Podszedł do mnie zimny człowiek.
- Porozmawiamy? – zapytał.
Poczułam chłód w jego oddechu, powiedziałam, że jestem zajęta.
Przeczytałam jego książkę, przestałam się bać.

Podszedł do mnie zimny człowiek.
- Przejdziemy się? – zapytał.
Poczułam, że jest zimniejszy niż wcześniej, powiedziałam, że jestem zajęta.
Poznałam go przez telefon, pisząc, wydawał się cieplejszy.

Zimny człowiek zadzwonił do mnie.
- Może poszlibyśmy na pizzę? – zapytał.
Poczułam chłód w jego głosie, powiedziałam, że jestem zajęta.
Rozmawiałam z nim na gadu-gadu, otworzył się i zobaczyłam jego smutek.

Zimny człowiek zadzwonił do mnie.
- Chciałbym zaprosić cię na kolację – oznajmił.
Poczułam chłód w jego głosie, powiedziałam, że jestem zajęta.
Pisałam z nim przez całą noc, umiał słuchać.

Zimny człowiek napisał do mnie.
- Spotkajmy się, żeby porozmawiać – poprosił.
Poczułam ciepło w tych słowach, odpisałam, że za godzinę będę w parku.
Rozmawiałam z nim przez chwilę, poczułam chłód.

Zimny człowiek odezwał się do mnie.
- Mogę cię przytulić? – poprosił.
Poczułam lodowaty chłód w jego oddechu i w jego głosie, powiedziałam, że muszę iść.
Patrzyłam na niego przez chwilę, uciekłam.

Lodowaty człowiek napisał do mnie.
- Odbiorę sobie życie – oznajmił.
Poczułam chłód, odpisałam, że nie bawi mnie czarny humor.
Patrzyłam przez chwilę na te słowa, wyrzuciłam je z pamięci.

Lodowaty człowiek zniknął.
- Skoczył z dachu tego wieżowca – powiedział przechodzień.
Poczułam zimny wiatr mrożący mi twarz.
Patrzyłam przez chwilę na roztrzaskane bryły lodu rozrzucone dookoła, chodnik pokryty był szronem, stopy gapiów przymarzały do podłoża.

Lodowaty człowiek stopniał.
- Zniknął bez śladu – stwierdził policjant.
Poczułam obojętność.
Rozmyślałam przez chwilę nad tymi słowami, przyznałam im rację.
Zniknął bez śladu.