Mój Drogi P.!

Zapytałeś mnie kiedyś, czy jestem szczęśliwa. Czy ja wiem? A czym jest szczęście? Wszyscy o nim mówią, uśmiechają się na sam dźwięk tego słowa. “Ale jesteś szczęściarzem”, “szczęśliwe pożycie małżeńskie”… Co znaczą te zwroty? Posiłkując się wszechobecnym i szczęśliwie dla nas wynalezionym Internetem (gdyby nie on – pewnie nigdy byśmy się nie poznali) zerknęłam do ulubionej Wikipedii.

Dużo i szeroko się rozpisują. Nie będę Ci cytować, bo sam możesz zajrzeć, ale jedno zdanie mnie uderzyło. I to jest chyba moja definicja szczęścia: korzystny bilans doświadczeń życiowych. Ale to zabrzmiało: jakbym miała ze sto lat! Czasami tak się czuję. Dobrze, dobrze, wiem, że wciąż mam jeszcze pod górkę, ale tyle już przeżyłam, że takie myśli czasem mnie nachodzą.

Tak, chyba tak: jestem szczęśliwa. Choć właściwie zrobiło mi się smutno pisząc te słowa. Dlaczego? Mam dobrego męża, mądre dzieci (czasem przemądrzałe), zdrowie w rodzinie, sytuację majątkową wcale niezłą, ale… Ale brak mi wzlotów, tej euforii, radości, tego krótkotrwałego szczęścia jakie daje uniesienie chwili.
Tak czułam się jak urodziłam zdrowe dziecko: zmęczona porodem, ale szczęśliwa, że wszystko poszło ok. Że maluszek jest śliczny (ale bzdura: wcale nie był śliczny, ale to nie miało jakiegokolwiek znaczenia). Czułam wtedy w sobie tę radość i siłę potrzebną do wychowania dziecka.
Albo jak weszłam na wymarzony szczyt górski. To było dopiero szczęście! Aż zapierało dech w piersiach. Od wysiłku włożonego w zdobycie celu, od samozadowolenia, albo nawet dumy z samej siebie. Ale w takich momentach trzeba zawsze mieć przy sobie kogoś, z kim można podzielić się radością. Inaczej szczęście nie jest pełne. Zostaje jakaś luka, pustka do zapełnienia.

Właściwie jestem szczęśliwą osobą, wieczną optymistką, wciąż wierzącą w ludzi i w samą siebie, więc dlaczego Twoje pytanie napawa mnie smutkiem? Co mam zrobić, aby znów poczuć tę wewnętrzną radość? Iść na koncert ulubionego zespołu i klaskać po jego występie tak długo, aż mnie będą dłonie bolały? Domuzycznić się operowo lub teatralnie, wysłuchując kolejnych tenorów i sopranów? Czy wejść na kolejny szczyt? A może wrócić do młodzieńczych marzeń albo starych, niezrealizowanych planów i przeczytać np. wszystkie książki, które zdobyły literacką nagrodę Nobla? To ci wyzwanie! Dawno o tym zapomniałam. Albo poszukać tego ognia, który pamiętam z pierwszego seksu? Te emocje, podniecenie, oczekiwanie spełnienia… Ech, działo się, działo… Albo odnowić dawno zapomniane nocne Polaków rozmowy? O sprawach najważniejszych, egzystencjalnych? Gdzie rozmowa w cztery oczy toczy się do białego świtu, zapominając o skrótach esemesowych? Wszystko emocje! A może nie czytać haseł w Wikipedii, tylko stworzyć swoją własną definicję szczęścia: wszystkiego dobrego i dużo! I wciąż, i jeszcze raz! Zabrzmiało to jak toast urodzinowy, tylko nie przesadź z szampanem!

Już się trochę uśmiecham, mój miły P. Może w końcu się spotkamy i porozmawiamy, zamiast codziennej wymiany maili?
A Ty?
Jesteś szczęśliwy?
Napisz.
a