Nie będę ukrywał, że u Aurelki najbardziej kręciły mnie bicepsy. W końcu żyjemy w niespokojnych czasach i nawet potężnemu chłopu drżą łydki, gdy wraca do domu przez park. Ja nie odziedziczyłem po przodkach ani wzrostu ani siły, dlatego bez chwili wahania zdecydowałem się na romans z zapaśniczką.
Naszą znajomość zaaranżował Ernest, któremu udało się namówić dziewczynę, aby ta nauczyła mnie kilku podstawowych rzutów. Kumpel przedstawił sytuację w dość dramatycznym tonie, wmawiając Aurelce, że dostaję łomot nawet od gimnazjalistów. Sportsmenka łyknęła podpuchę i obiecała pomóc. Gdy Ernest przekazał mi wiadomość, wykonałem zapoznawczy telefon. W czasie rozmowy ustaliliśmy termin spotkania oraz zostałem poinformowany o tym, że moja rozmówczyni opowiada się za równouprawnieniem. Aurelka oświadczyła również, żebym się niczego nie obawiał, bo w razie czego ona zrobi ze wszystkim porządek. Pomimo zapewnień dziewczyny z duszą na ramieniu stawiłem się przed "Kaprysem" i zacząłem szukać wzrokiem mojego obrońcy. Po kwadransie dziewczyna wyszła z klubu, wręczyła mi butelkę wina i zaciągnęła do baru. Nie chcąc wyjść na lamusa, pociągnąłem ostro z gwinta i oddałem flaszkę sponsorce. Ta spojrzała na mnie z zaciekawieniem i powiedziała:
- Taki cienki to chyba nie jesteś. Ale widać, że brakuje ci krzepy!
Jak się okazało, Aurelka nie lubiła tracić czasu, dlatego przez następnych kilka godzin odbierałem nauki, jak najlepiej kopnąć kogoś w twarz lub wyrwać mu włosy. Nie ominął mnie również sprawdzian z przysiadów i pompek. Gdy nad ranem puściły lody, Aurelka położyła dłoń na moim kolanie i powiedziała:
- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.
- Ależ tak! - wypaliłem bez zastanowienia. - No pewnie!
Po chwili dziewczyna przejechała się dłonią po łysej czaszce i wyszeptała:
- Powinniśmy się już zbierać. Ale jeśli chcesz, mogę cię odprowadzić do domu.
Słowa sportsmenki podziałały na mnie kojąco, dlatego uśmiechnąłem się szeroko i dałem znak barmanowi, żeby nas skasował. Gdy osił wręczył mi rachunek, przypomniałem sobie o zasadzie wyznawanej przez moją obrończynię. Zamachałem więc kwitkiem i zapytałem:
- To co, płacimy po połowie?
- No, co ty? - Aurelka sprzedała mi blachę. - Przecież jestem dziewczyną!