Delikatny jesienny wiatr igrał z kolorowymi liśćmi, to je podnosząc to opuszczając. Krople deszczu cichutko stukały w przezroczystą szybę okna.

Czy mi się wydaje czy naprawdę Go zobaczyłam? Tak jakby wyrósł spod ziemi, biały i wychudły. Jedną ręką wskazał coś po swojej prawej stronie i nagle znikł. Mrugnęłam szybko, ale Jego już nie było. Dziwne. Czy to tylko wytwór mojej wyobraźni czy On naprawdę przyszedł do mnie na chwilę?

Wyszłam na dwór. Mokre chodniki błyszczały w świetle pełnego księżyca. Szłam w stronę, którą On mi wskazał. Doszłam do skraju ciemnego boru. Brzozy dostojnie uginały się przede mną jakby w zapraszającym geście. Minęłam pierwsze drzewo, potem drugie. Słyszałam szelesty i czułam czyjś wzrok na sobie, ale nie bałam się. Wiedziałam, że On gdzieś tam jest.
Ukazał mi się znowu. Niezwykłe. Wydawał się być trochę bardziej… człowieczy, już nie taki chudy. Kontury wokół Jego ciała były mocniejsze, wyraźniejsze. Uśmiechnął się i znowu znikł. Byłam jednak pewna, że tej nocy jeszcze Go ujrzę.
Szłam dalej w gęstwinę drzew. Księżyc prześwitywał przez rozłożyste korony, a ja czułam, że lśnię w jego blasku.
Znalazłam się na polanie okrągłej jakby odmierzonej za pomocą gigantycznego cyrkla.
Dostrzegłam Go. Był taki, jakiego go zapamiętałam. Kaszkiet na czarnych włosach wcale nieprzyprószonych siwizną. I ten Jego stary gruby sweter.
Nagle rzekł do mnie:
-Nie martw się. Grzechy zostały mi już odpuszczone. Pamiętaj kochanie, że w niebie jestem szczęśliwy i wciąż ci towarzyszę.
Niebo rozszczepiło się na dwie części. Ze środka wypadł strumień światła. Najjaśniejszego, jakie w życiu widziałam. Oświetliło Go. Pomachał mi jeszcze wesoło na pożegnanie i wzleciał do góry. Niebo znów stało się nieprzerywalną całością, a ja szczęśliwa w duchu szepnęłam:
-Będę pamiętać Dziadku.