Pamiętam. To był lipiec. Nie mogę sobie przypomnieć, czy był szczególnie gorący. Może nie, być może nawet padało częściej niż zwykle. Zamykam oczy, by lepiej dostrzec poblakłe szczegóły tamtych dni. Za długo i zbyt mocno zaciśnięte powieki sprawiają ból, który nie pozwala powrócić wspomnieniom. Przecież to tylko dziesięć miesięcy. Powinienem pamiętać, jaka była pogoda tego lata, chciałbym pamiętać wszystko.
Poznałaś go w lipcu. Tego jestem pewien. Nie było mnie wtedy przy Tobie, kiedy spotkałaś się z nim po raz pierwszy. W tym zgiełku nie dosłyszałaś imienia, zresztą chyba nawet się nie przedstawił, albo podał za kogoś innego. Był cichy, nieśmiały, niepewny siebie, niezbyt interesujący, zwyczajny. Tak, nikt ważny. Jednak teraz, gdy o nim myślę, wiem, że udawał kogoś kim nie był. Nie zawracałaś sobie nim głowy, ot jeszcze jeden znajomy, nieznajomy, który pozostał w pobliżu. Nie był specjalnie natrętny, czasami się odzywał, przelotnie dawał o sobie znać, że… jest. Nawet nie zauważyłaś, nikt z nas nie zauważył, jak bardzo starał się być bliżej i bliżej Ciebie. Wyobrażam sobie, jak mogłaby wyglądać wtedy jego twarz, ludzka twarz. Rozbiegane oczy, nerwowe tiki, głupkowaty, bezzębny uśmiech szaleńca i ohydne, śliniące się usta. Jakby coś zwęszył, zapach ofiary, której jeszcze nie może dostać w swoje brudne łapska, ale wie, że mu się nie wymknie, całym jego owrzodzonym ciałem wstrząsają spazmy plugawej rozkoszy, brudnej, wręcz ściekowej ekstazy. Nie spotkałem go i mam nadzieję, że nigdy nie spotkam, ale myślę, że mógł wtedy tak wyglądać, na początku.
Pamiętam chwilę, choć nie było mnie wtedy przy Tobie, w której spojrzał Ci w twarz, niemal jej dotykając i z całych sił wykrzyczał swoje imię; chwilę, na którą z pewnością czekał, do której skrycie się przygotowywał, aż będzie na tyle silny, by sam dźwięk jego imienia sparaliżował nasze ciała, odebrał nam mowę i możność myślenia. Wyobrażam sobie, jak napawał się widokiem przerażenia w naszych oczach, kiedy po tygodniach ignorancji dostał swoje pięć minut, kiedy wreszcie mógł być już sobą. Od tego momentu był już z Tobą każdego dnia. Cholera, jaki to był miesiąc? I czy padało? Powinno było padać, chciałbym żeby w tym dniu padało.
Potem pamiętam, bo byłem przez chwilę przy Tobie, jak bardzo pragnęliśmy, by odszedł, by dał Ci spokój. Znowu zamykam oczy i widzę Ciebie. Tym razem wyraźnie. Choć powieki nie są wcale ściągnięte, ból powraca. Twoja twarz… zmieniłaś się, on Cię zmienił.Pięć dni. Podarowałem Ci pięć cholernie krótkich dni, w swej naiwności przekonany, że Ty podarujesz mi lata. Co za popaprane słowo, naiwność, choć ja pomyliłem je z drugim popapranym słowem, nadzieją. Przecież znałem jego imię, doskonale wiedziałem, czego ten sukinsyn pragnie najbardziej.
Dwudziesty piąty kwietnia, noc z soboty na niedzielę. Tej nocy nie spałem. Tej nocy on odszedł i zabrał Cię ze sobą, Mamo. O czwartej dwadzieścia pięć zadzwonił telefon. Nie musiałem nawet odbierać. Już wiedziałem. Nikt nie przekazuje dobrych wiadomości o czwartej nad ranem. Kiedy odłożyłem słuchawkę, przez kilka następnych chwil czekałem w bezruchu, aż zdarzy się coś nadzwyczajnego. Przez mgnienie byłem pewien, że świat się zatrzyma. Nie zatrzymał się. Noc była tak bardzo podobna do innych, zwyczajna, gwiazdy, trochę chmur, z rzadka przejeżdżający samochód. Noc w Irlandii, jakich wiele. Chociaż nie padało. W Irlandii często pada. Tamtej nocy powinno było padać.