Amelia zamknęła swój pamiętnik. Nie była już nastolatką i zaprzestała prowadzenia dziennika, ale chętnie wracała do wspomnień. Do beztroskich chwil, które ogrzewały jej drobne ciało jak słońce w letni dzień. Otuliła się rękoma, jakby chcąc zatrzymać to ciepło. Za późno.

Spojrzała na biały świat malujący się za oknem. Płatki śniegu wirowały w tańcu nie wiedząc, że to ich ostatni taniec. Ich piękne kształty już za chwilę miały zostać połączone w jedną masę. Obdarowywały się mieniącymi iskrami, tak jak kochankowie wymieniają namiętne spojrzenia. A potem bezwzględny wiatr rozwiewał je na inne krańce chodnika, do innych obcych płatków. Pod ciężarem butów śnieżynki skrzypiały cichutko, nawołując ukochanych. Ich rozłąka nie była jednak długa. Po zimie bowiem zawsze nadchodziła wiosna i stęsknione masy płatków tonąc w swoich łzach zamieniały się w kałużę. Z kałuż duszyczki śnieżnych płatków wędrowały do nieba, gdzie w chmurach mogły odnaleźć kochanków. Niestety, do momentu, kiedy śnieżynki na dobre miały się roztopić i ponownie spotkać, było jeszcze kilkanaście tygodni, które dłużyć im się będą w nieskończone lata.

Płatki… Tańcem składające sobie przysięgę wiecznej miłości. Czy to możliwe, żeby miłość jej życia stopniała jak śnieg? Wyparowała jak kałuża? Z trzech lat, z tysiąca dziewięćdziesięciu pięciu dni zostały tylko wspomnienia? Dwójka związanych wielkim uczuciem ludzi nie powinna stać się dla siebie po jakimś czasie obca. Była jego światem i nagle on zaczął dostrzegać inny świat. Tak jak astronauta, który kocha księżyc zaczyna dostrzegać inne gwiazdy. A biedny księżyc, cóż może zrobić? Musi dalej istnieć, choć chciałby rozprysnąć się na kawałki lub chociaż urwać i odlecieć w dal.

Zasłoniła twarz rękoma. Westchnęła. Nie, on nie odszedł, tak jak myślisz. Nie rozstali się, nie zdradził jej ani nie wyjechał. A mimo to czuła jego nieobecność. Szli wspólną ścieżką, ale on nie szedł ramię w ramię z nią. Nie szedł też za nią, asekurując każdy krok. Szedł z przodu, ale nie po to by, ona miała lżejszą drogę. Między nimi był ogromny dystans i choć wiele razy starała się go dogonić, nigdy nie potrafiła tego osiągnąć. Zawsze widziała tylko jego plecy. Łączyła ich jedynie wspólna ścieżka.

Nagle z kominka, naprzeciw dziewczyny, dobiegł jakiś rumor. Amelia wstała. Delikatnie, podkradając się, podeszła do czarnej dziury. Rumor przybrał na sile i wtem z kominka jak z armaty wystrzeliła czerwona kula rozpryskując wszędzie sadzę. Z kuli wyrósł tęgi siwobrody mężczyzna.
- Siema, jestem Mikołaj - podał Amelii rękę upstrzoną tatuażem - ale możesz mi mówić Miko.
- Amelia - powiedziała niepewnie, obrzucając rękę zdegustowanym wzrokiem. Miko powędrował za jej spojrzeniem i widząc, że jego ręka jest cała z sadzy, wytarł ją o czerwone spodnie.
- Co tu robisz? - spytała dziewczyna, gdy już się przywitali.
- Od Centrali dostaliśmy cynk, że w tym domu znajduje się zrozpaczona młoda dama potrzebująca ukojenia.
- Aha.
- Chyba to ty. Mam tu dla ciebie - sięgnął do czerwonego worka z napisem adidas - ZAPOMINACZE – wyciągnął butelki alkoholu.
- Nie piję - skłamała Amelia. Piła ile się dało. Spijała z jego ust każde słowo. Upajała się nimi jak najlepszymi drinkami.
- Mam tu jeszcze coś do wąchania - wyciągnął jakieś zawiniątko.
- Nie wącham - skłamała po raz drugi. Zaciągała się jego zapachem aż dzwoniło jej w uszach.
- Mam jeszcze coś mocniejszego - pokazał jej strzykawkę i jakiś proszek.
- Nie ćpam - skłamała po raz trzeci. Ćpała, ile mogła. On był jej narkotykiem, krążąc w żyłach sprawiał, że świat nabierał różowych kolorów. Niestety, stężenie owego specyfiku w naczyniach krwionośnych Amelii zdecydowanie w ubiegłym czasie zmalało. Ale nadal powoli krążył i z każdym obiegiem wywoływał w niej falę tęsknoty. Pech chciał, że ta fala właśnie teraz nadpłynęła. Skuliła się w ogromnym bólu. Leżała tak, z otwartymi oczami, cierpiąc bezgłośnie. Nie była nawet w stanie wziąć oddechu.

Mikołaj gdzieś zniknął, a zamiast niego obok dziewczyny pojawili się mężczyźni w białych fartuchach. Przełożyli ją na nosze i biegiem zanieśli do karetki. Karetka na sygnale mknęła do szpitala, przeszkadzając tańczącym płatkom śniegu. Dotarli na miejsce. Amelia, dalej tkwiąc w bezruchu, przełożona została na łóżko.
- To coś z sercem - krzyknął kierownik karetki do podbiegającej ekipy ratunkowej.
- Od razu na stół operacyjny - zawyrokował dyżurny lekarz.
Dziewczynę przygotowano do operacji i przewieziono na salę, gdzie już czekało na nią grono wybitnych specjalistów. Fachowcy pochylili się nad Amelią, która w dalszym ciągu miała otwarte oczy.
- Skalpel. - Lekarz przeprowadzający operacje wyciągnął rękę w stronę pielęgniarki. Pielęgniarka posłusznie podała przyrząd. Inny lekarz zdezynfekował miejsce, które miało być nacinane. Lekarz prowadzący sprawnym ruchem zrobił nacięcie.
-Waciki. - Wydał polecenie, a wokół rany pojawiły się ligninowe waciki zbierające krew.
- Szczypce. - Zażądał i pielęgniarka podała mu metalowe narzędzie. Lekarz nachylił się nad raną i rozszerzył ją w celu dotarcia do serca. Nastąpiła chwila napiętej ciszy. Specjalista odwrócił głowę w stronę pielęgniarki i powiedział:
- Brak serca.
- Brak serca? - rozniosło się po całej sali, a niedowierzający lekarze nachylili się nad raną. Kręcili głowami. „Brak serca” - mówili jeden przez drugiego. Rozkładali bezradnie ręce. Jak mają leczyć serce pacjentki, jeżeli go nie ma? Czy ona w ogóle będzie żyć?
- Będzie żyć. - Na stole, w białym fartuchu z plakietką „Doktor medycyny”, stanął siwobrody mężczyzna. Z kieszeni fartucha wyjął czarną nitkę i igłę. Odrzucił opatrunki okalające ranę, nawinął nitkę na igłę i zaszył ranę, na końcu której zrobił mały węzełek.
- Amelio, idziemy. - Podał jej wytatuowaną dłoń. Dziewczyna usiadła. Zamrugała raz po raz oczami i złapała lekarza za rękę.
- Musisz się ubrać. - Wręczył jej ciuchy i zaprowadził do łazienki. Ubrała się, obmyła zimną wodą twarz, jakby spłukując pozostałości tęsknoty. Wyszła, ale siwobrodego mężczyzny już nie było.

Opuściła szpital. Śnieg przestał padać, a przez pochmurne niebo przebijało słońce. Spojrzała na zegarek i zdała sobie sprawę, że jest to pora, na którą umówiła się z nim. W podskokach pobiegła na umówione spotkanie. Jeszcze go nie było, lecz za chwilę pojawił się tak, jak i na nieboskłonie na dobre pojawiło się słońce.
-Cześć - cmoknął ją w policzek, a komórki jej skóry próbowały wchłonąć życiodajny narkotyk. Jednak cmoknięcie było zbyt szybkie i machinalne tak, że nawet to miejsce nie zostało zbyt dobrze nasiąknięte.
- Hej - odpowiedziała z zamkniętymi oczami, próbując się przytulić i wchłonąć jego zapach. Owiał ją jedynie chłód pustej przestrzeni. Otworzyła oczy, stał dwa kroki od dalej.
- Idziesz? – spytał i nie czekając na odpowiedź ruszył do przodu. Próbowała dotrzymać mu kroku, ale zostawała w tyle.
- Sorry, że wczoraj nie zadzwoniłem, ale przyszli kumple… I sama rozumiesz. Mam ochotę na hamburgera, wpadniemy do Turka. A, i w piątek nie pójdziemy do kina ponieważ jest mecz. No i zaraz się muszę zwijać bo nie mam czasu.
Próbowała spijać słowa z jego monologu, ale nie zawierały „czułych” procentów. Złapała go za rękę. Była ciepła, jednakże było to jego własne ciepło, nieprzeznaczone dla niej.
- O, mój autobus jedzie - puścił jej rękę.
- A Turek? - spytała w nadziei, licząc, że pobędą jeszcze choć chwilę razem.
- Nie mam teraz czasu. Innym razem - cmoknął ją znów w policzek i pobiegł do autobusu.
Skóra jej policzka znów próbowała wchłonąć choć jego odrobinkę, lecz tylko narobiła sobie smaku. Słońce zaszło za chmurami, a lekko nadtopniały śnieg zaczął zamarzać.

Amelia wróciła do domu. Gdy przygotowywała sobie na rozgrzanie herbatę - zadzwonił dzwonek. Odłożyła kubek i skierowała się do przedpokoju. Otworzyła drzwi. Na ganku stał siwobrody mężczyzna w niebieskim uniformie, trzymając małe kartonowe pudełko.
- Przesyłka dla ciebie - wręczył Amelii karton.
- Co to? - dziewczyna zajrzała do kartonu i zobaczyła owalną plecionkę z uschniętych gałązek.
- Twoje serce - odpowiedział „listonosz”.
- Moje serce? - zdziwiła się, patrząc na plecionkę.
- Nie podlewał, nie dbał, to uschło - rzekł mądrze mężczyzna.
Dziewczyna delikatnie wyjęła z kartonika uschnięte serce, wbijając w dłoń kilka dużych czerwonych drzazg.
- Uschło… -powtórzyła głucho. Od dłoni, w której trzymała serce, milimetr po milimetrze, centymetr po centymetrze, zaczęła usychać jej ręka. W jedną minutę, jeszcze żywe przed chwilą ciało Amelii zamieniło się w martwą plecionkę, a w drugą minutę rozpadło na miliardy drzazg. Siwobrody przekroczył rozsypane drzazgi i poszedł do kuchni. Wziął miotełkę i zamiótł uschnięte szczątki. Wrócił do kuchni i napił się herbaty. Nie zdążył wypić pół kubka a już zadzwonił dzwonek. Poszedł otworzyć. W drzwiach stał on.
- Dzień dobry. Jest Amelia? - ściągnął czapkę.
- Nie… Coś jej przekazać?
- Tak, proszę jej powiedzieć… Albo nie… Nieważne. Proszę jej nic nie mówić. – Siwobrody zatrzasnął drzwi.
Chłopak odwrócił się i chcąc założyć czapkę, upuścił ją na ziemię. Podniósł nakrycie głowy. Do czapki przyczepiona była duża, czerwona drzazga. Wyciągnął ją palcami, obejrzał i wyrzucił do kosza. Założył czapkę i poszedł w swoją stronę, a płatki śniegu cicho skrzypiały pod jego butami.