Pan Nikt nie lubi spacerów. Woli poleżeć na tapczanie i pogapić się…(no właśnie, na co? Nad sobą ma tylko sufit, a tam od lat nie dokonało się nic nowego).
Z telewizora ciągle atakują go informacje, jakie to spacery są fajne, zdrowe itd., ale pan Nikt nie lubi spacerować i już.
Kiedyś wyszedł na taki „spacer” i od razu się zakochał.
Była zima. Ona stała na przystanku autobusowym. Miała na sobie brązowy kożuch z kapturem, a spod tego kaptura wystawały tylko kosmyki włosów (znikąd pojawił się głos „uciekaj”, ale było już za późno na takie zdecydowane reakcje).
Dopiero po chwili dostrzegł zarys jej twarzy. Najpierw oczy. Na rzęsach osiadały płatki śniegu, ale jej piwne oczy, wbrew panującej pogodzie, były uśmiechnięte. Spojrzał na usta, idealny obrys warg, pociągnięty jedną kreską, jakby od niechcenia, a jednak w sposób niezwykły, niczym wyjęty z kanonów malarstwa. Potem zauważył dołeczki na jej policzkach i oniemiał. Kochał, kochał, kochał…
Kiedy wjeżdżający do zatoczki autobus ochlapał go roztapiającym się śniegiem, nieznajoma spojrzała na niego. Jeden, jedyny raz.
Od pasa w dół pan Nikt zmoczony był szarą breją, ale nie zwrócił na to uwagi. Patrzył jak dziewczyna znika w czeluściach autobusu. Jeszcze odwróciła się w stronę ulicy, ale nie mogła go już widzieć. On za to dostrzegł, jak płatki śniegu zamieniły się w krople wody i teraz spływały z jej rzęs.
- Po co mam wychodzić i odbywać te głupie spacery – powiedział sam do siebie.
Leżąc na kanapie patrzył w sufit, jakby szukał poparcia dla swojej tezy, ale tam od lat nie dokonało się nic nowego. Tylko to pęknięcie na tynku: jedna kreska pociągnięta od niechcenia, a jednak niezwykła, niczym wyjęta z kanonów malarstwa…