czas, gdyby istniał, nazywałby się
Henryk. wreszcie mam światło,
by go opisać. zróbmy tak:
zmienię mu imię na mniej tradycyjne:
A-ry-sto-te-les, albo
nie, w sumie – Arystoteles
jest najbardziej tradycyjnym,
porzućmy czas, opiszmy cały ten
misz-masz:

czarna cerata, czarny tusz, ślady po kredkach,
w głowie przypomnienie o Wisełce.

ilekroć spojrzę na zachód, wyobrażam sobie
jej gęste wody, dziś schowane pod krą,

szerokość w majestacie królestwa,
które coraz częściej zmienia się w kurewstwo.

znów zmieńmy temat: Wisła przepływająca
przez Warszawę to tylko odskocznia, potem

jest dylemat: opisywać prawy
czy lewy brzeg? kontynuować wodospad

z wielokropków czy nie dopuścić do milczenia,
które publika uznałaby za afekt polityczny,

a raczej to, co tuż przed nim? nie wiem,
doprawdy. czas wymaga milczenia.

miało o nim nie być, a znów się pojawił.