Kolejne opowiadanie z tomu "Powyżej gniazda".
Nazwiska i imiona występujących osób zostały wymyślone.

Lubiłem ranną zmianę: całe popołudnie należało do mnie. Niemniej wczesne wstawanie o 4.30 nie należało do przyjemności. Tego dnia wyraźnie nie potrafiłem się rozkręcić. Po prostu odczuwałem brak snu. Daniel znowu przed trzema dniami zachorował. Jak zwykle bez objawów kataru, gorączki czy kaszlu doszło do ropnej anginy. Dostał oczywiście natychmiast antybiotyk. Lepiej się już czuł, ale w nocy spał niespokojne.
Dostałem do zapakowania partię grubych rajstop, maszyna tego nie cierpiała. Problemy sprawiała dodatkowo zgrzewarka. Podenerwowany nie potrafiłem wyrobić się z akordem.
Około siódmej nie zauważyłem portiera. Klepną mnie po ramieniu:

- Żona twoja czeka na bramie.
- O co chodzi? - Zadałem bezmyślnie pytanie.

Blada Alina stała oparta o ścianę:

- Zaczęło się, mam lekkie krwawienie.
- Poczekaj chwilę, podbiję kartę... Albo nie!... Idziemy od razu!

W domu przywitał nas spazmatyczny płacz Daniela, opartego o poręcz łóżeczka. Uspokoiłem malucha.
Spakowane w torbie rzeczy osobiste czekały już od kilku dni. Po paru minutach byliśmy w szpitalu. Zostawiłem Alinę pod opieką siostry i wróciłem do domu.
Nakarmiłem syna, zadzwoniłem do Krysi prosząc o pomoc. Wskoczyłem pod prysznic.

Pogodny, zimny, sierpniowy ranek uspakajał napięte nerwy i osuszał zapłakane oczy Daniela. Byłem spięty, ale nie tak jak za pierwszym razem.
Wsadziłem do aparatu wysokoczuły film; nie chcąc błyskaniem drażnić ani Aliny ani położnej. Przyjechała Krysia ze swoją najmłodszą. Po paru pokrzepiających słowach zabrała Daniela na spacer.
Akcja porodowa zaczęła się przed południem i trwała bardzo krótko. Na świat przyszło dziecko lekko przenoszone i odrobinę podduszone. Po tradycyjnym przywitaniu się z matką na jej piersiach, powędrowało na parę minut pod namiot tlenowy.
Alina dumna i szczęśliwa przyjmowała gratulacje, ale niepokoiła się lenistwem Magdaleny. Przykładała jej pierś, a ta zupełnie nie chciała ssać. Na szczęście po dobie zmieniła zdanie.
Rozmieszczone na 50 centymetrach długości i zgodne z normą trzy tysiące gram ciała uśmiechało się pyzatą buzią. Dzięki właśnie tej buzi i grubiutkim nóżkom Magdalenka sprawiała wrażenie dużego niemowlaka, choć faktycznie była drobniutka. Jej poporodowa żółtaczka przeszła szybko, ale Alina musiała dłużej, niż zaplanowano, pozostać w szpitalu. Na skutek podrażnienia środkami dezynfekującymi, nie mogła siedzieć na pupie. Miałem więc okazję do kolejnych odwiedzin, a Daniel do szalonych zabaw samochodzikami na szpitalnym łóżku.

Po tygodniu, szczęśliwą mamę z przeuroczą córeczką, przywiozłem do domu. Od tej chwili było nas czworo; cztery łóżka, cztery talerze, cztery brzmienia głosów.