Sesja

Byłem małym dzieckiem. Szedłem z kobietą. Wiedziałem, że to moja matka. Trzymałem ją za rękę. Kolory w witrynie sklepowej przyciągnęły moją uwagę. Puściłem dłoń matki i poszedłem zobaczyć, co się kryło za szybą. Przez chwilę popatrzyłem. Zacząłem się cofać nie odrywając wzroku od wystawy. Sięgnąłem w górę, szukając dłoni mojej matki. Kiedy ją chwyciłem, coś było nie tak. Spojrzałem w górę i trafiłem na oczy obcego człowieka. Byłem przerażony, że to nie ona. Wszystko nagle zaczęło się dziać strasznie powoli. Chciałem puścić tego człowieka, którego oczy wpatrywały się we mnie. Kiedy poczułem, że w końcu moja ręka zareaguje, obudziłem się.
- Hahaha... nie powinieneś tyle zakuwać po nocach - powiedziała Martyna, znajoma ze szkoły - mogłabym spróbować zinterpretować ten sen, ale musimy iść. Zobacz, już weszli - wskazała w kierunku drzwi do sali egzaminacyjnej. Poszliśmy wpisać się na listę. Martyna była pierwsza. Czekając na swoją kolej tępo przyglądałem się przyklejonej do drzwi kartce , na której wydrukowano napis "Egzamin z teorii profilowania psychologicznego". Chwilę później złożyłem swój podpis na liście. To była nie lada sztuka złożyć tam ładny podpis. Stół był niski i nie mogłm przystosować pozycji ręki, kiedy się nad nim pochylałem. Co za gówno - myślałem zdenerwowany. Zająłem miejsce pod oknem, żeby popatrzeć na padający śnieg i rozluźnić się chociaż trochę. Rozdano formularze i egzamin się zaczął.

Wracałem prosto do domu w Piasecznie. Musiałem odpocząć i znowu pouczyć się do egzaminów. Kilka lat i ciągle to samo - z buta do tramwaju, z tramwaju do autobusu, z autobusu znowu z buta - dzień po dniu. Drzwi autobusu otworzyły się i wyskoczyłem prosto w śnieżne bagno. Zamarłem w bezruchu. Zauważyłem, że miejsce obok przystanku było tym z mojego snu. Zaskoczyło mnie, że nie skojarzyłem tego wcześniej. Czekałem czy coś się wydarzy. Nic. Ulica była prawie pusta. Jakiś mężczyzna stał na przeciwko sklepu z mojego snu. Poczułem chłód, więc zacząłem iść do mieszkania na Młynarskiej.

Cisza.

To normalne, że w sesji studentom zdarza się siedzieć po nocach nad książkami. W mieszkaniu było cicho. Puszczałem sobie filmy w stylu CSI albo Medium, żeby nie słyszeć tików i taków zegara albo sąsiada korzystającego w nocy z toalety; rzadko, ale nie mniej irytujące. Od czasu do czasu brałem tabletki. Kobieta z apteki powiedziała, że pomagają na koncentrację. Musiałem się pouczyć do poprawki ze studium przypadku.
Próbowałem spuścić części ciała w toalecie. Wiedziałem, że to było zmasakrowane ciało dziecka. Wiedziałem też, że byłem tym dzieckiem w moim poprzednim śnie. Ręce miałem we krwi. Pamięć podsuwała mi obrazy, w których rozrywałem martwe ciało. Śpieszyłem się. Wciskałem guzik od spłuczki raz za razem, ale krew wciąż wypływała, a części ciała były za duże i nie chciały przejść przez rurę. Złapałem coś i próbowałem je wepchnąć głębiej!
- Kurwa, ja pierdole! - krzyknąłem. Zasnąłem nad kserówkami notatek z zajęć. Laptop się wyłączył. Usłyszałem sąsiada spuszczającego wodę w kiblu. Shit happens - nie ma to jak radosna refleksja w takiej chwili. Było już późno i postanowiłem iść spać. Byłem w szoku po tym śnie, ale ostatnio nie spałem za dużo i byłem już u kresu sił.

Utkwiony wzrok.

Spałem parę godzin. Zdążyłem umyć twarz i zęby zanim pobiegłem do autobusu. Znowu bez śniadania. Po szybkim spacerze zaśnieżonymi chodnikami musiałem złapać oddech. Autobusu jeszcze nie było, więc stałem i starałem się nie pocić za bardzo. Nagle poczułem, że coś chwyta mnie za rękę. Zamarłem. Wspomnienia snów uderzyły we mnie. To było to dziecko. Wiedziałem, co będzie dalej. Nasze spojrzenia spotkały się. Poczułem na czole zimny pot i przeszył mnie dreszcz. Nie myślałem...

W pokoju było dwóch mężczyzn. Siedzieli na przeciwko siebie. Jeden, w białym fartuchu, słuchał i obserwował. Kiedy drugi przestał mówić, tak jakby się wahał, dotychczas milczący mężczyzna w fartuchu, zapytał - Yhm, i co dalej zrobiłeś?