- Nie spodziewałam się kogoś takiego - powiedziała to niskim głosem, jak na kobietę, bardzo zmysłowym. Nie zauważyłem kiedy weszła. - Piękne biuro. Jak w typowych filmach detektywistycznych. Deszcz, ciemność na zewnątrz. I mężczyzna z papierosem siedzący przy oknie.
Faktycznie tak było. Życie to nie film, ale zawsze chciałem być ponurym detektywem. Przystojnym i zabójczym. Czekałem aż któregoś dnia pojawi się kobieta, oprze o framugę drzwi i będzie czekała w milczeniu, aż sam jej nie zauważę.
- Życie to nie film - powiedziałem nie odwracając się. Patrzyłem przez okno na mokry świat. Była jesień, nieliczni ludzie spieszyli się gdzieś, ukryci pod parasolami. Nie miałem zbyt wielu zajęć, poza tym lubiłem obserwować życie miasta. Zawsze obserwowałem. Otworzyłem okno i wyrzuciłem papierosa. Lekki podmuch wiatru wtargnął do pomieszczenia. Zaszeleściły kartki leżące na biurku. Zamknąłem okno, pozbawiając nas świeżego powietrza. Usiadłem na krześle, nie biurowym, a zwykłym drewnianym. - Jednak sytuacja rzeczywiście przypomina tę z filmów.
Kobieta była młoda, może lekko przed trzydziestką i stała oparta o pieprzoną framugę.
- Ogłoszenie sugerowało, że spotkam inną osobę. Kogoś kto bardziej przypomina Constantina, nie Sherlocka Holmes'a.
Mówiąc to, wyrzuciła peta na klatkę. Nawet nie zauważyłem, że paliła. Biały ustnik sugerował, że papieros był mentolowy. Może jakiś z wyższej półki, prawdopodobnie Davidoff, wyglądała na kobietę z klasą. Zdjęła czarny kapelusz i rozpięła długi, równie czarny płaszcz. Na ramiona opadły kasztanowe, lekko pofalowane włosy. Była wysoka i szczupła. Pokój nie był duży, biurko od drzwi dzieliły niecałe trzy metry, więc nawet w słabym świetle lampy stojącej obok mnie, mogłem dostrzec jej brązowe oczy.
- Nie lubię rzucać się w oczy. - Skłamałem. W rzeczywistości chciałem być rozpoznawany, nie ze względu na umiejętności, po prostu - Może zechce pani usiąść - wskazałem krzesło po przeciwnej stronie biurka, również drewniane.
- Bardzo chętnie, dziękuję. - Zamknęła za sobą drzwi wejściowe, po czym usiadła na wskazanym miejscu.
- Mogę zaproponować pani jedynie whisky.
- Uwielbiam whisky.
Nie musiałem wstawać, butelka stała na ziemi, obok mnie. Szklanki były w szufladzie biurka. Nalałem dwa drinki. Kobieta wzięła jednego i wypiła łyk.
- Wspaniałe whisky, panie West.
- Mogę się jedynie domyślać, że sprowadzają panią interesy.
- Rozszyfrował pan moje zamiary. Mam nadzieję, że będzie mógł mi pan pomóc.
- Może mi pani mówić po imieniu. Tom. - Pociągnąłem kilka łyków alkoholu.
- Alice. - Wyciągnęła rękę nad biurkiem. Na dobrą sprawę jeszcze się nie przywitaliśmy. Jej dłoń była szorstka. Paznokcie miała pomalowane na czerwono, co pięknie kontrastowało z jej czarnym ubraniem.
- Tom, nie chciałabym zajmować twojego, zapewne bardzo cennego czasu. To co przeczytałam w ogłoszeniu, bardzo mnie zaciekawiło.
Dziwne, że ktoś w ogóle czyta takie gazety i w dodatku wierzy w rzeczy tam napisane. Właśnie dlatego nie miałem wielu klientów. Ceny jakie proponowałem rekompensowały mi to. Może nie opływałem w luksusy, ale przynajmniej miałem co jeść i gdzie mieszkać. Moje mieszkanie znajdowało się kilka ulic dalej.
- Czego konkretnie oczekujesz? - Wyjąłem papierosa z paczki, która leżała na parapecie, zaraz za mną - Zapalisz? - Wskazałem skinieniem głowy na papierosy.
- Oczywiście. Lucky Strike, bardzo dobre. Chcę wiedzieć czy umrę.
Zanim zdążyłem przypalić jej papierosa, wyciągnęła swoją zapalniczkę.
- Każdy kiedyś umrze.
- Ależ Tomie, przecież nie jestem blondynką, wiem. Według tego co przeczytałam, jesteś w stanie powiedzieć czy umrę w ciągu najbliższego roku. - Łyk alkoholu - Umrę?
- Jesteś młodą kobietą. Możesz mieć najwyżej trzydzieści lat.
- Dwadzieścia siedem.
- Przepraszam. Co skłania cię do zastanawiania się nad własną śmiercią? Nie wyglądasz na chorą, a szansa, że potrąci cię samochód, nie jest wielka.
- Straszny tu bałagan. Wszędzie jakieś papiery. Widzę nawet kilka książek. Twoje usługi muszą cieszyć się wielkim zainteresowaniem.
Pokój, który zagospodarowałem na biuro był zaniedbany. Wręcz bardzo zapuszczony. Nie wyglądał wprawdzie na ruderę, ale w wielu miejscach ściana była podrapana, żółta farba odchodziła od niej. Na podłodze nie było żadnego dywanu, tylko drewniana posadzka, poplamiona w niektórych miejscach. Biurko przykrywały jakieś papiery i dwie książki w rogu. Obie Stephena Kinga. Pozostałe, różnych autorów, rozrzucone były na półce z lewej strony. Jedynym oświetleniem była lampa po mojej prawej, panował więc półmrok, co z pewnością nie działało korzystnie na wystrój pomieszczenia.
- Nie narzekam na brak zajęć. - Zgasiłem papierosa w popielnicy. Alice jeszcze paliła. Wziąłem do ręki jedną z książek. - Cmętarz zwieżąt. Czytałaś?
- Nie miałam przyjemności.
- Zapoznaj się. Dowiesz się, że ze śmiercią trzeba się pogodzić.
- Nie mam nic przeciwko śmierci, jednak gdybym miała niedługo umrzeć, wykorzystałabym ten czas.
- Korzystaj z niego tak jakbyś miała umrzeć jutro.
Na jej twarzy pojawiło się przerażenie, niewielki grymas, trwający mniej niż chwilę. Zbladła. Chciała się odezwać, wyprzedziłem ją jednak.
- Nie obawiaj się. Nadchodzący rok nie będzie dla ciebie śmiertelny.
Twarz Alice zaczęła wyglądać tak jak wcześniej. Uśmiechnęła się i zgasiła papierosa.
- Bardzo dziękuję, Tom. - Wstała, nachyliła się nad biurkiem i cmoknęła mnie w policzek. Widać było, że jest szczęśliwa. Nie spodziewałem się takiej reakcji, do tej pory raczej nie okazywała emocji. Teraz jednak promieniała szczęściem, tak jak wcześnie pojawił się chwilowy strach - Polecę cię znajomym.
Z kieszeni płaszcza wyciągnęła kopertę i położyła na biurku. Uśmiechnęła się jeszcze raz i ruszyła w stronę drzwi.
- Żegnam i jeszcze raz dziękuję za pomoc.
- To moja praca.
Chwilę później, jedyną rzeczą jaka po niej pozostała, było stukanie obcasów na ulicy oraz koperta z tysiącem dolarów. O pięćset więcej niż żądałem. Postanowiłem nalać sobie jeszcze jedną szklankę whisky. Odwróciłem się tak, żeby móc patrzeć przez okno. Od początku wiedziałem po co przyszła Alice, wszyscy mieli to samo pytanie. W końcu oferowałem konkretne usługi. Również od razu kiedy ją zobaczyłem, wiedziałem, że nie umrze. Szybko skończyłem pić. Na zegarku była dwudziesta trzecia. Wziąłem papierosy, klucze, pieniądze i ruszyłem w stronę drzwi.