KOŚĆ OGONOWA


Prawda nie wstydziła się swej nagości. Lubiła stawać przed ludźmi, którzy z zażenowaniem odwracali głowy. Miała w sobie potrzebę ekshibicjonizmu.

Obserwowała przyrost cebulowych warstw na ludziach. Przez rozdęte krepy ich kostiumów i kilkuwarstwowe halki nie przebijał nawet błysk nagiej skóry. W ich oczach, naturalna dzikość włosów na wietrze miała wiedźmowy posmak, a nagość łydki cuchnęła burdelem, gdzie piersi kobiece ważyło męskie spojrzenie.

Krzyżowali swe ciała, wbijając w nie gwoździe dla podtrzymania sztywnej konstrukcji gorsetów. Kiedy spotykali się przy herbacie, starannie tłumili wszelkie ziewnięcia i siorbnięcia. Dawali upust jedzeniowym gazom jedynie za zamkniętymi drzwiami, pod zwałami ciężkich kołder. Kobiety nosiły się blado i sztywno. Mężczyźni ogorzale i nonszalancko. Obie płcie przestrzegały względem siebie konwenansów, od których przedwcześnie siwieli.

Kobiety i mężczyźni przeplatali się w łóżkach niczym para łasic. Ich miłosne sploty drżały męskim podnieceniem i kobiecym męczeństwem. Białogłowy niechętnie udzielały swoich ciał ich właścicielom. Prawda o cielesnej naturze człowieka zaświtała niewiastom w głowach dopiero parę wieków później, kiedy to odważyły się sięgnąć po zmysłową przyjemność.

Ta Prawda je wyswobodziła. Przetarła drogę nagim łydkom i pępkom spod zwałów sukien, sprawiając, że ujrzały światło dzienne po wielu wiekach trwania w ciemności. Ich powieki, dotąd stale opuszczone, wzniosła znad łodyg szyi w kokieteryjnym trzepocie.

Grzeszna natura ciała nadal uwiera wielu ludzi, nie pozwalając im się rzucić w wir zmysłowych przyjemności. Boją się zbrukać - sparzyć kościelną klamką. Trwają więc tylko w męczeńskich pozach, a rozrodczą chęć tworzenia sobie podobnych więzią za żelaznym pasem cnoty. Ich sprzymierzeńcem w walce z własnym ciałem jest krucyfiks i wspomnienie wiecznego dziedzictwa Matki Boskiej.

Wierzą, że zostali wywyższeni ponad inne istoty w akcie stworzenia, kiedy to Bóg osobiście wykonał artystyczną rzeźbę ich postaci. Pozbawił Adama żebra na rzecz kobiety, po czym rozpostarł przed nimi ogród pełen zorzy, aby oddali się nazewnictwu zwierząt. Lwy podchodziły do ludzi i skłaniały swe ciężkie łby w dowód uznania dla ich wyjątkowości w oczach bożych. Sarenki płochliwie łasiły się do ich nagiej skóry, liżąc ją szorstkim językiem, a komary, czując boską nienaruszalność ludzkich ciał, przysiadały zrezygnowane tuż obok.

Słońce promieniało dumą na widok człowieka, a Księżyc wyciągał swoje najlepsze srebra na jego cześć. Kwiaty drżały w oczekiwaniu na swoje imię. Cały ogród czuł się zaszczycony ludzką stopą. Tylko małpoludy zwisały gromadnie z drzew, iskając się czule, i przyglądały się z daleka tworom najdoskonalszym, ludziom, różniącym się od nich brakiem owłosienia i kilkoma innymi szczegółami.

Ludzie czuli się częścią stworzenia i jednocześnie odrębnymi bytami o boskim rodowodzie. Chcieli wtopić się w ogród i jednocześnie nad nim panować. Wyznaczać grządki kwiatom, lwu przystrzyc grzywę, a małpy wygnać poza obręb widzenia, gdyż wzbudzały w nich nieokreślony niepokój. Zaczęli się szarogęsić. Biel gołębi przedkładać nad szarość ich piór. I tak rozkazali odfrunąć sprzed swych oczu szarym gołębiom. Następnie, zażyczyli sobie pławić się w stawie bez krokodyli, choć otaczało ich wyłącznie pokojowe nastawienie przyrody. Boskie umiłowanie piękna pozwoliło im, bez wyrzutów sumienia, uśmiercić kolejno wszystkie ropuchy. Ze wszystkich sił starali się ocalić swoje człowieczeństwo przed zezwierzęceniem.

Po zjedzeniu czerwonego jabłka, owionął ich jesienny chłód. Wtedy, po raz pierwszy zdecydowali się obedrzeć przymilnego lwa ze skóry. Okryci lwią skórą, poczuli się jeszcze bardziej ludzcy i mniej zwierzęcy. Obserwujący ich nieopodal wąż wyglądał na uszczęśliwionego poczynaniami ludzkiego rodu. Stworzenie to było w swym kształcie przedłużeniem ręki ludzkiej sięgającej po owoc: nie miało nóg, aby uciec swemu marnemu przeznaczeniu.

Bóg pojawił się nagle pośród odziewających się w lwią skórę ludzi. Zagrzmiał na nich za zjedzenie czerwonego jabłka, jedynego owocu, którego nie mieli nigdy tknąć. Ludzkość poszarzała na twarzy i udała się w rejony przez Boga przeklęte, aby w pocie i znoju orać ziemię. Na tych ziemiach, lwy podchodziły do śmiertelników tylko po to, by ich zjeść, a krokodyle ani myślały wychodzić z kąpielowych sadzawek. Komary żerowały bezwstydnie na skórze człowieka. Zwierzęta wyczuwały nieomylnie, że człowiek postąpił zgodnie z własną naturą, że doszło do jego zezwierzęcenia i że nie spotka ich żaden sąd Boży, jeśli zasmakują w mięsie rasy ludzkiej.

Prawda o zwierzęcej naturze człowieka zatriumfowała, pomimo prób wyniesienia go ponad zwierzęta. Człowieko-zwierzę weszło jednak do kart historii jako „człowiek”, gubiąc po drodze wszelkie zwierzęce przedrostki i przyrostki, mogące świadczyć o jego pokrewieństwie ze światem fauny.

Pomimo to, kość ogonowa jest właśnie tym miejscem, w które celuje palec Prawdy, kiedy udziela ona odpowiedzi na pytanie o miejsce człowieka w przyrodzie.