Jest we mnie zło. Dziki, przygnębiający ogrom zła.
Przyczajone, uważne, czasem tylko śpi.
Załzawione oczy nie godzą się z jego istnieniem. Wewnętrzne szepty błagają, by nie było realne. By okazało się tylko smutną bajką zmęczonego niepowodzeniem umysłu.
Pozostanie. Być może kiedyś wyblaknie. Lecz teraz lustro krzyczy strachem. Widzi zbyt wiele.
Płacz, upokorzenie - nic nie znaczą. Można czuć jedynie ból przyszłej wzgardy, niedalekiego odrzucenia, samotności.
Smoła przylepiła się do piersi. A w niej przerażenie i panika.
Po co rozpaczać? Ono jest.
Wniknęło i żyje. Znalazło mieszkanie, a ja nie mam praw eksmitowania.
Tak go wiele. A mnie tak mało.
W moim środku nadmiar ciemności; mogę obdarować całe nocne niebo. Ale gdyby to zrobić - świt nigdy by się już nie obudził.