Nastanie dzień, a po nim noc
(zbyt łatwo gra się jednostajność),
a po tej nocy dzień jak dzień,
zwyczajność chwili – ta zwyczajność.

Zruga swój pośpiech, zbeszta kres,
w walc się rozpłynni stuchwilowy,
bo jeden taniec w ciemnym tle,
płynie i płynie – bezkońcowy.

Ten, co tam trwa, zanim trwał,
i wszystkie chwile w sobie trwały,
może i Ten (ja wiem?) się zwie
rozdawca czasu – płynniestały.

O, niemrawości wszystkich dób,
co jęczą wieczność momentami,
niechby was każdy przekląć mógł…
…a zostaniecie razem z nami.

I dla nielicznych tylko włos
trwanie podzieli czkiem na czworo.
Zapłakał ktoś i zapadł w sen…
Nie da mu odżyć zmian nieskorość.