Błękitne słońce zalewa promenadę swoim blaskiem. Stoję przypatrując się temu cudowi. Nikt z tysięcy klientów galerii handlowej nie widzi tego, co ja. Chmura przywołuje cień przerywając ucztę koloru. Intensywnie niebieskie szyby blakną. Łańcuchy ludzi przywiązanych do rzeczy mijają mnie bezładnie.
Coraz mniej jest nie na sprzedaż. Pozostało niebo dzienne i nocne z dobrodziejstwem inwentarza. I te rzadkie chwile, gdy piękno przebija się przez zasłony materialnego świata.
Nie dla wszystkich. Niektórzy noszą w sobie kupiony substytut piękna. Zachwycają się kiczem będącym obecnie w modzie. Zapłacili za to pamięcią. Nie mają wspomnień sprzed roku, dwóch, w których gardzili i potępiali to, co dziś czczą jako najładniejsze.
Są doskonale plastyczni. Odrobina bombardowania wzorcami piękna z telewizora, od znajomych, idoli, roztapia i kreuje nowe spojrzenie. Powielane w milionach.
Żyje w wielkiej fabryce woskowych świec nieustannie przetapianych w obowiązujące kształty. Wciąż nie mogę się przyzwyczaić do miałkości owiewającej większość pokoleń.
Czas do domu. Dziś w sklepach nie znalazłem niczego, co chciałbym na siebie włożyć. Warto było jednak tu przyjść, by przez chwilę ujrzeć słońce. Być może byłem jedyną osobą, która je zauważyła.