Tam jest człowiek!
Taki mały,
w oddali,
na pierwszy rzut oka nie widać go.

Bo każdy skupia się na niej,
na kobiecie,
że niby taka ważna,
że niby taka metaforyczna,
a nawet twarzy nie pokaże,
ukrywa ją,
nie chce się odsłonić,
i udaje, że świeci.

Zapominamy o rękach
tych cichych łącznikach,
bladych,
zaplecionych,
zatopionych,
w bezruchu budujących
to co nazywamy sławą.

I tylko pies bez nogi,
ale za to z drzewkami na głowie,
wie jak jest naprawdę.
I czego można się spodziewać
po różach.