Zakładam buty: najpierw jeden, później drugi. Następnie zakładam rękawiczki, a potem kurtkę – dziwna kolejność, ale tak jest lepiej. Dlaczego? Sama nie wiem, po prostu jest lepiej i tyle. Jeszcze szalik. Motam go wokół szyi, uważając by nie zrobić tego za mocno. Nie chcę jednak być chora, więc wiążę go dokładnie i starannie. W tym czasie pies już dawno wie, co się dzieje. Skacze wokół moich nóg i merda ogonem. Nakładam mu kolczatkę, chwytam czerwoną smycz i wychodzę z mieszkania.

Na klatce schodowej jest ciemno, ale znam schody na pamięć, nie zapalam światła. Wybiegam na dwór. Zimno, może nawet mrozi. Szybko przemykam ciemnym osiedlem, przechodzę prze ulicę i idę w stronę parku. Po drodze mijam szkołę, stadion i przystanek autobusowy. Wchodzę pomiędzy drzewa. Uliczne lampy są coraz mniej widoczne, robi się ciemno.

Coś się zmienia. Ciemność nie jest mi dzisiaj przyjazna.

Oddech. Powoli. Spokojnie.

Jest mi zimno, trzęsę się. Zamykam oczy, pod powiekami coś wybucha, łzy płyną same – bez powodu. Trzęsę się – w tej chwili wiem co znaczy „chłód przenikający do szpiku kości”. Zaciskam mocniej powieki. Kolejny błysk.

Idź! Szybciej!

Idę dalej. Biegnę. Zataczam się jak pijana, wpadam na drzewa. Łzy wysychają na piekących od zimna policzkach. Droga jest błotnista, ale to nic. Dobiegam do ławki. Siadam, patrzę tępo na pomnik. Jest stary, poniemiecki. To święty Jerzy walczący ze smokiem. Tylko, że rycerz nie ma już głowy. Śmieję się szaleńczo. Rycerz stracił głowę!

Uspokój się! Oddychaj! Wstań. Idź.

Podnoszę się i idę. Mijam kasztanowce. Wychodzę na inną ulicę. Cicha, spokojna uliczka. Krzywy chodnik, domy po obu stronach i lampy w regularnych odstępach rzucające pomarańczowe światło. Ale ustawili je zbyt daleko od siebie. Idę więc w świetle, by po chwili znów wpadać w ciemność. Nie mogę tak dłużej! Odwracam się i biegnę.

Stój! Nie biegnij! Gdzie biegniesz głupia! No gdzie!

Chcę do parku! Tam jest ciemno! Bezpiecznie…

Stój. Idź tam…

Staję, odwracam się znowu i kieruję tam, skąd chciałam uciec. Idę wzdłuż płotu, mijam kolejne osiedle, starą zrujnowaną przychodnię, nieczynną kostnicę. Kolejna ulica – bardziej ruchliwa. Przebiegam szybko, ciągnąc za sobą psa. Czego on się boi?

Przechodzę obok przystanku autobusowego. Stoją tam jacyś dwaj faceci, przy motorze, oglądam się za siebie – lubię motory.

Idź!

No idę… Schodzę schodami nad rzekę. Ścieżka, mijam ławki. Stoją w wodzie – rzeka wylewa, znowu będzie powódź. Jest ciemno, światło zasłaniają mury obronne. Powyżej rozciąga się kolejne osiedle – nie cierpię ich. Dziura w murze - wygląda jakby ktoś chciał kiedyś wjechać tędy do rzeki. Dalej znad muru wyglądają jakieś dzieciaki. Coś krzyczą. Przyspieszam, zaczynam prawie biec.

Nie uciekaj! Idź spokojnie. Nie odwracaj się. No idź, idź…

Więc idę. Wchodzę po schodach, skręcam w lewo – most. Idę powoli, z ręką na barierce. Pies kuli się przy moich nogach. Patrzę w wodę. Środek mostu. Zatrzymuję się i patrzę. Tam, pod wodą, jest miasto. Widzę to wyraźnie. I tam jest lepiej, dużo lepiej.

Rozglądam się, nic nie jedzie. Przechodzę na drugą stronę balustrady. Ci z dołu machają do mnie.

Stój idiotko! Stój! Trzymaj barierkę! Nie skacz! Nie skaczesz! No już, już. Idź.

Wracam na chodnik. Staję ze zwieszoną głową. Oddycham głęboko i idę dalej. Przechodzę przez ulicę, po pasach. Z tej strony, za mostem rosną drzewa. Słyszę muzykę. Dziwne…

Znowu przechodzę przez ulicę – jestem na „obwodnicy”. Spoglądam na miasto. Widzę wieżę kościoła i światła.

Idź.

Obok przejeżdża samochód. I kolejny. Jadą szybko i mają jasne światła.

Nie zatrzymuj się.

Mijam przystanek autobusowy. Lampy się kończą. Na lewo jest jakiś mur. Ciemność rozcina nóż samochodowych świateł. Przyspieszam, biegnę. Kolejny samochód! Są złe!

Zwolnij! Uspokój się, no już...

Zatrzymuję się. Rozglądam dookoła. Co ja tu robię, do cholery?! Skąd się tu wzięłam!?

Nie zatrzymuj się, spokojnie.

BOJĘ SIĘ CIEBIE!

Nie bój się, jestem tobą. Idź spokojnie, powoli, nie biegnij! Zwolnij!

Wyrwa w chodniku. Upadam otaczam kolana rękoma i siedzę. Pies skomle. Rozglądam się.

Skąd ja się tu wzięłam? Co się dzieje!? Znowu coś się popsuło? Popsułam się, gadam do ciebie.

Gadasz do siebie, bo ja to ty.

Popsuło się! Popsuło…popsuło…

Ciii… będzie dobrze. Idź.

Wstaję. Idę powoli chodnikiem. Docieram do światła. Po drugiej stronie drogi są drzewa, między drzewami widzę rzekę. Dochodzę do pasów…

Stój! Samochód. Teraz idź.

Idę. Chodnik. Most. O, woda, widzisz?

Tak widzę, idź już.

Chodnik. Lampa. Zakręt. Chodnik. Ulica. Dom z reklamami. Rzeka! Znowu rzeka!

Tak, rzeka. Ale idź.

Zobacz, pałac. Tam mieszkała kiedyś królewna. Mieszkała dawno temu, tak dawno, że nikt już tego nie pamięta. Nikt nie pamięta.

Ja też nie pamiętam. Idź.

Światło. Zakręt. Chodnik. Ciemno. Światło w oknie. Królewna jest w pałacu!

Nie ma królewny. Idź, proszę.

Ale... Barierka. Woda. A za wodą skarpa, na skarpie pałac, w pałacu królewna.

Idź...

Idę. Chodnik. Ciemno. Samochód na chodniku. Ulica. Ciemno. Górka. Zakręt. Ulica. Jasno. Most. Most.

Nie zatrzymuj się już, proszę...

Most...

No już... Idź.

Idę. Most. Chodnik. Płot. Samochody. Chodnik. Ludzie!

Tak ludzie... nie bój się! Cholera, zwolnij!

LUDZIE!

Ciii... Spokojnie...

Spokojnie. Kościół. Chodnik. Jasno. Zakręt. Samochody. Jadą. Jadą. Jadą...

No, jadą. A Ty idź.

Idę. Ludzie...

Nie bój się, nie skrzywdzą Cię...

Mhm. Chodnik. Pasy. Chodnik. Kamienice. Ratusz. Chodnik. Pasy. Bank. Chodnik. Światła. Ulica. Samochody. Chodnik. Barierki. Zakręt. W DÓŁ!

Zwolnij! Nie biegnij!

Chodnik. Ulica. Chodnik. Jasno. Zakręt. Ciemno. Mury. Przychodnia. Ciemno. Kostnica. W DÓŁ!

Nie bój się! Zwolnij! Opanuj strach! Czego się boisz!

Ciebie! Ludzi!

Nie płacz. Idź. No, nie biegnij!

Zakręt. Przychodnia. Schody. Blok. Górka. Ulica. Płot. Światło. Ulica.

Nie biegnij. Oddychaj.

PARK!!!

Tak, tam jest park. Idź, spokojniej...

Ulica. Ulica. Ulica...

Nie biegnij!

Park... Ciemno... Spokój... Oddycham... Bezpieczna... Ławka...

Nie śpij! Nie kładź się na ławce!

Park. Ciemno...

Chodź... Do domu...

Robi mi się duszno i gorąco. Zamykam oczy. Jestem w parku. Nie pamiętam jak doszłam. Znowu nie pamiętam! Idę ścieżką, mijam drzewa, ciemność koi nerwy, uspakaja. Skręcam. Mijam znowu stadion, przystanek i szkołę. Przechodzę przez ulicę, do domu już kawałeczek. Otwieram drzwi na klatkę schodową, wchodzę w ciemności, otwieram mieszkanie, opieram się o lustro w przedpokoju i osuwam się na podłogę.

Pies trąceniem nosa przypomina mi, że był ze mną. Zdejmuję mu kolczatkę i oddycham głęboko.

Błysk, migawka. Byłam tam dzisiaj, widziałam. To był ON?

Nie wiem...