Choć nie pamiętam twarzy pochylonej matki,
ani dźwięku jej głosu nad drewnianym łóżkiem,
pozostał mi w pamięci z tamtych lat nierzadki
spacer po wyobraźni, do wszechmocnej wróżki.

Gdy głód niesfornie mruczał, wyciągała ręce,
mówiła, niech się stanie wielka kroma chleba.
Pomyśl że jesteś syta, czego trzeba więcej.
Jutra – (szeptała we śnie), najlepiej się nie bać.

Gdy przymrozki marszczyły rozmiękłość na drodze,
by nie szczypało w stopy, obuwała w buty.
Pomyśl że jest ci ciepło - czujesz mróz? Nie sadzę.
Pamiętaj - trudną drogą, trzeba iść na skróty.

Była zawsze w pobliżu, dlaczego? Ja nie wiem.
Otarła łzy sieroce, pogłaskała czule.
Zawsze wyrozumiała, nie dyszała gniewem.
Przyziemnej prośbie dziecka, starała się ulec.

Zaistniała w potrzebie małej bezradności.
Miała matczyne serce, choć tylko na niby.
Ktoś przecież musiał dzielić smutki i radości.
Dobra wróżko, - i dzisiaj wpadam w losu tryby.

Wtedy widzę zaczółek z napisem stolarza.
,,Drogim dzieciom smacznego snu - życzy łóżeczko’’
Lecz być dzieckiem raz w życiu się tylko przydarza.
Powiedz znów - niech się stanie - zobacz we mnie dziecko.