Piotr wszedł do łazienki i zajrzał do wanny.

- Cześć – rzucił do karpia pływającego bokiem w wodzie. Chłopcu wydawało się, że w wodnistych oczach ryby dostrzegł przebłysk zabójczego intelektu. Niestety zwierzę nie mogło okazać mu swych umiejętności – pływając bokiem w płytkiej wodzie, waliło tylko raz po raz ogonem o powierzchnię cieczy.

- On się chce bawić! - Zachwycony głos Piotra poniósł się po mieszkaniu. Szesnastolatek chwycił prysznic, odkręcił zimną wodę i ustawił wszystko tak, że ryba poczuła wyimaginowany prąd i zaczęła pływać w kółko po wannie. Z kółkami był jednak pewien problem – karp na nawrotach okazywał się zbyt długi i wyginał się wyjątkowo mocno.

- Za mało wody miałeś co? – Teraz stworzenie pływało już tak jak powinno, a nie na boku. Rytmicznie otwierało pyszczek i pewnie nic nie rozumiało. Piotr uderzył ręką w wodę, po czym wydał pełen radości okrzyk. – On reaguje! – Wyleciał z łazienki całkiem mokry, bluza upstrzona była kroplami wody, a rękawy, podwinięte pod łokcie, nabrały ciemniejszego odcienia prawie do ramion.

- Wystraszył się jak walnąłem ręką w wodę! Aż podskoczył! Tak zrobiłem, o tak! – Jego radosnym okrzykom towarzyszyła dynamiczna gestykulacja. Gdy tylko pokazał matce, jak zrobił, odwrócił się na pięcie i popędził do nowego przyjaciela, jakim okazał się karp. Kobieta patrzyła osłupiała za synem, cieszyła się, że karp jest dopiero na święta, a do tych jeszcze miesiąc, bo gdyby podała rybę tego dnia na obiad, mógł mieć miejsce strajk głodowy.

Chłopiec wsadził znów ręce do lodowatej wody i próbował złapać zwierzę, to jednak okazało się niezwykle zwinne, szybkie i śliskie. Piotr nie rezygnował jednak.

- No chodź tutaj. Pogłaskać cię chce, no… - Przemawiał uspokajająco, ale karp nic sobie z tego nie robił. Uciekał przed goniącymi go dłońmi.

Drzwi wejściowe otworzyły się nagle, chłopak spojrzał w korytarz – ojciec wrócił. Szesnastolatek wstał powoli, westchnął, ostatni raz spojrzał na karpia. Smutno mu się zrobiło.

- Wiesz, tak to już jest, to nie moja wina. Rozumiesz, nie? - Nie doczekał się odpowiedzi, zamącił więc jeszcze raz wodę i wyszedł z łazienki.

Ojciec wyciągnął rybę i zaniósł ją do kuchni.

- Piotrek! Przynieś mi młotek! – Zawołał syna, usiłując utrzymać z rybą, która „skrzydeł dostała” i wyskoczywszy z uścisku mężczyzny, poczęła rzucać się po podłodze. Piotr z młotkiem w dłoni zafascynowany obserwował tą walkę z nieuniknionym. Dostrzegł ogromną wolę przeżycia w pustych oczach karpia.

Ryba została w końcu złapana, chłopak podał ojcu młotek i wyszedł czym prędzej z kuchni, zmykając za sobą drzwi.

Spojrzał w szybę akurat w chwili, gdy ojciec unosił rękę. Czekał na zwierzęcy ryk, wycie, cokolwiek. Usłyszał jedynie suchy trzask.