Gdyby widzieli, jak oczy zachodzą mi mgłą, jak przy każdym otwarciu ust zrywam płaty ledwo co zakrzepłej krwi ze zmasakrowanej twarzy. Nie widzieli. Słyszeli tylko głos wydobywający się z głębi. Kiwali głowami z uznaniem lub mruczeli pod nosem słowa krytyki.
Śpiewałem dalej. Nie dla nich, ale żeby zadowolić własną próżność. Nie potrafiłem przestać.

Struny pękły. Ostatni dźwięk zawisł w powietrzu, wibrował jeszcze delikatnie w uszach. Zdumienie przerodziło się w falę uznania. Cisza była dobra. Oczyszczała umysł. Napawali się nią w milczeniu. Głos zniknął. Dla nich i dla świata.
Mogłem tylko patrzeć, jak cierpienie rozszarpuje moje ciało. Jak szkarłatne kropelki krwi rozpryskują się na wszystkie strony, osiadają dookoła.
Czekałem. Śmierć przyszła w chwili, kiedy zaczęli klaskać.
- Masz wyczucie czasu. – stwierdziłem.
Skinęła uprzejmie głową w odpowiedzi.