Autobus przyjechał na przystanek, spóźniony trzy minuty. W godzinach szczytu to normalne. Pogoda jeszcze dodatkowo sprzyjała ogólnie spóźnieniom. Śliska nawierzchnia ostrzegała kierowców żeby za bardzo nie szarżowali. Każdy wracał właśnie do domu po ciężkiej, pierwszej zmianie i chciał spokojnie zasiąść w fotelu z ciepłym kubkiem w dłoni.
W autobusie było tłoczno. Wszystkie miejsca zajęte przez gówniarzy, którzy nawet nie myślą podnieść głowę i spojrzeć na tych, co ledwo stoją na nogach. Nikt nic nie mówił, nikt się nie zna, każdy zatopiony we własnych myślach. Na przystanku na żądanie weszły dwie osoby, mężczyzna i jego matka, której się kurczowo trzymałby się nie przewrócił. Przecisnęli się na środek autobusu i dołączyli do szarego tłumu. Jechali długo, bo wysiadali dopiero na pętli, za miastem. Przez całą trasę nie powiedzieli ani słowa. Gdy trochę ludzi wyszło, mężczyzna usiadł na podłodze i schował głowę między kolana. Kobieta dalej patrzyła w okno.
Na pętli wysiedli, jako jedyni z autobusu. Latarnie już rozświetlały szare chodniki, dzień zmierzał ku końcowi. Szli powoli do drewnianego domku w pobliżu. Furtkę mieli otwartą, nie bali się, że ktoś do nich wejdzie. W okolicy byli uważani za dziwaków i pijaków. Co w sumie nie było dziwne w szczególności, w jakim stanie zawsze wracał syn z pracy i to, że z nikim nie utrzymywali kontaktu. Aby przejść przez podwórko matka musiała podtrzymywać go za ramię. Przed furtką przebiegło kilku dzieciaków krzycząc:
- Głupie świry! Głupie świry!
Nawet się nie obejrzeli. Otworzyła drzwi i weszli do środka. Przy wejściu syn oparł się o ścianę i zapytał:
- Mamo.
- Tak synu.
- Musimy TO robić?
Spojrzała na niego spokojnie i odrzekła:
- Tak musimy.
Oboje powoli się rozebrali wśród zapachu pleśni i wosku. Kiedy syn odwiązywał buty siedząc na podłodze matka zapalała po kolei świeczki. Cienie zaczęły tańczyć po brudnych ścianach. Poszła do kuchni robić kolację, on tymczasem usiadł w fotelu i patrzył przed siebie. Myślał o TYM, co się zaraz stanie. Myślał o tej strasznej chwili, która nieuchronnie się zbliżała.
Matka krojąc chleb wspominała, o tym jak jej życie wyglądało zanim odważyła się TO robić. Była szczęśliwą żoną i miała piękne plany na przyszłość. Te czasy minęły bezpowrotnie. Urodził się chłopiec i poznała prawdę o sobie samej. Mąż nie potrafił tak żyć, mimo że to on zaczął. Swoim mózgiem przyozdobił jedną ze ścian domku wkładając lufę strzelby w usta i naciskając spust. Chciała to zatrzymać, ale nie umiała, nie potrafiła. Bała się tego, co będzie potem. MUSIELI TO ROBIĆ!
Po kolacji, w ciszy pośród świec, oboje poszli do pokoju. Tam stało łóżko ładnie przykryte białym prześcieradłem. Syn na chwilę przystanął i spojrzał na matkę.
- Mamo ja nie chce TEGO robić… - wyszeptał.
Kładąc mu rękę na ramieniu rzekła:
- Już ci to tyle razy tłumaczyłam. Musimy TO robić. TO jest nam wszystkim potrzebne.
- Ale… ale to boli…
- Wiem, synku. Mnie też.
Przytuliła go na chwilę i zaraz zaczęli się rozbierać. Gdy byli już nadzy on położył się na łóżku ona uklękła.
- Nie bój się synu. Dzisiaj spróbuje TO zrobić delikatnie – pocałowała go w czoło.
Spod łóżka wyjęła długi sztylet z różowym diamentem w rączce. Chwile trzymała go przy czole w obu dłoniach i mamrotała jakieś słowa pod nosem. Szybkim ruchem wbiła całe ostrze w brzuch syna. Z rany od razu pociekła ciemna krew. Przełożyła rękę i pchnęła do szyi. Z każdym centymetrem, krwi było coraz więcej. Kapała na podłogę, białe prześcieradło już bardziej przypominało purpurę. Przestała pchać jak ostrze doszło do grdyki. Wstała z podłogi, wyszła do swojej sypialni i zakryła się czystym prześcieradłem. Myślami błądziła w dawnych latach, jak z mężem będąc w Kościele mieli wizje zniszczonego świata przez zło. Jak ktoś przyszedł, może anioł i powiedział że mogą coś zrobić aby świat tak nie skończył. Coś zrobić ze swoim synem. Dzień po jego urodzinach muszą… muszą mu TO zrobić. Inaczej w ciągu najbliższego roku nadejdzie koniec świata. Pierwszy raz postać im pokazała jak to zrobić. Krzyczeli, płakali, chcieli wezwać policję ale on ich uspokoił. Powiedział że dziecku nic nie będzie a oni mu uwierzyli. I następnego dnia rzeczywiście było wszystko w porządku, chłopiec spał w łóżeczku a w pokoju był porządek i czysto, żadnego śladu po czynie. Ta pierwsza noc była straszna. Całe te lata - okropne. Chłopiec nigdy nie pamiętał tego, co mu robili rodzice dzień wcześniej. W wieku osiemnastu lat oczy mu się otworzyły i zaczął pamiętać. I najdziwniejsze że nie protestował, od razu wiedział czemu to mu robią i pogodził się ze swoim losem. Wtedy jednak mąż nie wytrzymał. Zawsze wiedziała że jest twardsza psychicznie. Pokręciła energicznie głową. Uderzyła się parę razy w skroń. Jej dużo też nie brakowało żeby ze sobą też skończyć, ale kto wtedy uratuje świat?