Ludwika Krasnojewska – tak brzmiało moje imię.

Czego oni ode mnie oczekiwali? Myśleli, że będę im dziękować? Zabrali mnie do nowego domu, jak coś, na wzór bagażu, jedynie dodatek do codzienności. To przeniesienie było niczym pstryczek w nos, przez nich musiałam pożegnać się ze znajomymi ze starej szkoły. Mój dotychczasowy świat legł w gruzach. Wszystko, co do tej pory udało mi się stworzyć upadło niczym lekko szturchnięty domek z kart. Dlaczego musieli postąpić w taki sposób? Tak nagle… Może to tylko zły sen, koszmar, z którego wciąż nie mogłam się wydostać. Dlaczego nie raczyli nawet pokazać mi domu, w którym przez najbliższy czas miałam zamieszkać? Jedynie oni się z nim zaznajomili, a ja to, co?

Samochód z cichym piskiem opon zahamował przed prostą, metalową bramą wjazdową, za którą rozpościerał się widok na dwupiętrowy dom otoczony kolorowym ogrodem, gdzie prym wiodły polne kwiaty. Nie sposób było nie zauważyć odpadającej od fasady beżowej farby, czy też zielonych plam mchu na czerwonym, spadzistym dachu. Dom w żadnej mierze nie przykuł mojej uwagi, mimo pewnego rodzaju tajemniczości, którą emanował. Nie pozostawiał żadnych złudzeń, że nie należał do jednych z najpiękniejszych budynków w okolicy.

Wygramoliłam się tuż za rodzicami z samochodu, który to byli już przy spróchniałych brązowych drzwiach. Szybkim ruchem ręki zabrałam z fotela leżącą na nim torbę. W samochodowym oknie dostrzegłam swoje niechlujnie ułożone brązowe włosy, których kosmyki rozchodziły się niemal na każdą stronę. Pędem ruszyłam w kierunku skrzypiących z oddali otwieranych drzwi, byłam ciekawa jak dom wygląda w środku. Powoli weszłam do małego korytarzyka, podłoga została wyłożona drewnianymi deskami, na ścianach rozpościerała się niebieska tapeta, którą wcześniej matka tak usilnie próbowała wybrać. Naprzeciw drzwi wejściowych stały kremowe schody prowadzące na kolejne piętro. Widząc rodziców siedzących w salonie pełnym najróżniejszych mebli, które w żadnej mierze do siebie nie pasowały, pokręciłam z dezaprobatą głową. Czy oni tak szybko przywykli do nowych warunków? Nowego otoczenia?

Mimo problemów dość szybko odnalazłam się w nowym domu, dokładnie poznałam każdy najmniejszy zakamarek. Jednak moją ciekawość nie została do końca zaspokojona, jak każde dziecko chciałam zobaczyć, co kryje się na strychu, do którego prowadziły ukryte ze białymi drzwiami schody. Napełniła płuca powietrzem by potem głośno je wypuścić. Nie czekając na pozwolenie otworzyłam ledwo pokrzywdzone przez czas drzwi.

- Liczyłam na coś więcej – powiedziałam do siebie, gdy zobaczyłam ledwie zakurzone pomieszczenie. Przez dachowe okno do maleńkiego pokoiku dostawały się promienie słoneczne. Obok drzwi stała drewniana komoda a naprzeciw niej pusty regał na książki. Moją uwagę zwróciło pudło opierające się o ścianę. Nie czekając długo otworzyłam je.

-„Te wszystkie historie tak bardzo dają mi siwe znaki, muszę w końcu wylać je na papier. Chociaż wiem, że to, co stworze do ideału będzie daleko mam nadzieję, że opowieści, które znajdują się w tym pudle kogoś zainteresują.” – przeczytałam na głos tekst z kartki znalezionej na górze sterty. Nie mogąc oprzeć się pokusie, szybko zagłębiłam się w dalsze szperanie po pudle by w końcu znaleźć, zapisany czarnym długopisem arkusz białego papieru, na którym widać było ślady licznych skreśleń i poprawek. Usiadłam po turecku na zakurzonej drewnianej podłodze.

- „Kluczowy moment…” – Westchnęłam i zabrałam się za zapoznanie z tekstem.