Londyn jest dużym, ruchliwym miastem i stolicą wyspy zwanej Wielką Brytanią. Właściwie jest stolicą Anglii, inne części wyspy maja swoje własne stolice. Szkocja ma na przyklad Edynburg.

W Londynie żyje dużo ludzi, chyba z osiem milionów. Miasto ma kilka dzielnic, które potem dzielą się na mniejsze dzielniczki.

Jedna z takich dzielniczek nosi nazwę Wzgórza Primrose. Primrose według słownika oznacza pierwiosnek, a według życia oznacza stereo. Stereo za to według słownika oznacza dźwięk, który dochodzi z dwóch przeciwległych miejsc, a według życia zaś oznacza dźwięk dobrze słyszalny.

Centralnym miejscem Wzgórza Primrose jest park o takiej samej nazwie i ze wzgórzem właśnie. Tuż obok parku, dosłownie kilka kroków, znajduje się ulica Ogrody Pierwiosnkowe.

Ulica ta jest swoim własnym lustrzanym odbiciem, czyli z jednej strony ma to samo, co z drugiej - długi półokrągły szereg bliźniaczo do siebie podobnych domków z niebieskimi lub czerwonymi drzwiami wejściowymi. Pośrodku ulicy znajduje się niewielki park. Także każdy z domów ma na tyłach swój indywidualny ogród. I we wszystkich tych ogrodach żyje mnóstwo ptaków.

Ptaki te należą do najrozmaitszych gatunków - są wśród nich skowronki i gawrony, wróble i jaskółki, zdarzają się nawet sowy. Ptaki, jak to ptaki najbardziej lubią fruwać i śpiewać. Jedne mają wrodzony prześliczny głos, taki słowiczy i są to oczywiście słowiki; ale inne, są po prostu zwyczajne i skrzeczą raczej niż śpiewają. Wrony tak mają, że nie potrafią śpiewać, choćby się bardzo starały. Po prostu nie mogą siebie samych przeskoczyć, jak to się mówi. Starają się, próbują nocami i rankami i nic. Tylko taki jeden skrzek, kra kra się wydobywa z tych steranych gardzieli. Straszne to jest! Nie do zniesienia!

Ale na ulicy Pierwiosnkowe Ogrody każdy, nawet najmniej utalentowany ptak, jest niezwykły - jest bowiem MEDIUM. Wszystko, co wyśpiewa lub wykracze jest bowiem wyraźnie słyszalne w... NIEBIE. NIEBO to jest temat na odrębną opowieść, choć jedno jest pewne – jest to bardzo daleko i trafia się tam tylko raz i to nieodwracalnie. Po śmierci. ŚMIERĆ jest też tematem na odrębną opowieść, w skrócie to stan, w którym ludzie znikają z ziemi, znikają z własnego ciała i przedostają się do góry, do nieba, by żyć wiecznie, jeśli mają ochotę.
Trudno się z tymi ludźmi, co do Nieba poszli, skontaktować, nie można się do nich dodzwonić, ani też nie odbierają e-maili. Jeśli zatem jest coś, czego się nie zdążyło lub zapomniało powiedzieć, trzeba przyjechać na ulice Pierwiosnkowe Ogrody w Londynie i przekupić tutejsze ptaki, żeby łaskawie przekazały wiadomość.

Przekupić ptaki można łatwo ziarnem wszelkiego rodzaju oraz orzeszkami arachidowymi. Przekupione ptaki zapoznają się potem z treścią wiadomości i tłumaczą na swój ptasi język – ćwir ćwir, ćwik ćwik, tra la la la. Następnie wyćwierkują wiadomości, a mieszkańcy Nieba je odsłuchują. Jeśli nie ma zakłóceń, mieszkańcy nieba mogą również odesłać wiadomość, ale udaje się to rzadko. Zazwyczaj sztormy, wichry i gromy z jasnego nieba uniemożliwiają przekazanie wiadomości zwrotnej.

Znamienne jest, że ludzie z bardzo różnych stron świata przekazują bardzo podobne treści.
Najbardziej popularne wiadomości to:
- Bardzo mi ciebie brakuje, wracaj
- Złapali naszego syna, siedzi. Wiadomo - twoja krew.
- Trzeba wymienić okno w sypialni. I znowu mam robić wszystko sama?
- Dziś na obiad będzie pomidorowa.
- Nasza córka/syn ma na świadectwie same trójki/czwórki/piątki itp.
- Polska gola!
- Znowu popsuł mi się ten grat. Muszę go wyrzucić chyba!
- Dobrze ci tam beze mnie/ bez nas?
- Znowu podrożało, na nic nas nie stać.
- Mania/Maria/Mary/Lizzie/Penny wychodzi za mąż z tego z wielkim nosem.
- Krzysiu/Heniek/Maniek żeni się z ta grubą z naprzeciwka.

Ptaki z Primrose przekazują te wiadomości od lat i mają się, w związku z tym, bardzo dobrze. Są postrzegane jako prawdziwa ptasia elita. Ten dobrobyt widać głównie po tym, że z miesiąca na miesiąc coraz mniej fruwają, bo tyle jedzą, że tyją i robią się po prostu za ciężkie.

Większość ptaków traktuje to transmitowanie jako pracę, od-do, zdarzają się przypadki dzielenia na zmiany, udzielania urlopów itp., ale część ptaków uważa przekazywanie wiadomości za swą powinność. Uważają, że zostały obdarzone niezwykłym darem, by wspierać ludzi i im pomagać. Ta grupa ptaków zawsze bardzo się przejmuje jakością przekazu, stopniem głośności, pasmem, długością i tonem dźwięku. Ta grupa też jest zwykle bardzo empatyczna i łatwo się wzrusza. Na przykład ostatnio był taki przypadek.

Młoda pani, bardzo ładna, blondynka, przyszła do ogrodu na Primrose ze swoim małym synkiem. Synek też ładny jak marzenie i bardzo grzeczny i uśmiechnięty i ładnie ubrany. Oboje do siebie bardzo podobni. Takie dwa anioły. I ta ładna pani poprosiła ptaki, żeby przekazały niebu, co następuje:

'Tato, chciałam Ci przedstawić Blankieta, jest bardzo do Ciebie podobny, mimo faktu, iż jest obywatelem Niemiec. Jako, że Blankiet jest moim synem, jest też tym samym Twoim wnukiem. Blankiet jest dzieckiem zdolnym i miłym, choć rozrabiaką. Myślę jednak, że rozrabiaka lepszy jest od słupa soli. Twój wnuk uwielbia muzykę i świetnie tańczy, szczególnie tańce przytulane. Chciałam również donieść, że Mama ma się dobrze, a Aga wciąż nie ma dzieci.’

Ptaki przekazały, choć głosy im drżały i ledwo mogły śpiewać. A to dlatego, że doskonale znały Tatę ładnej pani. Chodził w rozciągniętym swetrze i jeansach i miał śmieszny zwyczaj noszenia torebki na szyi. Był też bardzo miły dla ptaków i w ogóle wszystkich i zawsze pytał, co słychać. Ale przede wszystkim ptaki z Primrose się wzruszyły, bo wiedziały, ze Tata ładnej pani czekał na wiadomość codziennie przez ostatnie dziesięć lat.