Nie wiem jak to ocenić, treść jest, nawet ciekawa ale chyba jako mini-opowiadanko, zatem plusik i pozdrówka.

Podoba mi się, szczególnie początek, dalej nieco się rozmywa i pomyślałbym nad zrezygnowaniem z czegoś a dopracowaniem silniejszych akcentów w tym, co zostawisz.

Skojarzył mi się wiersz Marcina Świetlickiego:




Wiersz bez światła

Nie, nie napiszę listu. Światło nam umarło,
śmierdzi po śmierci naftą. Światło zmarło. Światło
nam wyłączyli urzędnicy. Pan kierownik przyszedł
z fizycznym i wyłączył. Bo żyjemy w grzechu,
nijak za to nie płacąc, więc znaleźli sposób,
żebyśmy zapłacili - wyłączając światło.

Ciekawy eksperyment. Telewizor umarł.
Nie żałujemy nazbyt. Jedyny mankament,
że już nic nie zagłusza szczekania sąsiadek.
Ale za to kochamy się głośniej. I bardziej.

Ciekawy eksperyment. Jest tak, że się wszystka
elektryczność skończyła, lecz nie tylko ona,
także i w innych światłach trwa powolna czystka,
zapałki nie chcą płonąć, przemokły, i kota
oczy nie świecą nazbyt w tych ciemnościach,
zimnościach, piwnicznościach, w których stanął dom.

A więc światło umarło, Wiele martwych świateł
leży przede mną, w tym bezkształtnym mroku.
Ze wszystkiego się zawsze uda robić wiersze,
z martwego światła także. Nawet jest pożytek
z ujadania sąsiadek. Z pana kierownika,
który się niebezpiecznie w Pana Boga bawi.

Dziękuję bardzo za opinię, a skojarzenie z wierszem Świetlickiego bardzo mi pochlebia
Nie chodzi o brak elektryczności, ale braki w domowej elektryczności, czyli dlaczego nie da się przytulić do telewizora Chodzi tu o samotność i choć nie nawykłam do streszczania swoich tekstów, i bardzo mi to przeszkadza, widzę jednak, że jest to tutaj konieczne, o tym, że dom jest pusty nawet jeśli zawiera pewne udogodnienia, jeśli nie ma nawet z kim porozmawiać. Herbatka jest, komputerek i telewizor z serialem również, ale nie ma z kim się śmiać z losów państwa Mostowiaków i już
To po prostu to oznacza
Dziękuję bardzo za zainteresowanie :*