Ponad czasy spokojne niepokój zagrożeń
Wam to właśnie, poeci, wiodę na obrożę;
Na pohybel myśl cudną, co wam zniszczy rzeki
Czasu, rozrzuci wiarę i zamknie powieki!
Pokaże wam myśl czystą - ta, od wieków śniąca,
By patrzeć, zbierze zimny żar grzechów z gorąca
I w niczym porównana, porówna się z wami
Ukazując tę słabość, co wam dusze mami.
Jedno dzisiaj rzec mogę - nie wasza to wina
Iż z tematów na świecie - jedno jedna kpina;
Bo nie widzim się w słowach, jeśli nie w uczuciach.
Lecz by stronić najchętniej od wszego zepsucia,
Tym bardziej wytężając należy zamysły -
- wyprowadzać dość snadnie na to, by zabłysły.

Ileż to razy (mało) patrzałem umysłem
W słowa, którymi ludzie przez palce wodzili.
Dokładnie jako sitem; gdy jak kropla prysłem,
Słowa prysły jednako, nie próżnując chwili.
Więc takich to od wtedy bytów się wystrzegam,
I już nazwisk nie czytam, jedno słowo wbijam.
I gdy w swojej prostocie autor nie nalega,
Zbieram cenne, a autor resztę żyć pomija.
I nie dla sławy mojej, ale kunsztu wieków
Tak słowom życzę właśnie: stańcie za odżyciem!
Popatrz, co się nie dzieje, przegrany człowieku,
Jeśliś autor, a wsze twe słowa na przepicie.

Ostatnimiż to słowy niech to pozdrowienie
Zagra na wszystkich zmysłach tych, co rozumieją,
Zleje tę myśl kojącą na nierozumienie,
Z którą wszystkie mej mowy czary słów się śmieją.
Nie ma takiego złego, co w poezji braknie,
A nawet gdyby było, można to wpleść w wiersze.
Kędy się trwożą dzieci, a człek człeka łaknie,
Kędy nikną przy smutku uczucia najszczersze,
Kędy biegą belzebub z czartem ramię w ramię -
- niech wasza to w tym dola będzie, by to zmienić!
Niech kamień na kamieniu z mdłości nie zostanie,
A li magii tworzenia czar będzie promienieć!