Bezgłośnie niemal spada piękny wiersz. Nie DB, to nie jest wiersz o liściach. Te wiosenne symbolizują młode pokolenie, pnące się w górę na sam szczyt, te jesienne to pokolenie dojrzałe, które w pokorze odchodzi. Tak przynajmniej ja odczytuję ten wiersz.
W drugim wersie Konstanty chyba zjadłeś m jak sądzę: Przed zaśnięciem społeczność lasu tak pięknie się stroi. Poza tym moim zdaniem interpunkcja w nim kuleje, ale specem też nie jestem Pozdrawiam.

Witaj, Konstanty...

Wiersz podoba mi się, ale mam sugestię, żebyś jak wytrawny ogrodnik "prześwietlił" trochę ten ogród, przepraszam - las... no, wiersz...
Niektórych słów mógłbyś się bez szkody pozbyć i tekst by zyskał na przejrzystości. Na przykład:
- Przed zaśnięcie społeczność lasu tak pięknie się stroi. - dlaczego "społeczność"? Społeczność lasu to także zwierzęta, owady... Nie wystarczyłby sam "las"?
Następnie:
- Jesienią liście są najszczersze. - faktycznie powtarzasz "liście". "Najszczersze" też nie brzmi tak dobrze, może spróbuj inaczej?
Skoro jest mowa o liściach, to:
- Jesienią one są najbardziej szczere
Dalej:
- Równomiernie spadają i bez dyskryminacji - nie lepiej brzmi:
- Spadają równomiernie i bez dyskryminacji (?)

- żółkną, brązowieją kiedy przyjdzie tego pora. - a może bez "tego"?
- żółkną, brązowieją kiedy przyjdzie pora.

- gdy nagle którego wiatr pobuja, - niezręczne dość
- Nie protestują gdy którymś wiatr nagle pobuja, (?)

- Na ziemi, czyli tam w niebie dla liści - może trochę inaczej?
- Na ziemi, czyli w tym w niebie dla liści (?)

- wszystkie przywierają jednakowo do podłoża. - usunęłabym "jednakowo"

- Tworzą w niesamowitej komunii swoje ostatnie dzieło, - skróciłabym:
- Tworząc w komunii ostatnie swe dzieło,

To oczywiście tylko sugestie, a Ty wykorzystasz je albo nie, bo na szczęście nie ma takiego przymusu.
Dla mnie wiersz dobry, z pozdrowieniami...