Choć już inni z naszego rocznika
marzyli o pieniądzach, meblach, samochodach -
nasz śmiech poskramiał nieskoszone łąki.
Mieliśmy tak wiele czasu i tak wiele siebie!

Przez udręczone noce najlepsi poeci
palili papierosy, darli kiepskie wiersze –
by nazajutrz uraczyć nas najlepszym słowem.
Po królewsku przyjmowaliśmy te dary.

Mieliśmy po pół paczki tanich papierosów,
w chlebakach najnowsze wydania poezji.
Białe wiersze najlepiej smakują nad brzegiem,
gdy się leży pod słońce, pośród traw, na wznak.

Wplataliśmy we włosy pokrzywy i osty.
Swoje szaty zdobiliśmy rzepami.
Bez pardonu władaliśmy królestwem młodości.
Kochaliśmy poezję, ona kochała nas!