Witam
Drobna uwaga na początek - cementem się nie zalewa (nawet w wierszu to nieuzasadnione, bądź co bądź nie w tym). Metafora metaforę metaforą pogania. Czy wszystkie mają sens merytoryczny, czy niektóre są tylko klimatycznymi zapychaczami? Ja się poddaję...

bardzo mi się spodobało. Mimo, że dłuuuugi, w napięciu naciskałam touchpada Podpisuję się pod komentarzem Allelui, dodam, że wiersz mnie wzruszył, puściłam sobie "Cegłę" Dżemu i aż mi się cieplej na sercu zrobiło.
Jedyne, czego się przyczepię, to długość tekstu...ja bym zrobiła z tego cykl, byłoby moim zdaniem łatwiej strawne. Momentami trzeba przerywać lekturę, żeby nie stracić niczego, żeby dokładnie wgryźć się w txt. Pozdrawiam

Witam i dzięki za opinie. Nieśmiało wyjaśniam, że to jest poemat (krótki bo krótki), a nie "normalny" wiersz. Pozdrawiam

Witam ponownie, rozumiem, że moje wyjaśnienie dotyczące tego utworu (poemat) sprawiło, iż nie muszę go ciąć ąż do bólu? Bo jakaś taka cisza się zrobiła.

Witaj, jakoś tak się dziwnie składa, że kiedyś publikowali takie przeciętne poematy. To dawne czasy, jeszcze nie istniał net i poezją zajmowali się profesjonaliści.Lecz czasy się zmieniają.
Pozdrawiam

Witaj, powiedz, gdzie jest napisane, ze albo, albo. Sama stworzyłaś tego typu kategorię (formalną zresztą) i nie próbujesz choćby minimalnej analizy funkcjonalnej, czyli , czy rym wzmacnia dany przekaz, czy nie.
Jestem trochę przerażony, bo sama piszesz, recenzujesz i tak, a nie inaczej odbierasz rytm. W "Glazurze" o rytmie można powiedzieć dokładnie odwrotnie niż Ty to mówisz. Ale masz rację w jednym: kategoria "podoba- nie podoba" zwalnia z analizy.Spróbuj zestawić treść z formą (nie lubię tej opozycji). Jest to charakterystyczne: młodzi krytycy skupiają się na formie - uwierz mi: ona nie jest bogiem (nawet w poezji). Pozdrowienia.

P.S.
A co do reszty, to jednak się poddam. Nie wszystkie metafory łapię, ale to przecież świadczy o mnie

Masz rację. Ale czepiłem się cementu z racji takiego zboczenia zawodowego. Mnie by taki zapis nie przeszedł bez zgrzytów, powiedzmy, sumienia, aczkolwiek cała kwestia jest zrozumiała (mimo merytorycznego, według mnie, potknięcia). Poezja, poezją owszem.
Co do odbioru, to przyznałem sie tylko do tego, że rozumiem tekst szczątkowo (albo nie rozumiem w większości), w skutek czego powstrzymam się od oceny. Ale jeśli to jest abstrakcja, to bez wahania dałbym 5
Mnie pod jednym z moich wierszy zarzucono abstrakcję, ale ja potrafię się wytłumaczyć z każdej litery.
Pozdrawiam

Witam,
i znów cisza. Zwolenników cięcia Glazury zachęcam do poczytania Apollinaire'a. Warto. To chyba Hrabal uznał Apollinaire'a i Schulza za poetów świętych.
Ze świętych "lokalnych" polecam Wojaczka.
Pozdrawiam czytających

Nadal bym cięła. Do bólu. Bo wszystkie lepsze kąski zamotałaś tak ze są nieczytelne. A cement to taki suchy proszek, nie jestem znawcą ale to akurat wiem.

PS. Czytam i Wojaczka, Apollinaire'a... A to polecam Tobie, oczywiście jesli zechcesz...

http://2007enter.blog.onet.pl/

Widzisz, publikacja wiersza w miesięczniku nie robi tu żadnego wrazenia, uwierz mi... I uwierz, ze gdyby nawet wstawił tu ktos mniej znany wiersz Larkina, Grochowiaka czy kogoś innego tez bu pewnie go zjechali.. A wiesz czemu? Bo poezja nie stoi w miejscu, idzie do przodu i dzieki i chwała jej za to... Ci wszyscy wielcy, uznani maja jedna wadę - w większości nie żyją i nie moga sie rozwijać. Wszystko idzie do przodu, technika, nauka i literatura równiez.

Witaj julio jaz,
masz racę, poezja idzie do przodu i niektórzy muszą się rozwijać.

Witam.
Sukces zawodowy? Tutaj? W mojej dyscyplinie? No nie żartuj
Aczkolwiek prawdą jest, że moja obecność tutaj jest wypadkową rzeczywistego sukcesu zawodowego, dzieki któremu mam teraz czas by mierzyć się z materią, do której zawsze mnie ciągnęło.
Piszesz, że obserwujesz sobie kto jaką wrażliwość poetycką posiada. Hmm... zastanawiam się, czy jest możliwość obiektywnej oceny takiej wrażliwości, w całkowitym oderwaniu od wrażliwości oceniającego, bo chyba nie można uogólniać? W moim mniemaniu poezja jest dziedziną opierającą się w pewnym zakresie na swoistym egocentryźmie. Zarówno proces twórczy, jak i odbiorczy. Bez tego pierwiastka nie napiszesz dobrego wiersza, ale także przez niego nie trafisz we wszystkie gusta. Piszesz, że teraz każdy może być poetą i krytykiem. Zawsze tak było. Każdy zawsze mógł być poetą i krytykiem, ale powiedzmy w zaciszu swojego domu. Czy na swój sposób nie jest krytykiem każdy kto w jakikolwiek sposób styka się z Twoim utworem, i jakoś tam go odbiera, i myśli sobie: trafia to do mnie, bo... nie trafia to do mnie, bo...?
Teraz dostaliśmy narzędzie, dzięki któremu te opinie może poznać szersze grono zainteresowanych, i dzięki któremu możemy też dowiedzieć się do kogo trafiamy z naszym przekazem, a do kogo nie. A czy to jest miarodajne, czy wartościuje w jakis sposób naszą poezję, to temat na niekończącą się dyskusję, z której pewnie wyciągnęłoby się tyle wniosków, ile byłoby głosów w dyskusji.
No to takie moje skromne zdanie. Zaraz pewnie zawita tu administrator, zarzuci moją wypowiedź stadem paragrafów i wymoderuje, bo niezgodne to z regulaminem
Wracając do Twojego utworu, czytając go któryś raz z kolei doszedłem do wniosku, że świetnie wypadłby w wizualizacji z muzyką w tle.
Pozdrawiam

eKorekta24.pl



Recenzja
Autor: Paweł Kozioł (http://pl.wikipedia.org/wiki/Paweł_Kozioł)



Pana poemat pod tytułem Glazura autentycznie mnie zainteresował, chociaż zarazem mam wrażenie, że do jakości pozwalającej myśleć np. o druku w czasopiśmie jeszcze mu trochę brakuje. Dlatego też część moich uwag będzie miała charakter drobnych, technicznych korekt – ostrzejszych nawet i bardziej szczegółowych niż w przypadku tekstu, który uważałbym za słaby. Będzie to raczej próba przybliżenia sposobu myślenia redaktora niżej typowe literackie poklepywanie po ramieniu.

Sądzę natomiast, że Glazura już teraz dobrze sprawdziłaby się jako poezja podawana w formie mówionej – w ramach występu scenicznego, na slamie czy na turnieju jednego wiersza. Jeśli nie brał Pan jeszcze w takich imprezach udziału – zapewniam, że moment jest już właściwy. Podobnie korzystny byłby udział w warsztatach literackich, jeśli tylko ma Pan dostęp do czegoś takiego.

Najpierw napiszę parę słów o zaletach Pańskiego tekstu. Podoba mi się przede wszystkim mało intuicyjne przedstawienie miasta jako przestrzeni zamkniętej, cenię surrealistyczny charakter niektórych wynikających stąd obrazów (mój pokojowy neon; płaszcze pozostawione na chodnikach, kojarzące się raczej z bałaganem w zapuszczonym mieszkaniu). Sprytne jest używanie co jakiś czas rymów po to, aby miejscami nieco rozproszyć ciężką atmosferę.

Rzadkość w powstającej dzisiaj poezji stanowi również sensowne nawiązanie do tradycji ekspresjonizmu, dążenie do stworzenia utworu mocnego emocjonalnie, opartego na gwałtownych kontrastach (wiozę codzienne światło / lepkimi palcami przesuwam spluwaczki pełne po brzegi), nie zaś na monotonnej melancholii. Z pewnością jest to wartość, która Pańską Poezję mogłaby wyróżnić spośród tłumu podobnych do siebie i zupełnie przewidywalnych poetów. Prosiłbym jednak, by z kolei Pańska ekspresja nie stała się zbyt przewidywalna. Jednolitość stylistyczna w ramach jednego utworu jest z reguły rzeczą cenną; jeśli natomiast inne Pana teksty wyglądają podobnie, doradzałbym więcej świadomego zastanawiania się nad kształtem utworu, mniej natomiast polegania na literackich odruchach, które prawdopodobnie ma Pan w tej chwili wykształcone już całkiem nieźle.

Teraz pora na uwagi krytyczne. Przede wszystkim bardzo bym Pana prosił o wzięcie sobie do serca starej maksymy, wedle której „mniej znaczy więcej”. Utwór cechuje mroczna, industrialna atmosfera, więc nie ma co przeszarżowywać z przygnębiającymi motywami nie tłumaczącymi się w ramach tego klucza. Niektóre miejsca wyglądają tak, jakby – używając analogii z gatunkami przynależącymi do fantastyki – do cyberpunka dołączony został element typowy dla Fantazy. Nie jest to stuprocentowo niewykonalne, ale wymagałoby dobrego uzasadnienia. Dlatego we frazie żelazny topór uderza mnie w czoło przydałoby się jakieś bardziej współczesne śmiercionośne narzędzie.

Pewną dawkę przesady wyczuwam również w sformułowaniach lepkimi palcami przesuwam spluwaczki pełne po brzegi / wieczorami na ulicach śpiewam głos zabija ptaki, a także w określeniu świeżo narodzeni / bez światła w oku podobni umarłym. W ogóle słowa takie jak światło, lustro czy tysiąclecia w oczach współczesnego czytelnika częściej niszczą niż budują nastrój wiersza.

Wreszcie należałoby kilka słów poświęcić puencie Pańskiego utworu. Myślę, że tekst lepiej wybrzmiałby, gdyby zmodyfikować kolejność ostatnich linijek. Wers porąbaną bo porąbaną, kończący obecną wersję Glazury, nadaje się raczej do wykrzyczenia, podczas gdy ton całości jest bliższy rezygnacji. Co by Pan powiedział na następujące zakończenie:

[tu jakaś linijka w charakterze łącznika]
jestem przecież zwykłą ścianą
porąbaną bo porąbaną

połóż na mnie krzyżyk
lub choć świecącą glazurę

O ile zamierza Pan pracować jeszcze nad tym tekstem, a nie nad nowymi utworami (co również byłoby rozwiązaniem sensownym), polecałbym trzy rzeczy. Po pierwsze – lektura paru wierszy o mieście (wyimków z Ziemi jałowej T.S. Eliota, fragmentów Balu w operze Juliana Tuwima, kilka wierszy Jasińskiego, Poematu dla dorosłych Adama Ważyka, a z rzeczy nowych – choćby dostępnych w Internecie wierszy Marcina Cecko). Cudze utwory mają czasami tę zaletę, że mogą wybić z trybu obrazowania, do jakiego się przyzwyczailiśmy. Po drugie, proszę się zastanowić, na ile wykonalne byłoby kilkakrotne wmontowanie motywu glazury we wcześniejsze partie tekstu. Nadałoby to obrazowaniu jeszcze większą spójność, co nigdy nie zaszkodzi (chociaż Pana tekst i tak wypada pod tym względem bardzo dobrze). Po trzecie – nie zaszkodziłoby trochę więcej koncentracji na konkrecie, wykorzystywania nietypowych rekwizytów. Proszę spojrzeć: fraza bez światła w oku podobni umarłym jest pustym wypełniaczem rodem z horroru, natomiast następujące dalej słowa pod namiotem tlenowym tylko hodowani wprowadzają coś nieoczywistego, technicznego, dobrze współgrającego z industrialnym klimatem wiersza.

Mówiąc ogólnie – przysłał Pan bardzo interesujący utwór, dobrze świadczący o Pana umiejętnościach literackich. Gorąco zachęcam do dalszej pracy literackiej!

Powyższy tekst jest recenzją zamówioną w firmie eKorekta24, która jest promowana na tym portalu. Zamieszczam ją w celach czysto edukacyjnych. Poniżej przytaczam moje ustosunkowanie się do tej recenzji.

Witam,
jestem zadowolony z recenzji w 1000%. Chętnie porozmawiam jak redaktor z redaktorem. Uzasadnienie 1000%:
Recenzja, której autorem jest Pan dr Paweł Kozioł bardzo mnie.
Szkoda, że brakuje (wg recenzenta) jakości, by poemat mógł być wydrukowany. I co ja biedny mam zrobić? "Glazura" była drukowana i to w "kultowym" (fakt - parę ładnych lat temu) miesięczniku poetyckim.
Jednak Pan Paweł Kozioł dostrzegł istotę (drugą jest obrazowanie) poematu - jego rytmikę. Wskazuje na to sugestia użycia "formy mówionej".
Moja poezja jest/była przewidywalna jedynie w zakresie "braku życia po śmierci" (to nie banał - po wygraniu? walki z rakiem mam prawo do takich banalnych stwierdzeń).
Moje lektury: Pan Paweł Kozioł jednak "usłyszał" w poemacie i "Ziemię jałową", i "Bal w operze", i Poemat dla dorosłych ("pili wodę morską...". To moje lektury obowiązkowe. Obowiązkowym był również Apollinaire (jego zaśpiew). Moja rada dla recenzenta i poety: niech Pan Paweł Kozioł wierzy swemu uchu (poecie). Ono Go nie zawiodło - reszta tak.
Jeszcze jedno: "Glazura" jest poematem o mieście "jako takim", mieście modelu w swoim rozwoju przez wieki. I dlatego bliska jest "Metropolis" Fritza Langa, czy Avalonowi (Amberowi) Żelaznego. Więc słowo "topór" jest na miejscu.
Muszę zmartwić: nie będzie dalszego ciągu pracy literackiej. Wystarczy mi to, co mam (sporo). Nie widzę dalszego sensu branzlowania się słowem - przechodzę na obraz ("Bóg mi zaszczepił wątki rozmaite". To inny kod, lecz ma znakomite warunki do wypowiedzenia sensów naszych czasów.
I na koniec uwaga ogólna: i bądź tu k... m... krytykiem!
Pozdrawiam