Odbieranie poczty to ginący rodzaj przyjemności. Nie da się porównać z niczym tego momentu ekscytacji, gdy w ciemności skrzynki na listy dostrzega się coś dziwnego, coś innego niż brutalnie wciśnięta koperta z rachunkami czy ledwie dostrzegalny świstek ulotki. Kiedy między nic nieznaczącą makulaturą znajdujesz kartkę pocztową, nie możesz powstrzymać uśmiechu. Brwi unosi grymas zdziwienia, bo kto dziś wysyła kartki? Kto pamięta, komu chce się stać na poczcie tylko po to, by za złoty pięćdziesiąt na chwilkę wzbudzić twój uśmiech? Przecież można prościej. Wysłanie kartki pocztowej jak ciepły głos szepczący intymnie zależy mi na Tobie. Nawet krótki list w sfatygowanej kopercie to niemal miłosne wyznanie, choćby autor opisywał jedynie codzienne bolączki, doskwierające gdzieś na drugim końcu świata. Takich wyznań prawie nikt już nie spisuje.
Na targu antyków starsi panowie sprzedający przedwojenne bibeloty w nieporęcznych kartonikach wystawiają kolekcje pocztówek. Niektóre czyste, trochę tylko poszarzałe jakby osiwiały. Inne skrupulatnie wypełnione od brzegu do brzegu pismem okrągłym, albo pochyłym, małymi i wielkimi literami, słowami miłości i prostymi pozdrowieniami z nad morza.
Kiedy dostajesz kartkę nie kasujesz jej, nie wrzucasz do spamu - stawiasz w widocznym miejscu. Zawsze, gdy na nią spojrzysz zobaczysz twarz nadawcy. Po kilku dniach, może tygodniach chowasz swój mały skarb. Pocztówki lubią stare szuflady, albo pudełka - kartoniki elegancko malowane, czy trochę toporne, drewniane skrzyneczki. Rzadko kartki wyrzucasz - przecież to pamiątka. A jeśli lubisz mieć ją przy sobie schowasz między stronami książki. Musisz tylko uważać żeby się cicho nie wysunęła przy kartkowaniu, albo, kiedy wysiadasz w pośpiechu z tramwaju...

***
Centrum dużego miasta zawsze się spieszy. Bez wytchnienia gąsienica samochodowych świateł pełza w tę i z powrotem szerokimi ulicami. Terkoczące tramwaje przebijają się przez skrzyżowania oblepione korkiem. Zwarta masa w pośpiechu faluje od świateł do świateł. Zielone - idź, czerwone - stój. Jesień w centrum dużego miasta nie złoci się. Podporządkowana godzinom pracy przemyka od wakacyjnego urlopu do świąt i znika.
Im dalej od centrum tym mocniej czuć słodki zapach gnijących liści. Niereprezentacyjne, międzyblokowe uliczki toną w żółciach i brązach. Kilka przecznic dalej wpadasz w pajęczynę chaotycznie rozrzuconych drzew - to kiedyś był park, teraz poorany ścieżkami prowadzi do zgrabnie kiełkujących osiedli. Warzywniak, spożywczak, kiosk i życie wokół – jak wszędzie.
Duże miasto pulsuje porannym szczytem, przerwami "lunchowymi", popołudniowymi powrotami na przedmieścia, wieczornym wytchnieniem barowym. Przepływasz przez dzień z prądem rozkładów jazdy. W autobusie, tramwaju, w metrze codziennie ten sam rytuał wbija cię w rytm miasta. Otwarcie drzwi i z wagonu uchodzi życie by za chwilę płynnie przejść do wsysania do środka nowej porcji.

***
Nawet nie zamierzał wsiadać do tego tramwaju. Po prostu za dużo spraw na głowie. Za szybko się ściemniło, za szybko zrobiła się jesień i za szybko zaczął padać deszcz jak na złość za szybko wypełniając przystankową wiatę uciekinierami, chowającymi się przed pociskami kropel wielkimi jak groch. Wsiadł do pierwszego składu, który podjechał. Chociaż raz udało mu się wbić jako pierwszemu do pustoszejącego w centrum wagonu. Dopadł wolne siedzenie i rozpoczął okupację, uparcie gapiąc się w okno bez widoku. Przestraszył go dzwonek własnego telefonu dochodzący z kieszeni spodni.
- Adam? – spytał głos w słuchawce.
- Kurwa, to nie mój tramwaj – powiedział donośnie, chociaż wydawało mu się, że wcale się nie odzywa.
- Słucham? – kobieta od telefonu była zbita z tropu.
- Przepraszam mamo, wsiadłem w nie swój tramwaj przez przypadek – wrócił do rzeczywistości nadal gapiąc się w tablice z rozpisanymi kolejnymi przystankami wiszącą tuż nad jego głową. Zdarzały mu się dziwne dni, ale to już była „era renifera” – nic do niczego nie pasuje, wszystko się pieprzy i na nic nie ma się wpływu! Budzik, który nie dzwoni, kawa wylana na świeżo uprasowane spodnie, korki w środku tygodnia, ot tak, bez przyczyny, awantura w pracy i jeszcze to. Tramwaj zwany zapomnieniem sunący bóg wie gdzie, bo na pewno nie w jego kierunku!
- Chory jesteś? Wszystko w porządku?
- W porządku mamo, w porządku – mamrotał ściszając głos. Sam nie wiedział, czemu wydawało mu się, że dorosły, prawie trzydziestoletni facet gadający przez komórkę z mamą w miejscu publicznym wygląda śmiesznie. Nie zabawnie, ani nawet nie uroczo – to raczej śmieszność skrzyżowana z żenadą. Czuł się trochę jak wielki niemowlak zamiast pieluchą owinięty eleganckim krawatem.
- No nie ważne. Dzwonię żeby Ci powiedzieć, że ciocia Teresa przyjedzie na święta z Piotrkiem i synową. Super, nie? – zachichotała perliście. Nie cierpiał, kiedy matka rozmawiając z nim usiłowała być młodzieżowa.
- Taa, super. Do świąt jeszcze kawał czasu, dam znać jak to u mnie będzie z urlopem – zawsze miał wyrzuty sumienia, kiedy usiłował wymiksować się z rodzinnych uroczystości. –Słuchaj mamo, muszę kończyć. Pomyliłem tramwaje, muszę się przesiąść.
- Za dużo pracujesz Adasiu. Zadzwoń jutro to obgadamy te święta.
- Zadzwonię, zadzwonię. Pa – rzucił rozłączając się. Wcale nie miał w planach szybkiej przesiadki. Za oknem ściemniało się coraz bardziej, deszcz walił o szyby. Czuł jak wagon wypełnia się stęchłą wilgocią płaszczy. Ludzie cisnęli się do siebie, chociaż wcale nie było tłoku. Adam D. całym ciężarem zalegał na swoim siedzeniu. Nie chciało mu się ruszyć. Nigdzie się nie spieszył. Mógłby pojechać na pętlę, zawrócić i w centrum wsiąść do właściwego tramwaju. Mógł też dojechać do najbliższej stacji metra – tam zawsze było sucho i ciepło. Mógł też wyjechać z tego zachmurzonego miasta, zostawić za sobą „erę renifera” i wrócić na łono rodziny. Mógłby, ale zamiast tego wiercił się na swoim plastikowym siedzeniu nie przestając gapić się w okno. Jeszcze masz czas – powtarzał sobie w takich momentach. W chwilach, kiedy wydawało mu się, że nie ma miejsca na dalsze odroczenia decyzji o tym, „co dalej”. Doskonale wiedział, że poczekalnia, w jakiej się znalazł, to miasto, praca, wynajmowany pokój – to wszystko czeka na rozstrzygniecie, na jego męską decyzję. W takie dni jak ten był krok od pewności, że jedyna możliwa decyzja to rzucić to w cholerę. A wtedy dzwoniła jego matka i wyobrażał sobie siebie w firmie ojca, na obiadach u mamy, w kościele z córką sąsiadki… Dreszcze nie pozwalały mu na dalsze snucie wizji. W wagonie robiło się coraz luźniej. Ludzie wypadali na deszcz po kilka sztuk na każdym przystanku. Starał się unikać patrzenia na nich. Nie lubił tego wyrzutu w oczach zmokniętych stojących wokół niego. Nie daj bóg, jeśli trafiła się tam jakaś starsza pani. Kombatanci prawie nigdy nie narzekali. Młode dziewczyny patrzyły na niego z pogardą, ale miał dziwne wrażenie, że jego punkt siedzenia miał na to najmniejszy wpływ. Dopiero, kiedy w tramwaju zostawali sami siedzący szczęśliwcy mógł odwrócić głowę od okna. Rozejrzeć się i ocenić straty. Po ostatnich pasażerach tramwaju mógł poznać, dokąd zmierza – młode, zamknięte osiedla, czy obdrapane komunalne kamienice, – co go czeka na ostatnim przystanku? Kiedy spojrzał za siebie przed oczami zawirował mu obrazek. Nie wziął się znikąd. Zdeptany leżał na podłodze tuż obok jego stóp. Odwrócił wzrok od tylnych siedzeń by skupić się na niespodziance pod nogami. Trochę przemoczona, z odciśniętym śladem ciężkiego buta leżała obok Adama kartka pocztowa. Nic takiego – czarno-białe zdjęcie mostu. Nie wiedział gdzie mogła zostać zrobiona taka fotografia. Nie był to most brooklyński, ani ten z San Francisco. Nie było podpisu. Adam podniósł kartkę jak podnosi się rzucony niby przez przypadek greps – rozejrzał się najpierw uważnie czy nie jest przez nikogo obserwowany. Mankietem kurtki starł deszcz z fotografii. To nie był most – to wieża Eiffela. Trochę banalne, ale ładne ujęcie. Oświetlona nocą wieża. Bez zastanowienia odwrócił kartkę i odczytał treść. Nie było jej wiele. Tylko „Nie zapomnij …” i duża litera D. Pole adresata było trochę przetarte, ale udało mu się odczytać imię i nazwisko Ewa Z.

Adam i Ewa – pomyślał uśmiechając się. I ten uśmiech go zdziwił. Poczuł szarpnięcie hamulca, gdy tramwaj wtaczał się na przystanek. Nie zastanawiając się wstał i wysiadł. Przestało padać.