Nadszedł dzień wyzwolenia, na który Anna tak długo czekała.
Po latach pielęgnowania domu, usługiwania mężowi, który nie miał jej nic do powiedzenia prócz „zrób”, wreszcie czuła się spełniona. Zrób obiad, pranie, podaj mi pilota, idź do sklepu, przynieś mi piwo, pozmywaj. Całe jej dorosłe życie było istnym maratonem żądań, nie miała z niego nic, może jedynie te chwile, kiedy Marcin był w pracy. Nawet wtedy jednak wymagał. "Jak wrócę, ma być posprzątane", mówił na przykład.
Siedziała więc, spełniała jego zachcianki, bo i co miała zrobić? Nie posiadała umiejętności w zakresie innym, niż dbanie o dom. Nie miała szkoły, nie miała życiowego doświadczenia, jakież to doświadczenie można zdobyć z telewizji? Nie miała znajomych, nie miała zainteresowań, nie miała czasu. Zamknięta w domu, jak w twierdzy.
I te wieczne śmiechy, te złośliwości. Sama to nawet żarówki nie wymienisz – śmiał się Marcin. Oj, znowu myłaś kontakt wodą. Czy ja wszystkiego muszę ciebie uczyć? Beze mnie byłabyś nikim.
A skąd miała wiedzieć, że nie wolno? Marcin brał narzędzia i z ciągłymi złośliwościami na języku usuwał usterki. Kiedyś nawet myślała, że mimo wszystko trafił się jej dobry mąż. Mało pił, naprawiał to i owo.
Nic to, powtarzała sobie Anna, trzymając judasza na muszce strzelby. Śmiałeś się, myślała, kto ciebie zechce. Beze mnie zginiesz, mówiłeś. To masz, na co zasługujesz!
Zmieniła zdanie co do swojego związku, kiedy do bloku obok wprowadził się pewien sympatyczny wdowiec. Sam dbał o dom, był szarmancki i uwodzicielki. Przy nim poczuła się prawdziwą kobietą. Nareszcie będzie miała swojego rycerza.
Kiedy w zamku szczęknął klucz, Anna była gotowa. Mąż stanął w drzwiach, a kiedy spostrzegł, że spogląda w głąb dwóch luf, struchlał. Cała przemowa Anny, którą chciała uraczyć małżonka zniknęła z pamięci, zachowała jednak zimną krew i zawyła dziko:
- Zdychaj świnio! Za wszystkie moje cierpienia!
Mężczyzna skulił się w oczekiwaniu na śmierć, ale ta nie nachodziła. Ostrożnie wyprostował się i spojrzał na żonę. Spostrzegł wyciągniętą w jego kierunku broń.
- Kochanie, jak to się obsługuje? – spytała Anna podając mu dubeltówkę