Za oknem mieszkają stare drzewa.
Nie mam pojęcia ile mogą mieć lat, ale wiem na pewno, że każde z nich posiada duszę.
Większość z nich ma już pąki i lada dzień zakwitnie.
Wychodzę codziennie na balkon, przyglądam im się i czuję, że jestem świadkiem narodzin czegoś nowego.
To przyroda budzi się do życia po długim śnie, by dać światu trochę ciepła i radości.
Między drzewami, niczym ukryta rzeczka biegną tory kolejowe.
Średnio co dziesięć minut przejeżdża po nich pociąg opluwając wszystko dookoła złogiem brudnych, ciężkich spalin.
Ludzie siedzący wewnątrz, jadący gdzieś, po coś, każdy w swoim kierunku, wychylają głowy i patrzą na to zza grubych szyb.
Niewidzialne oczy drzew też im się przyglądają.
Są stare i mądre, więc nie potrafią się gniewać.
Tej wiosny znów dadzą światu trochę radości i życia.
Znów zakwitną.
Mimo wszystko