Też lubię w ostatniej zwrotce dawać wers z pierwszej, łączyć płynnie i zakańczać (myślałam, że to mój patent). Ciekawy wiersz, ale jakoś ostatnie dwa wersy psują mi wszystko, dlaczego? Semiotyka? - "bliskości wydmuszki", oklepane pojęcie, takie jak "po łepkach na pamięć"? Jak wynajdziesz coś wyjątkowego na koniec, będziesz dla mnie tu Poetą Pozdrawiam! Ale, nie, nie musisz mi wierzyć ; może ktoś tu jeszcze zajrzy...

Czastyki: cudnie, lubię takie pisanie, ale trzeba wyrównać: musi zagrać 6 + 6. Jeśli się nie pogniewasz, powarsztatuję na Twoim tekście, a Ty i tak postanowisz, czy zmieniasz, czy nie zmieniasz!

Wiem, że zabrzmi głupio, lecz tamtej jesieni
czułość spadła na mnie jak wazon z regału.
Nie mogłem podźwignąć, tak pięknie bolało,
wszystko było we mnie: nawet linoleum.

Świat, taki jak zwykle, toczył się donikąd.
Narzekając z werwą skrzypiałem jak żuraw.
Pracy było sporo, tak jak się należy:
za żadne pieniądze, w spartańskich warunkach.

Przed pracą dla Świata uciekałem w Ciebie,
uczący się pilnie o trwaniu gatunków.
Hodowałem żądzę w nocy wąskich klatkach,
nie było w nich miejsca na nic poza nami.

Świat, swoim zwyczajem toczył się donikąd.
Czułość spadła na mnie, jak wazon z regału.
Z Twej miłości czyniąc bliskości wydmuszki,
uczyłem się Ciebie po łebkach na pamięć.

Jest jeszcze ustereczka w rymach w 3 strofie, ale to już musisz sam. Pozdrawiam

Bardzo mi przypadł do gustu Twój wiersz. Niebanalnie o bliskości we dwoje. Bdb. Pozdrawiam.