Kiedy kolega, który grał w amatorskim teatrze, zaproponował obejrzenie próby nowego spektaklu, zgodził się. Tak naprawdę, nie miał nic innego do roboty. Zdziwiło go, że w budynku, który sto lat wcześniej służył zapewne jako wielopiętrowy magazyn, nie zauważył klasycznej, podwyższonej sceny. Sztuka też była niezwykła, akcja bowiem rozgrywała się na dwóch poziomach, a potencjalni widzowie, usadowieni zarówno na parterze, jak i na piętrze, mogli oglądać tylko część wydarzeń, pozostałe jedynie słysząc. Przewijające się przed nim krótkie scenki, często przerywane uwagami technicznymi i dyskusjami, sprawiały wrażenie pewnego chaosu a zarazem sympatycznej zabawy. Wśród grających zauważył bardzo ładną, młodą kobietę. Jej głośny, szczery śmiech doskonale współgrał z blaskiem oczu, które emanowały pierwotną radością życia. Ich spojrzenia spotkały się kilkakrotnie. W pewnym momencie podeszła do niego.
- Podoba ci się? – zapytała tonem, który mówił, że nie spodziewa się innej odpowiedzi niż potwierdzenie.
- Owszem.
- Jestem Weronika.
- Paweł.
- Skoro już tu jesteś, to przydaj się na coś. Weź te rekwizyty. Kiedy skończymy kilka scen, pójdziemy na górę. Przynieś je wtedy, bo będą mi potrzebne.
- Dobrze.
Rekwizytami była para damskich nóg. Trudno powiedzieć, z jakiego materiału je wykonano, ale miały gładką, śliską powierzchnię i były dość lekkie. Przypatrując się wspaniale wyprofilowanej linii łydek, kuszącym kształtom kolan i pełnym udom, uznał je za ideał i był pewien, że są modelem nóg Weroniki. Usiadł na jednym z krzeseł. Próba trwała długo, jednak nie nudził się. Wpatrzony w Weronikę, zachwycał się jej pełnymi gracji ruchami, burzą ciemnych, kręconych włosów i wspaniałą figurą. „Bóg pisze prosto po liniach krzywych” - przypomniał sobie zdanie Einsteina. Z przyjemnością przyciskał „jej nogi” do piersi, bezwiednie muskając palcami owal łydek. Kiedy napotkał spojrzenie Weroniki, uśmiechnęli się do siebie. Poczuł ciepło w dłoniach i zauważył, że nogi, które trzyma wyglądają jak żywe. Nie tylko tak wyglądały – one były prawdziwymi, kobiecymi nogami. Cudownie delikatna skóra pod którą tętniła krew i lekko naprężały się mięśnie. Zdziwił się, że ten zaczarowany moment przyjął spokojnie, bez paniki. Jakby to po prostu miało się zdarzyć. Podniósł wzrok, a jej spojrzenie powiedziało, że tylko oni świadomi są tej magicznej chwili.
W pewnym momencie wszyscy poszli na górę. Ruszył schodami. Na piętrze nie kontynuowali jednak gry, tylko roztrząsali jakiś problem. Nie dostrzegał nigdzie Weroniki. Trzymane przez niego nogi wydawały się teraz cięższe i twardsze. Kiedy się pojawiła, znowu poczuł lekki promyk ciepła. Cała grupa zeszła na dół i rozpoczęli nową scenę. Usiadł w tym samym miejscu i przytulił mocniej nogi. „Jak cudownie mieć je przy sobie”. Głaszcząc miłe krągłości zauważył, że Weronika, kilkanaście metrów dalej, czuła to. Wtedy, w ułamku sekundy, posyłała mu delikatny uśmiech. Miał wrażenie, że skóra, której dotykał, pachnie jej ciałem. Pomyślał, że zażartuje, i połaskotał jedną z nóg od wewnętrznej strony kolana. Weronika poruszyła się machinalnie. Zrobił to ponownie. Tym razem nie wytrzymała i sięgnęła dłonią by się podrapać. Odwróciła się do niego z karcącym wzrokiem, który udawał tylko złość, a naprawdę był słodkim napomnieniem. Postanowił nie przesadzać z żartami.

Nie znał sztuki, którą ćwiczyli, ale podobała mu się intensywność scen i wykorzystanie wielu dziwnych gadżetów. Czasem uciekał myślami, znudzony powtarzaniem jednego fragmentu. Grupa aktorów znowu wbiegła na górę. Podążył za nimi, ale Weronika zniknęła mu z oczu. Inni grali jednak długą scenę bez przerw. Oparł się o ścianę. Trzymane oburącz nogi zaczęły mu już trochę ciążyć. Akcja nabrała tempa, spoza ogromnej tarczy zegara wychynęła Weronika i razem z drugim aktorem utworzyli figurę, która na jej tle wskazywała godzinę 7:20. Kiedy zeszli na dół, na głównej „scenie” została tylko część aktorów. Weronika i pozostali zniknęli za kulisami.

Próba się przedłużała i był się już trochę zmęczony. Położył nogi na sąsiednim krześle. Nie wyglądały już tak naturalnie, czuł ich twardość, a kolor zmienił się na ciemniejszy. Tupot stóp, skrzypienie podłogi, podniesione głosy. Wszystko zaczęło mu się zlewać w jeden dźwięk. Bocznymi drzwiami weszła Weronika. Zatrzymała się nagle w pół kroku i w pół słowa, wpatrzona w przestrzeń. Nikt się nie poruszył bo ta chwila przeznaczona była dla niej. Podążył za jej wzrokiem. Para nóg była już tylko rekwizytem, i to w nie najlepszym stanie. Pokryta zgniłozieloną farbą powierzchnia przypominała starą, łuszczącą się ścianę. Spojrzał powtórnie na Weronikę. W jej oczach nie było wyrzutu, tylko bezbrzeżny smutek. Wszystko trwało nie więcej niż kilka sekund. Uniosła powoli głowę, a jej głos znowu brzmiał czysto i melodyjnie. Chór aktorów odpowiedział krótką frazą, dał się słyszeć urwany dźwięk pianina i zapadła cisza. Koniec sceny i całej próby. Nogi wyglądały teraz tak samo zwyczajnie, jak w pierwszej chwili, kiedy je zobaczył. Już nie był pewien czy nie uległ złudzeniu.

Weronika podeszła do niego.
- Pięknie grałaś – powiedział z uśmiechem.
- Dzięki.
- Tylko ten rekwizyt się nie przydał.
- Przydał się.
- Jak to?
- Zostałeś tutaj – uśmiechnęła się kącikami ust.
- Pójdziemy na kawę?
- Nie mogę.
- Weronika, posłuchaj... – zmienił ton. – A gdybym powiedział, że się w tobie zakochałem? – Starał się, żeby nie zabrzmiało to zbyt poważnie.
- Nie uwierzyłabym.
- Słusznie, to jeszcze nie miłość, ale... wiem, że ty też coś poczułaś. Rozmawialiśmy ze sobą spojrzeniami i...
- Może chciałabym, żeby tak było, ale niestety nie jest. Właśnie po to przydał się ten magiczny rekwizyt. Używam go, żeby być pewną czy to jest właśnie to czego szukam.
- Przecież miałem je cały czas. Nie odszedłem. Jak możesz oceniać mnie na podstawie przedmiotu, który...
- Ale to ty sam, w pewnej chwili, uznałeś go za swój skarb, prawda? Cieszyły cię gdy byłam blisko, ale jak tylko znikałam z twoich oczu obojętniałeś, zapominałeś o nich. Nie serce mówi ci co jest dobre, tylko wzrok, a to nie wróży dobrze uczuciom. Twoje serce jest leniwe.

Odszedł, a ona została w cichym zamyśleniu. Zdecydowała, że już więcej nie będzie tego robić. „Być może, to czego szukam, nie istnieje” – pomyślała. Kilka miesięcy później Weronika zakochała się w zawodowym aktorze, którego poprosili o udział w próbach. Wkrótce wyjechali do innego miasta. Zanim jednak to się stało, wystawili po raz ostatni ów spektakl. Przyszło dużo osób. Przedstawienie bardzo się podobało, zbierając gromkie owacje. W pierwszym rzędzie Weronika zauważyła mężczyznę, który nie bił braw po błyskotliwych kwestiach, tylko siedział w skupieniu ze splecionymi dłońmi. Po występie jako ostatni podszedł jej pogratulować.
- Grała pani z żarliwością pustynnego wiatru, który przenosząc góry piasku, w jedną noc zmienia krajobraz.
- Dziękuję – uśmiechnęła się.
- Szkoda, że nas pani opuszcza.
- Cóż...
- Proszę wybaczyć, ale czy mógłbym w jakiś sposób zatrzymać na pamiątkę ten rekwizyt, który, jak wiem, został wykonany na pani obraz i podobieństwo? – Wskazał na stojący w kącie model nóg.
- Oczywiście. Nie będą mi już potrzebne.
- Dziękuję – powiedział i zawahał się przez chwilę. – Czy mogę panią zaprosić na drinka?
- Właściwie to śpieszę się trochę... ale, czemu nie?
Może z powodu tej osobliwej prośby, zgodziła się. Rozmowa była całkiem miła, bawiły ją jego lśniące oczy w przytłumionym świetle baru, gdy opowiadał o swej teatralnej pasji. Na pytania odpowiadała jednak krótko. Śpieszyła się na pożegnalne spotkanie ze znajomymi. Kiedy dostrzegł, jak ukradkiem spojrzała na zegarek, podziękował za spotkanie i podniósł z krzesła „jej nogi”.
- Jeszcze raz dziękuję. Będę o nie dbał.
Gdy odchodził, tylko przez moment żałowała. Wydały jej się ładniejsze, niż kiedy stały w kącie, osamotnione. Pomyślała jednak, iż to dlatego, że wszystko co odchodzi wydaje nam się piękniejsze niż było w rzeczywistości. Nie zastanawiała się więcej nad tym. Los dawał jej nowe szanse, które pragnęła dobrze wykorzystać.
***

Życie Weroniki było bardzo udane. Grała teraz w prawdziwym teatrze, w dużym mieście. Miała wymarzony dom i dobrego męża. Często pracowali razem, choć czasem zobowiązania zawodowe zmuszały ich do oddzielnych wyjazdów. Emocje, które wkładała w postaci odgrywane na scenie sprawiały, że dom odbierała jako spokojną, cichą przystań. Tylko kiedy dłużej nie występowała, brakowało jej czegoś. Później coraz częściej. Była jednak szczęśliwa, bo przecież posiadała naprawdę wiele. Tak wiele, że czasem miała wrażenie, iż ten nadmiar uczuć i wrażeń jest dla niej ciężarem, jeśli nie może się nimi podzielić. Jakby wszystkie role, które grała, nie potrafiły ich wchłonąć. Odkładała je wtedy na niewidzialną półkę z napisem „do późniejszego wykorzystania”.
Wkrótce po swoim jubileuszu trzydziestu lat pracy scenicznej, zaproszona została na premierę sztuki młodego dramaturga. Kiedy zjawiła się w foyer przywitano ją oklaskami, a ona uśmiechała się skromnie. Niektórzy powiedzieliby, że sporo straciła ze swej dawnej urody. Ci jednak, którzy potrafią nie tylko patrzeć ale i widzieć, dostrzegali, że parę zmarszczek tylko uszlachetniły jej rysy, nadając głębię obliczu, które wciąż jaśniało blaskiem najpiękniejszych oczu. Po spektaklu pogratulowała aktorom i reżyserowi, ale szczególnie chciała poznać autora fascynującej scenografii. Pojawiające się w tle obrazy rąk, dłoni, nóg w przeróżnych pozach i gestach, wydawały się jej mówić więcej niż słowa. Scenograf był szczupłym mężczyzną w bliżej nieokreślonym wieku, z zakłopotaniem, ale i wdzięcznością przyjmującym słowa podziwu od królowej sceny. Ożywił się, gdy poznał, że zainteresowanie z jej strony jest prawdziwe.
- Jak pani mogła zauważyć – mówił cicho - zacząłem od wizerunku boskiego dotyku - dłoni Boga stwarzającego Adama, namalowanego przez Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej. Potem rozwinąłem ten rysunek w szereg kolejnych gestów będących zaproszeniem, protestem lub krzykiem. Dalej nogi. Chciałem wydobyć ich piękno, szukałem czegoś uniwersalnego. Zacząłem od analizy najlepszych obrazów z wizerunkami Wenus i innych kobiet, jakie zostały namalowane w ostatnich kilku stuleciach. Potem wziąłem się za rzeźby i poświęciłem mnóstwo czasu, aby później pokazać je w pozach radości, zmęczenia, biegu lub odpoczynku.
- To było naprawdę wspaniałe – powiedziała.
- A wie pani, gdzie znalazłem najpiękniejsze nogi? Nie na obrazach Michelangela, nie w rzeźbach Canovy. Znalazłem je w małym miasteczku, w domu przyjaciela mojego znajomego. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Nawet nie o to chodzi, że miały piękny kształt. Tylko że gładkość marmuru nie odda idealnie natury ciała. Tamte, mimo że twarde jak kamień, miały kolor i fakturę ludzkiej skóry. Odnosiło się wrażenie obcowania z realnością przekraczającą największą wyobraźnię. Tego chyba nie mogły wykonać ludzkie ręce. Dla mnie to większa tajemnica niż sekret słynnej czaszki z górskiego kryształu znalezionej w Andach.
- Ma pan ich zdjęcie?
- Owszem. Zaraz pani pokażę.
Weronika popatrzyła na rozłożone fotografie. Nie miała wątpliwości. To były modele jej nóg wykonane przed laty. Tylko że wówczas nie wyglądały tak idealnie. Milczała, czując w gardle nagłą suchość. Słowa, które rodziły jej myśli, nie układały się w zdania. Wirowały bezładnie jak rozsypane koraliki z zerwanego naszyjnika. „Tylko ten, kto kocha moją duszę, kto kocha mnie prawdziwie...” próbowała przypomnieć sobie swoje stare zaklęcie, ale już nie potrafiła.
- Czy ich właściciel mówił, skąd je ma?
- Oczywiście zapytałem go.
- Co odpowiedział?
- Właściwie nic. Milczał bardzo długo. Potem, wpatrzony gdzieś w dal, rzekł coś takiego: „Jeżeli miłość jest tak wielka jak człowiek, starzeje się razem z nim, więdnie i umierają razem. Jeżeli miłość przewyższa człowieka, jest wtedy wieczna i piękna jak to Requiem”. Nie wiem, może powiedział to o Mozarcie, którego wtedy słuchaliśmy.
Z otchłani pamięci wydobywała strzępy obrazów i cieni. „Jak to możliwe?” – pomyślała. „Tylko raz zamknęłam oczy i zacisnęłam wargi, żeby stracić marzenia i prawdę, w którą kiedyś wierzyłam?” Dwie, a może lepiej powiedzieć, tylko dwie łzy spłynęły po policzkach Weroniki. Reszta, każdego dnia, odkładała się w jej sercu słoną goryczą.