– Szczytem spiętrzeni, wznieśmy się,
więc prujmy w górę, pókim wraz!
– Jeszcze kamieniem nogę wznieś,
– a ty swą ręką zahacz głaz!
Widzimy siebie – z góry w dół,
wzrok ufny, mocny; silny chwyt,
– Razem jest śmieszną piętrość gór,
dłońmi przeżyjmy wspólny spryt!
– Nogą - stąpnięcie chwieje się…
– Bez strachu! Mocno przyj na bark,
wytrzymam, przeć nie puszczę cię,
– ot, strachu chwila, moment mar.
Drżysz?
– To od chłodu gładkich skał,
co topią potem palców ślizg,
– nie stawaj, zruszny pył się wdarł!
– o!, bliskim spadku przeca był…
Uf! Ile jeszcze! Kropli prąd
perliście zrasza czoła wznios…
– To jeszcze chwila będzie stąd,
trzydzieści kroków! Zmężnij głos!
– Skał kraniec! Skalny szumi strom,
w mej głowie!
– Nie bój, nie tak wzwyż,
to złudy. Chuchra-m przeca krom,
tom ci pomocnym pod ten krzyż.
– Więc dalej, metrów krótkich moc
powalmy prężem wspólnych rąk!
Trza by spiąć ruchy, zanim noc…
– …lecz wolniej nieco kroczmy w bok,
noc zła nie wzejdzie przekór nam,
– skąd znasz? horyzont ciemno gra,
– a to mi sił powoli brak…
– To cię poniosę, ja ich mam!
– Więc pomóż, wdzięcznym będę ci,
aż po podróży zacny kres.
– Widzisz? Tam w górze krzyżem ćmi
zachód złocisty, klasztor jest!
– I! Ramię moje w pomoc bierz,
– i! Moje także… waż ten krok!
– Trzyma! Ty lepiej oczy strzeż,
uważnym wzrokiem przeszyj mrok.
O! Tu z załomu… przejścia brak!
– Bez strachu – takieś słowa miał!
Splotę swe dłonie, stąpaj, skacz!
Na barkach cobyś mych się wsparł!
– Tak? O, to dzięki, druhu mój…
– Dalej! I z mocą! hop! hep! przyj!
– Jestem! O, widok! Byłbyś tu…
– Więc rękę podaj!

Druhu?

?…