Kiedyś obejrzał film o tajnym agencie i od tamtej pory ma wrażenie, że jest właśnie kimś takim. W dzień zachowuje się całkiem normalnie (książki, telewizja, sufit), a w nocy staje się wyrafinowanym, w swoim postępowaniu, agentem służb bardziej niż tajnych. Co go do tego przekonuje? A mianowicie trzy fakty:
- po pierwsze: mieszka sam,
- po drugie: nie ma przyjaciół i znajomych, a to takie bardzo tajno-agenckie,
- a po trzecie: nigdy nie pamięta swoich snów i w dodatku zawsze rano jest zmęczony i obolały, co może wskazywać, że wszystkie zlecenia wykonuje nocą. (Noc jest idealna do ukrycia wszystkich niecnych zamiarów – dopowiada).
Wyjaśniwszy sobie zawiłą dwoistość własnej natury, rozsiada się wygodnie w fotelu ze szklaneczką zabójczej mieszanki (50 gram wódki, 20 gram czystego spirytusu, 200 gram gęstego soku pomidorowego z chili, a to wszystko zaprawione sokiem z limonki i trzema kroplami soku z granatu, plus 6 kostek lodu – po prostu pycha) i zapala papierosa.
W ciszy, z zamkniętymi oczami, delektuje się cudownością chwili…
Podrywa go dzwonek u drzwi. Coś, co się nigdy nie zdarza, pomijając natrętnego listonosza, który czasami (zapewne w przypływie złośliwości) dzwoni tak długo, aż usłyszy głos: proszę wepchnąć awizo w szparę pod drzwiami, ale tym razem pora jest zbyt późna, żeby to był doręczyciel. Pan Nikt spina się w sobie, bo ciągle ma w głowie opowieści o tajnych agentach i ten natarczywy dzwonek źle mu się kojarzy. Najciszej, jak tylko potrafi, podchodzi do drzwi i spogląda przez judasza na drugą stronę lustra. Nic. Nic i nikt. Sprytne – myśli sobie i schyla głowę do dziurki od klucza.
- Proszę pana, proszę pana – słyszy zza drzwi dziecięcy, płaczliwy głos.
Chwila wahania, bo takich rzeczy jak udawanie głosu, uczą w pierwszej kolejności na tajnych lekcjach dla tajnych agentów, aż w końcu otwiera drzwi.
Za nimi stoi chłopiec, na oko lat sześć, wycierający rękawem zasmarkany (fuj) nos i zapłakane oczy.
- Proszę pana... – chlipie i palcem pokazuje małego kotka, który wdrapał się na wysoki gzyms pod lufcikiem - …nie może zejść – kończy z trudem chłopiec.
Pan Nikt spogląda na kotka, spogląda na chłopca, znowu na kotka… (to nie może być pułapka – myśli, ale odczuwa pewną suchość w gardle) i sięga po krzesło stojące w korytarzu mieszkania. Wchodzi na półpiętro klatki schodowej, staje na krześle i zdejmuje zwierzątko. Po chwili koci maluch ląduje w ramionach ludzkiego malucha. Chłopiec wyciera ostatnie łzy i uśmiecha się.
- Jest pan bohaterem. (suchość w gardle nie przechodzi, a wręcz rośnie). Jak pan się nazywa? – pyta dziecko.
A wtedy nasz bohater przybiera mocną postawę, nabiera powietrza i wydusza z siebie:
- Nazywam się Nikt. Pan Nikt. – I zanim mały zrozumie, co do niego mówił, ponownie zamyka się w swoim mieszkaniu.
Jeszcze słyszy dwukrotne „dziękuję” i ponownie rozsiada się w ulubionym fotelu, trzymając w jednej dłoni szklaneczkę zabójczej mieszanki, a w drugiej nowego papierosa.
Tej nocy śniły mu się dziwne rzeczy. Tak dziwne, że kiedy wstał pamiętał cały sen i o dziwo, po raz pierwszy nie był zmęczony, ani obolały.