Wzięłaś sobie trudny temat i niestety na nim poległaś. Ja w każdym razie nie zdołałam sie zidentyfikować z matką i jej przeżyciami. Nie są nakreślone wystarczająco wiarygodnie. Najgorsze, że niby na pierwszy rzut oka wszystko gra, ale po przeczytaniu zostaje wrażenie nijakości. Wiesz jak to jest - sukienka uszyta na Ciebie na miarę, odpowiedni materiał, krój, detale, a Ty stajesz przed lustrem i stwierdzasz: "to nie to".
Tak jest z Twoim tekstem. Niby niczego mu nie brakuje (bo ja wiem "trochę" o autyzmie), ale - to nie to.
Niemniej na db się wspiął i to mu dam.
Dlaczego na koniec to wytłuszczenie?

Było kilka błędów i powtórek, ale udało Ci się osiągnąć to, co udaje się tutaj niewielu - Twój bohater jest tak autentyczny, że nie mogłam się od niego oderwać, żeby poprawiać błędy.

Do rzeczy. Wiesz, kiedyś opiekowałam się chłopcem, był młodszy od Kamila i też chory. Śliczny dzieciaczek. Czasem się zamykał, czasem szalał, ale go lubiłam. Męczył, po godzinie miałam dość, tylko ja mogłam wyjść, odpocząć, a rano myśleć o nim jak o ślicznym dziecku.

Ale wiesz, zdrowe dzieci też dają nieźle w kość i chłonie się ciszę, odpoczywa, kiedy wyjdą. Chociaż to jest inny rodzaj odpoczynku, ale też połączony z niepokojem. Tak, jak nie ma ich długo, to się tęskni, ale za autystycznym dzieckiem przecież też... To nie jest źle, odpocząć, źle jest nie kochać. A końcowa modlitwa mogłaby być modlitwą każdej matki.

Pozdrawiam.

Tak się dzieje kiedy emocjonalny stosunek wkrada się do tekstu literackiego. Trudno wtedy o dystans i łatwo autora zranić. Swoją oceną tekstu, nie miałam zamiaru urazić bezpośrednio Ciebie, oceniłam go właśnie niezaangażowana emocjonalnie (w przeciwieństwie do Elwiry). Zakładasz chyba, że opis własnych przeżyć też może nam czasem nie wyjść. Ba, powiedziałabym więcej, przez emocjonalne zaangażowanie tracimy z oczu to, co w tekście literackim powinno być najważniejsze.
Dzielna kobieto, dzięki za wyjaśnienie – to ładna modlitwa.
Rozumiem, że chciałaś opowiedzieć o tym czego inni nie znają, ale samej opowieści czegoś zabrakło. Nic innego nie miałam na myśli.
PS. Pracuję z takimi dziećmi też.

A widzisz, Elwiro, mnie właśnie zabrakło czegoś innego, nie zrównoważenia czy wyważenia słów. Mnie właśnie zabrakło mocniejszego krzyku do pełni odbioru autentyczności. Nie szarpnęło mną tak, jak przy takiej opowieści powinno.

Iska - To bardzo ryzykowne wystawiać taki tekst (dla Twoich własnych emocji) i mam nadzieję, że o tym wiesz.

Iska, przeczytałam z uwagą i przejęciem. Następnie komentarze i Twoje słowa. Pisanie niejednokrotnie jest pomocą, pomaga zrozumieć trudne sprawy, popatrzeć na nie z innego poziomu. Twoja opowieść jest ważna i wiesz co myślę, tak z poziomu czytelnika? Wyobraziłam sobie, że mogłabyś opowiedzieć to z pozycji osoby trzeciej. Nadać bohaterce imię i opisać jej życie i emocje tak trochę jak obserwator obdarzony empatią. W swoich opowiadaniach lubię być narratorką, ale nie być czasem w środku coś zmienia też niekiedy na korzyść. Stań tym razem z boku i opowiedz - opowiedz nam o życiu...
Osobiście wiem, jak zabija krzyk..., wiem, jak modli się matka za dziecko... Cieplutko i szeptem Cię pozdrawiam i dziękuję za możliwość poczytania

Witam wszystkich porannie i po pierwsze odpowiem na kilka pytań, tych stawianych i tych pozostających w domyśle i tak po pierwsze
czemu to napisałam?
otóż chciałam pokazać jak bardzo inny jest autyzm od tego z reklam
po drugie:
po to żeby udowodnić, że my matki "dziwnych"dzieci nie jesteśmy zrezygnowanymi, płaczącymi babami, że potrafimy być twarde, wściekłe i zwyczajnie bezradne
po trzecie
po to by paniom współczującym nam typu moja sąsiadka powiedzieć że oddać to można krew honorowo a nie dziecko do zakładu.
Teraz do Ciebie Izoldo zaryzykowałam fakt, puszczając część dziennika w obieg ale ktoś to może musiał zrobić, ja wiem czym jest praca z takimi dziećmi komfort wasz- terapeutów polega na tym, że po kilku godzinach wracacie do swoich domów i cieszycie się, że dzień się kończy-my nie mamy dokąd wracać my po prostu jesteśmy.
To mogłaby być opowieść albo o mnie albo o mamie Piotrusia i Pawła 15 i 17 letnich autystyków z naszej grupy terapeutycznej, to może być o każdej z nas a nikt wam nie zagwarantuje, że na bank nie o was ( w przyszłości)
Żołnierzyku topniejący czy idąc tym tropem powiesz, że autoportret nie jest portretem?
I na koniec napiszę że nie jest to błaganie o litość ani płacz biedaczki a emocje bardziej u was wzięły górę niż u mnie. I to mnie cieszy ja już odporna jestem

isko36 Twój ostatni koment jest lepszy niż opowiadanie, które wystawiłaś.
Ps. Rozwijasz się

Dzięki Ołowiany już za dostrzeżenie rozwoju, nie musimy okazywać złośliwości tylko dlatego, że mamy odmienny pogląd - choćby na to co jest niczym, a co czymś. Krytyka mnie nie dobija bo twarda jestem baba Moim sukcesem w tym akurat tworze jest - jak zauważyła Izolda - to, że wzbudził pewną dyskusję.
Zgadza się to był mocno subiektywny punkt widzenia w odpowiedzi niejako na te straszne współczujące spojrzenia i zafałszowany obraz autyzmu jako takiego.
Pozdrawiam

Dziekuję Skropka, I pozdrawiam ciepło pomimo mrozu

dziękuję serdecznie - napisałaś coś bardzo ważnego i niezmiernie prawdziwego, sama nie odważyłabym się tak sformułować swoich odczuć - czasem ma się dość własnego dziecka - to bardzo bolesna prawda, czasem budzisz sie rano ze świadomością, że nic nie ma już przed tobą, a zaraz potem myślisz co czuje te właśnie wnerwiające cię dziecko i już wiesz, że jego boli bardziej i że on jeden nie poradzi sobie bez ciebie.
Pozdrawiam

dziękuję

serdeczne dzięki
Pozdrawiam

dzięki Sokol Serdeczne dzieki