Zeszłej nocy siedzieliśmy sobie jak zwykle w kuchni przy oknie, z pokoju leciała muza na full, stole stały browary, byłem już może po pięciu i kiedy piłem szóste, Karolina dojrzała przez szybę naszego kolegę geja, który wracał z pracy i mówi - Marcin tu idzie - w tym momencie piwo utknęło mi w gardle, ale chuj, witamy, witamy, prosimy na pokoje, a raczej do kuchni, piwko już wysikane, to może domowego winka, a owszem, owszem, czemu nie, i tu mała dygresja, bo domowe winko wyprodukowaliśmy dwa tygodnie temu i z dwudziestu trzech litrów zostało już jedenaście, ale to i tak dobrze, wróćmy do naszego gościa - siedzimy, pijemy i nagle on zobaczył dziurę w moich spodniach, więc wcisnął w nią palec i powiększył tak bardzo, że ja od razu zauważyłem dziurę w jego skarpetce i bez zastanowienia rozerwałem mu ją na „niewyjściową” czym on zauważył dziurę u mnie, to znaczy w mojej skarpetce, w dodatku też na tej samej pięcie i zrobił to, co zrobiłem ja, czyli mnie rozpruł, a potem w ruch poszły nożyce i zaczęliśmy sobie wszyscy we trójkę ciąć ubrania, powstały najlepsze dizajny w reykjaviku, i tu pointa: moim największym talentem, dotychczas ukrytym, jest projektowanie mody.

Twój M.


Część szósta. Retrospekcja

„Robisz mi nieporządek w chaosie. Aż muszę
zaraz po przebudzeniu kląć bezgłośnie, żeby
ciebie odpędzić. Do mojej przeszłości
wprowadzili się obcy, nawet nie wiem kto,
leżą przy tobie na tapczanie, sprawnie
- uczciwie za drzwi wypychają, tak że
to nie jest teraz moja przeszłość.”

(Marcin Świetlicki „Wszystko cieknie”)


Wybacz to „świetlikowanie” pojawiające się teraz, przedtem, potem. Jakoś ono ciągle za mną chodzi.

Obecnie trwam w małym zastoju. Rano wstaję, golę się, upijam łyk, dwa herbaty przygotowanej wcześniej wieczorem, nakładam odzienie i jadę do pracy. Praca – pomińmy tenże niepotrzebny etap życia. Powrót, obiad, ciepłe kalosze, przytulanie, może jakiś film, zasypianie. Poranek. Wstaję, golę się… i tak zastanawiam, czy jakbym zaburzył ten idealny harmonogram, buńczucznie zacisnął powieki omijając wrzask budzika, pogrążył w dalszej sielance snu, goniąc w nim smoki, wilkołaki, bronią szepcząc do ucha poezji zaklęcia, zamieniał w kamienie oraz w wielkie pagóry, byłbym tam królem, panem nad panami, bez łez wstydu, czy ktoś by za mną wtedy zatęsknił? Czy w ogóle jest ktoś taki na tym świecie, co tęskni?

Mama zasłoniła firany kotarą. Teraz nie widać wieżowców ani śniegu padającego z nieba. Uważa, że licho nie śpi. Boi się ciemności. Natomiast ciemność boi się jej, kiedy kaszle i przeklina. „A Pan słucha, a Pan patrzy” napisałem chyba kiedyś w wierszu, bodajże pt.: „Der Wall” i tak jakoś ta sentencja utkwiła w pamięci, którą niczym mantra, którą przypominam sobie co jakiś czas. Przepraszam Ciebie za mój smutek. Ale przygnębienie, melancholijność ubrała mą skórę, obnosząc niczym trofeum po mokrym od deszczu rynku, a zapadanie w sen nie jest niczym przyjemnym. Oglądam na suficie mijające się cienie, refleksy świateł gryzmolące jakieś tajemnicze hieroglify. Próbuję złamać ten kod. Kod Da Cielepa.

„Gdzie można najbezpieczniej uciec?
– W przeszłość. Bo tam Ciebie nikt nie znajdzie.”
(Tadeusz Zawadowki, korespondencja prywatna)

Tylko po co to ciągłe uciekanie? Przeszłość może zostawmy zmarłym godzinom!

A pamiętasz dźwięki Dead Can Dance przekomarzającego się z Bauhausem? Kiedy na zmianę staliśmy i czytaliśmy nasze słowne zbrodnie? Lęk przed publiką kajaliśmy piwem, wódką, papierosami, objęciami wiecznie niezadowolonych dam, milczeniem, głośnym rechotem? Drżenie nóg. Często wspominam te beztroskie lata dziewięćdziesiąte. Właśnie te lata. Nie inne. Nie osiemdziesiąte. Te właśnie. Nie dziecięce, siedemdziesiąte. Przetłuszczone po ramiona włosy, czerń ubrania, wysokie buty, poranki w nie swoim domu, podkrążone oczy. Sen na klatce schodowej.

Wyszperałem swój pierwszy wiersz poświęcony Tobie. Pozwól, że Ci go przypomnę:

List do Mirosława Gabrysia posłany gońcem z Berlina.

chciałem wstać wieczorem, by do ciebie zadzwonić,
lecz pora była nie ta, no i wiesz, whisky z lodem.
Frau Shulz zaraz po przyjeździe na miejsce,
ostrzegła mnie: "nie powinien pan przyznawać się, żeś pan Polak,
panie Damianie. Tutaj mieszka duża ilość prawdziwych Niemców.
wie pan, co chcę przez to powiedzieć. prawdziwych Niemców".
jej syn Klaus z wdziękiem oprowadza mnie po mieście.
Ja, niby jego kuzyn, ściskam dłonie młodych neonazistów,
uważnie patrząc, czy któryś z nich nie robi mi zdjęcia.
latem będę w Polsce. powinniśmy to wykorzystać
jadąc w Bieszczady, powspominać dzieciństwo.

(sZAFa 04/1999r.)

A ty w ripoście odpowiedziałeś również słowem:

przepis na poetę

żeby napisać dobry wiersz -
najlepiej pracować w podrzędnej fabryce za miastem
na przykład jako kontroler jakości - to pozwoli
spojrzeć krytycznie na efekty dosiadania pegaza
- od 6.00 do 14.00. a potem zjeść obiad
to znaczy łazić dookoła rynku w dziurawych butach
zalecany przy tym deszcz. A więc łazić
z pegazem między nogami w poszukiwaniu tematu.
potem zaprowadzić rozochoconego na piwo
w śmierdzącej spelunie - tam najprzyjemniej dostać po ryju
efekt murowany wraz ze zmianą kolorów -
żadnej różnicy między ciosem w mordę a zachodem słońca.
po całodniowej dawce można pójść do domu aczkolwiek
rynsztok mile widziany - zdrowiej spać przy otwartym oknie
i może jeszcze stanąć jakiś wysublimowany pomysł.

(sZAFa 04/1999r.)

I czy tutaj wszystko się zaczęło? Z jajka wykluła się kura.

Tymczasem golę włosy pod pachami oraz w miejscach intymnych. Wodą zmieszaną z olejkami zapachowymi oblewam zanurzone w wannie ciało. Odprężenie. Relaksacja. Wyciszenie. Home SPA. Patrząc w lustro obcinam kilka włosów w nosie, wycieram wacikami uszy, przyglądam się twarzy z precyzją kosmetyczki, siwym włosom grożąc palcem. Powiem Ci, że „higiena kompleksowa”, jak sobie to nazwałem, to jedna z niewielu pozostałości z poprzedniego związku. Są jeszcze kolorowe koszulki ze świecącymi napisami oraz jasne jeansy. Taka, dość jak na mnie, ekstrawagancka odmiana życia. Uwielbiam jednak stabilizację. Stabilizacja daje bezpieczeństwo i duchową mantrę. Jak wino czerwone, łyk za łykiem rozgrzewa krwioobieg. Człowiek mięknie. Czuje się błogo. Śpi spokojnie. I ty śpij spokojnie, Mirku.

Na zakończenie przypomniał mi się jeszcze jeden cytat, tym razem z filmu:

„- Myślisz, że to może być przyjemne?
- Na pewno. Prawdopodobnie.”
(Galerianki)

Rankiem Ona wyplątała się z pościeli, odziana w nieskazitelną naturę.


Cieszyn 13-23.12.2009