Ostatnim czasem pan Nikt zupełnie "zapuścił się" jeśli chodzi o sport. Raczej oglądał, niż uprawiał, a co za tym idzie stracił sprężystość sylwetki (takie określenie usłyszał, w którymś z programów propagujących zdrowy styl życia) i jego mięśnie, o ile je w ogóle miał, sflaczały.
- Nie jestem przecież stary - doszedł do wniosku (sympatycznego w sumie), ale postanowił coś ze sobą zrobić.
Łatwo pomyśleć - trudniej zrealizować. Nie wiedział od czego zacząć, bo nigdy nie był typem sportowca. Owszem, w młodości grał w piłkę nożną, jak prawie każdy chłopak w jego wieku, trenował koszykówkę w szkole średniej, a nawet próbował swoich sił w tak trudnej dyscyplinie, jak tenis ziemny, ale tak naprawdę, i tu uderzał się w pierś, nigdy nie przywiązywał do sportu większej wagi - ot rozrywka dla zabicia czasu. Teraz jednak stanął przed nie lada wyzwaniem: zbliżał się do pięćdziesiątki i bez satysfakcji zauważył, że brzuch urósł mu ponad miarę (zapewne za sprawą piwa i majonezu, tak sobie tłumaczył), a wejście po schodach na trzecie piętro sprawiało mu coraz więcej trudności.
- Nie ma na co czekać, trzeba działać - tak się mobilizował, ale poza pełnym poparciem dla idei odnowy nie bardzo wiedział od czego zacząć. Nie stać go było na prywatnego trenera, o którym słyszał przeglądając czasopisma traktujące o zdrowym trybie życia; nie stać go było na drogie wczasy połączone z odchudzeniem, więc musiał sam znaleźć sposób adekwatny do swoich skromnych możliwości.
Najprostszym sposobem było bieganie, nazywane obecnie i modnie: jogging. Przemyślał wszystkie za i przeciw i uznał, że bez problemów może podołać takiemu wyzwaniu, tym bardziej, że bieganie, lub jak kto woli jogging, nie wymagało specjalnych nakładów finansowych, ot para butów i jakiś odpowiedni ubiór.
Wieczorem pan Nikt rozpoczął przygotowania. W szafie odnalazł stary, spłowiały dres oraz parę sportowych butów. Nastawił zegar na godzinę piątą (o rany!) i pełen dobrych chęci położył się spać.
Budzik był posłuszny i punktualnie o piątej wyrwał go ze snu.
W pierwszej chwili pan Nikt zaklął, bo taka pora do wstawania była dla niego nie do przyjęcia, ale później przypomniał sobie o swoim postanowieniu. Ciężko, ale już w lepszym psychicznym nastroju, zwlókł się z łóżka. Po chwili był gotów: dres był trochę przyciasny (ach ten brzuch), a buty jakoś dziwnie leżały, ale pan Nikt nie zwracał na to specjalnej uwagi - stał przed szansą na zmianę swojego trybu życia, a co za tym idzie, przed szansą na podbudowanie własnego ego.
Długo by można opowiadać o tym pierwszym od wielu lat spotkaniu pana Nikt ze sportem, ale jedno powiedzieć trzeba na pewno: to nie było najlepsze rozwiązanie na jego problemy sylwetkowo-psychiczne. Po przebiegnięciu około jednego kilometra dostał zadyszki (cholerne papierosy), a później złapał go tak bolesny kurcz lewej łydki, że ledwo dotarł do domu; potem przez cały dzień kuśtykał.
Nie wiadomo na kogo był bardziej wściekły: na siebie, bo nie dał rady, czy też na wybór sposobu, który miał uczynić z niego mężczyznę "wolnego" od nadmiaru tkanki tłuszczowej.
- Bieganie nie jest najlepszym sposobem - rozstrzygnął w myślach.
Potem przyszedł czas na siłownię (z szacunku dla pana Nikt nie będzie wzmianki o jego "wyczynach" w tym sanktuarium zdrowia i siły), klub fitness, basen ( o rany, ale wieloryb, wołały dzieci) oraz aerobik (tu po raz pierwszy spotkał się z delikatnym lub jak się teraz mówi "aksamitnym" molestowaniem ze strony panów o innych preferencjach seksualnych). Kiedy wyczerpał już wszystkie możliwości postanowił rozmówić się sam ze sobą.
- Dość! – powiedział.
Ale drugie, spragnione lepszego wyglądu "ja", oponowało:
- A brzuch? A sylwetka?
Ale "właściwy" pan Nikt nie zważał już na głos własnego sumienia? rozumu?, który z takim przekonaniem próbował zrobić z niego macho; wyrzucił na śmietnik wagę łazienkową (tę od kłamstw na temat jego nadwagi), stare buty sportowe i dres (te od joggingu - rany, co za śmieszna nazwa!) , getry (te od aerobiku i molestowania), parę hantli (spadek po siłowni) i kąpielówki (rzecz jasna po wielorybie). Kiedy cały ten arsenał wylądował w bezpiecznym miejscu, nareszcie mógł odetchnąć z ulgą.
Usiadł w fotelu. Zapalił papierosa i popijając swoje ulubione piwo włączył telewizor, żeby obejrzeć transmisję z finału French Open.
Kiedy gra się skończyła (zresztą nie po jego myśli) poczuł, że wszystkie te forhendy, beckhendy, dropshoty, loby i smecze tak go wykończyły, że na pewno zasłużył na kanapkę z plasterkiem dietetycznego, żółtego sera.
Nie byłby jednak sobą, gdyby nie dołożył na wierzch dużej łyżki majonezu, że o nowym piwie nie wspomnę...