, ukazała się światu olbrzymia postać dwunożnej istoty, która dziarsko podśpiewując podeszła do drzewa, na którym siedział w napięciu Pająk i jęła dłubać w jego korze jakimś ostrym dzięciołem (wiedza Pająka o ostrych przedmiotach naturalnie ograniczała się tylko do dzięciołów). Nagle, ów intruz wydał z siebie triumfalny okrzyk i po chwili z wywierconego przezeń otworu skapnęły pierwsze żywiczne krople. Olbrzym począł skwapliwie je wyłapywać odwróconym żółwiem (Pająk oczywiście nie miał pojęcia o istnieniu tak wynaturzonego obiektu jak plastikowa miska w kropki). Pająk patrzył i patrzył i nie mógł zrozumieć. Po chwili intruz sobie poszedł, wypełniwszy trzymanego żółwia jedynie do połowy.

Zaciekawiony Pająk zaczął ostrożnie schodzić wzdłuż pnia. Po drodze spotkał armię mrówek maszerujących w przeciwnym kierunku. Wszystkie wyglądały tak samo… apetycznie. Za nic nie mógł skojarzyć, z którą z tych dziarsko maszerujących robotnic zamienił ostatnio dwa słowa na temat pogody. Na wszelki wypadek przywitał się więc ze wszystkimi. Kiedy mijał końcowe szeregi wchodzących mrówek ochrypł zupełnie.

Gdy wreszcie zlazł z pnia i musnął odnóżem ziemię, poczuł jak mija mu lęk wysokości. Zasuwanie głową w dół po stromym pniu i witanie się kolejno z każdą mrówką zupełnie go wyczerpało. Powyginał odnóżami do miejsca, w którym widniał odcisk ludzkiej nogi. Powstałe wskutek niego wgniecenia w podłożu rozciągały się ze wschodu na zachód i z północy na południe, aż po sam horyzont pajęczego widzenia. Pająk westchnął. Czekała go ciężka próba orientacji w terenie. Odcisk ludzkiego tego-czegoś był istnym labiryntem nie do przebycia. Zaczął iść wzdłuż pierwszego wału, który najpierw skręcał łagodnie w lewo, po czym rozgałęział się na dwa wąwozy…. (zainteresowanych szczegółami pajęczej trasy odsyłam do obejrzenia spodu buta adidasowego numer czterdzieści pięć).

Po wielu błądzeniach, ucieszony Pająk stanął wreszcie po drugiej stronie odcisku (miał nadzieję, że nie po tej samej, z której wystartował). Ogarnęła go krótka euforia zwycięstwa nad labiryntem. Powyginał odnóżami w stronę miejsca, z którego dobiegało głośne „pac”. Ze zgrozą ujrzał jak krople żywiczne bombardują mu dom. Pac, pac, pac. Nici z jego pajęczyny... podarły się cicho i już ich nie było. Pająk odwrócił wzrok.

W prześwicie między trawami ujrzał kosmaty łeb stryjka Alberta, który parł mozolnie w jego stronę. Stryjek Albert machnął odnóżem na widok swojego krewniaka, po czym wziął się za człapanie w jego kierunku.

Pająk, który nie tak dawno huśtał się radośnie na babim lecie, ujrzał ze zgrozą jak: stryjek Albert wchodzi w pole rażenia kropel, próbuje oderwać odnóża od kleistej żywicy , po czym dostaje w czerep dorodną bursztynową kroplą spadłą z drzewa..

Wszystko to działo się w ułamku sekundy, ale żywica tak to skleiła, że wydawało się ciągnąć i ciągnąć. Albert dzielnie próbował wydostać się z kleistej mazi, ale jego walka była całkowicie daremna. Kiedy znieruchomiało ostatnie stryjkowe odnóże, obserwujący to wszystko Pająk zapłakał. Został sierotą. Cała jego rodzina wyginęła wraz ze stryjkiem Albertem. Wcześniej, ciotka Patka zmarła z powodu niestrawności, kiedy pożarła muchę gnojówkę. Jego rodzice zbyt długo zabawili na swetrach zmotoryzowanej rodziny, biwakującej w lesie. Słuch po nich zaginął.

Życie miało cierpki, żywiczny posmak.